Αυτό που συνέβη την περασμένη εβδομάδα με αποτέλεσμα να παραλύσουν αεροδρόμια, νοσοκομεία, ο χρηματοπιστωτικός τομέας και άλλες δραστηριότητες, αλλά και κάθε ένας και κάθε μια από εμάς να αισθανθούμε αιφνιδίως κρίση ανασφάλειας –πέραν της ταλαιπωρίας– είναι ένα μέρος του τιμήματος των ραγδαίων τεχνολογικών εξελίξεων.
Θεωρώντας ότι ο κόσμος μετά τη βλακεία –που παραμένει στο διηνεκές ανίκητη– έχει να επιδείξει τη γραφειοκρατία ως εκ των κορυφαίων... «επιτευγμάτων» του, εναποθέσαμε στην ψηφιακή τεχνολογία την ευθύνη να νικήσει αμφότερες. Μήπως, ωστόσο, η «τεχνολογική πρόοδος», όπως είχε πει ο Αϊνστάιν, είναι «σαν ένα τσεκούρι στα χέρια ψυχοπαθούς»;
Παρ’ όλα αυτά καμία ιδεοληψία δεν μπορεί να εμποδίσει την πρόοδο, αρκεί αυτή να μην προσδιορίζεται από τα pins, τα puks, τα id κ.λπ., και να μην οριοθετείται από τα λογισμικά, τους κωδικούς χρήσης και πρόσβασης ώστε να χρειάζονται τόμοι να καταχωριστούν για να τους θυμόμαστε.
Προφανώς δεν είμαστε οπισθοδρομικοί, ούτε δυστοπικοί όπως οι ήρωες του Αλντους Χάξλεϊ στον «Θαυμαστό καινούργιο κόσμο»: Οπως, όμως, στην πολιτική αντιστεκόμαστε στα άκρα έτσι και το αριστοτελικό μέτρο πρέπει να επανακαθορίσει τη στάση μας έναντι της τεχνολογίας. Διότι υπερεκτιμώντας την επίδρασή της βραχυπρόθεσμα, την υποτιμούμε μακροπρόθεσμα.*
*«Νόμος του Αμάρα» (Αμερικανός μελλοντολόγος)
