Οι νέες δηλώσεις του προέδρου της Ελληνικής Λύσης, Κυριάκου Βελόπουλου για το ουκρανικό αποκαλύπτουν, για ακόμη μία φορά, την αμετανόητη εμμονή του να σύρεται πίσω από τα συμφέροντα της Μόσχας, την ώρα που επιχειρεί να εμφανιστεί ως δήθεν τιμητής του ελληνικού πατριωτισμού. Με κραυγές περί «συστημικών κομμάτων» και «εγκληματικών επιλογών», προσπαθεί να αποκρύψει ότι η δική του ατζέντα υπονομεύει ευθέως τη στρατηγική θέση και τα οικονομικά οφέλη της Ελλάδας στη νέα ενεργειακή αρχιτεκτονική της Ευρώπης. Αυτή η στάση δεν αποτελεί πατριωτισμό, αποτελεί εργολαβική υπεράσπιση των γεωπολιτικών και οικονομικών επιδιώξεων της Ρωσίας.
Με πρόσχημα τον δήθεν «ρεαλισμό», ο Βελόπουλος επιτίθεται στην ελληνική συμμετοχή στην ευρωπαϊκή γραμμή στήριξης της Ουκρανίας και απορρίπτει εξοπλιστικές και αμυντικές επιλογές που θωρακίζουν τη χώρα. Υπονομεύει τον κάθετο διάδρομο και τις ενεργειακές διασυνδέσεις που μειώνουν την εξάρτηση της Ελλάδας από το ρωσικό αέριο, ενώ ταυτόχρονα καταφεύγει σε φθηνό λαϊκισμό περί «φτωχού Έλληνα» και «παραδουλεύτρας», λες και η ελληνική εξωτερική πολιτική πρέπει να ακυρωθεί για να προστατευτούν τα κέρδη της Gazprom.
Πίσω από το θορυβώδες προσωπείο του «αντισυστημικού», ξεπροβάλλει μια πολιτική γραμμή που επιχειρεί να καθηλώσει τη χώρα σε ρόλο γεωπολιτικού κομπάρσου. Το αφήγημα του Βελόπουλου δεν είναι νέα φωνή, είναι το παλιό ρωσόφιλο εγχειρίδιο σε νέα συσκευασία. Και η αποδόμησή του είναι αναγκαία.
Η εμμονή στο Ουκρανικό: πολιτική υποτέλειας μεταμφιεσμένη σε πατριωτισμό
Οι συνεχείς επιθέσεις του Κυριάκου Βελόπουλου για την «εγκληματική εμπλοκή της Ελλάδας στο Ουκρανικό» δεν αποτελούν πολιτική άποψη. Είναι σταθερή πολιτική γραμμή που ευθυγραμμίζεται πλήρως με τη ρητορική του Κρεμλίνου. Σε μια περίοδο όπου η Ευρώπη ανασυντάσσει τις δυνάμεις της και επιχειρεί να προστατεύσει την ασφάλειά της, ο Βελόπουλος επιλέγει να λειτουργεί ως ηχώ της ρωσικής προπαγάνδας: όχι όπλα, όχι βοήθεια, όχι συμμετοχή, όχι ευθύνη. Η Ελλάδα, όμως, δεν είναι νησί απομονωμένο από την ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική ασφαλείας· είναι ισότιμος εταίρος σε έναν κοινό μηχανισμό προστασίας.
Η θέση του δεν είναι απλώς εσφαλμένη· είναι επικίνδυνη. Εάν η Ελλάδα ακολουθούσε την «γραμμή Βελόπουλου», θα επέλεγε απομόνωση, θα αγνοούσε τις συλλογικές της υποχρεώσεις και θα άφηνε την αναθεωρητική Ρωσία να καθορίζει μονομερώς τις ισορροπίες στην περιοχή. Αυτό το αφήγημα δεν συνιστά πατριωτισμό· συνιστά ξεκάθαρη στρατηγική υποτέλειας.
