Αρχικά οι εκτιμήσεις για την πολιτική συμπεριφορά του Νίκου Ανδρουλάκη έναντι του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη κατέληγαν στο συμπέρασμα ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ επιχειρεί με τη στάση του να αφυπνίσει το πολιτικά ανακλαστικά του Κινήματος, τα οποία από ιδρύσεως είναι «αντι-δεξιά», παράλληλα μ’ έναν «αντι-μητσοτακισμό», τόσο ώστε να ξυπνάει μνήμες της σφοδρής αντιπαράθεσης του Ανδρέα Παπανδρέου με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.
Προφανώς διέλαθε του πολιτικού αισθητηρίου του ότι τέτοιας μορφής συγκρούσεις ανήκουν στο παρελθόν –μια και το κόμμα του οποίου ηγείται έχει υποστεί αρκετές και σημαντικές αναβαθμίσεις στο ιδεολογικό του λογισμικό– ενώ πέραν αυτού η συστηματική εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ τακτική να εμφανίζεται ως… ΠΑΣΟΚ της περιόδου των «πρασινοφρουρών», κατέστησε το Κίνημα παρακολούθημα της σχολής του «ηθικού πλεονεκτήματος».
Οι αρχικές εκτιμήσεις φαίνεται ότι, μετά την επίσκεψη του Νίκου Ανδρουλάκη στην Κύπρο, ισχύουν εν μέρει. Διότι ο «θυμός» του, εμφανής στην ομιλία του πρωθυπουργού στη δεξίωση της κυπριακής Προεδρίας, δεν του επέτρεψε έστω κι ένα χλιαρό χειροκρότημα σε αναφορές υψηλού εθνικού συμβολισμού. Εμεινε σε μια γωνιά, απομονωμένος, παρέα με τη σκιά του. Τελικά, το πρόβλημά του δεν είναι πολιτικό, αλλά σαφέστατα προσωπικό και δη αξεπέραστο.