Ψευδοπατριωτισμός με φωνές για το θεαθήναι
Ο Βελόπουλος διακηρύσσει ότι «οι πατριώτες λέμε όχι στο ακριβό αέριο». Η πραγματικότητα είναι ότι υπερασπίζεται πολιτικές που κρατούν την Ελλάδα εξαρτημένη από έναν και μόνο προμηθευτή: τη Ρωσία. Την ώρα που η χώρα επενδύει στον κάθετο διάδρομο, στις διασυνδέσεις με τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία και τη Σερβία, και ενισχύει την πρόσβαση σε πολλαπλές πηγές φυσικού αερίου, ο Βελόπουλος επιτίθεται με πάθος στις ίδιες τις υποδομές που μειώνουν το κόστος ενέργειας για τον Έλληνα πολίτη.
Αναρωτιέται κανείς: ποιος ωφελείται όταν ο Βελόπουλος αμφισβητεί τον διάδρομο που επιτρέπει στη χώρα να μην εξαρτάται από το ρωσικό αέριο; Πάντως όχι ο Έλληνας φορολογούμενος. Αυτός που ωφελείται είναι εκείνος που βλέπει τα έσοδα του να συρρικνώνονται όσο η Ευρώπη απεξαρτάται από το Kρεμλίνο.
Ο «πατριωτισμός» του Βελόπουλου καταρρέει τη στιγμή που διασταυρώνεται με τα οικονομικά συμφέροντα της Ρωσίας. Δεν είναι τυχαίο ότι κάθε φορά που η Ελλάδα κάνει βήμα προόδου σε διασυνδέσεις, LNG terminals ή νέες αγορές ενέργειας, εκείνος σπεύδει να καταγγείλει «συστημικές επιλογές» και «παραδουλεύτρες». Η ρητορική αυτή δεν υπερασπίζεται την Ελλάδα. Υπερασπίζεται το ρωσικό ταμείο.
Ο λαϊκισμός ως μόνιμο πολιτικό εργαλείο
Η επίκληση του «φτωχού Έλληνα» αποτελεί μια δοκιμασμένη συνταγή λαϊκισμού. Ο Βελόπουλος την χρησιμοποιεί για να θολώσει την πραγματικότητα: η ακρίβεια στο φυσικό αέριο δεν προέκυψε από τις ευρωπαϊκές επιλογές, αλλά από την ενεργειακή ομηρία στην οποία ο ίδιος θέλει να διατηρηθεί η χώρα. Ρίχνει δηλητηριώδεις ατάκες περί «συστημικών κομμάτων», λες και οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις υπηρετούν ξένα συμφέροντα, ενώ εκείνος είναι ο μοναδικός σωτήρας.
Στην πραγματικότητα, η γραμμή του υπονομεύει τις ελληνικές προσπάθειες για ενεργειακή αυτάρκεια και γεωπολιτική ισχύ. Αντί να υποστηρίζει την ενίσχυση της χώρας μέσω της ένταξης της στον ενεργειακό χάρτη της νοτιοανατολικής Ευρώπης, επιλέγει να παρουσιάσει κάθε βήμα προόδου ως «προδοσία». Η πολιτική του απογυμνωμένη από ρητορικές κορώνες μοιάζει με πολιτική εκπροσώπηση εξωτερικών συμφερόντων.
Ο μύθος του «αντισυστημικού» που λειτουργεί ως σύμμαχος της Μόσχας
Ο Βελόπουλος λατρεύει να αυτοπροβάλλεται ως αντισυστημικός. Δεν υπάρχει τίποτα αντισυστημικό όμως στο να αναπαράγεις κατά γράμμα όσα λέει ο Λαβρόφ. Δεν υπάρχει τίποτα πατριωτικό στο να προτείνεις απομόνωση από την Ευρώπη. Και δεν υπάρχει τίποτα ρεαλιστικό στο να ζητάς από την Ελλάδα να εγκαταλείψει τις συμμαχίες της και να επιστρέψει στην αγκαλιά της ρωσικής ενεργειακής εξάρτησης.
Ο πραγματικός αντισυστημισμός σήμερα είναι η ενίσχυση της εθνικής ισχύος, η συμμετοχή σε συμμαχίες, η κατοχύρωση ενεργειακής και αμυντικής αυτονομίας. Η κυβέρνηση κινείται σε αυτή την κατεύθυνση. Ο Βελόπουλος όχι.
