Ο καλός, ο πονηρός πολιτευτής (της αριστεράς και της προόδου, τρομάρα τους) είναι και πάλι εδώ. Να ΄μαστε, λοιπόν, πάλι εδώ.
Όπως τότε το «καλό» 2012 και το ακόμη «καλύτερο» 2015 που πουλούσε αυταπάτες στο πόπολο.
Όπως τότε που πουλούσε φύκια για μεταξωτές κορδέλες και την ίδια ώρα φόρτωνε στις πλάτες του λαού μνημόνια 100 και πλέον δισ. ευρώ.
Όπως τότε που… κοίταζε στα μάτια τους συνταξιούχους και πετσόκοβε τις συντάξεις τους.
Όπως τότε που με… στοργή και φροντίδα γονάτιζε με δεκάδες φόρους τη μεσαία τάξη.
Όπως τότε που καταπατούσε το κράτος δικαίου, προσπαθώντας να εγκαθιδρύσει (καταλαμβάνοντας τους αρμούς της εξουσίας) ένα σταλινικού τύπου καθεστώς.
Όπως τότε που μέσα στο Μαξίμου εξυφάνθηκε η σκευωρία της Novartis και στη συνέχεια κρέμασαν στα μανταλάκια τους πολιτικούς αντιπάλους.
Όπως τότε που κάποιοι «ενοχλητικοί» δημοσιογράφοι οδηγούνταν σιδεροδέσμιοι στην ασφάλεια… δι’ υπόθεσίν των και κάποιοι άλλοι είχαν καθημερινό ραντεβού με το ΣΔΟΕ, πάλι… δι’ υπόθεσίν των.
Όπως και τότε που συγκυβερνούσε με την ακροδεξιά (σ.σ.: το «αναγκαίο καλό») για το… καλό του τόπου.
Αυτός λοιπόν ο μέγας πολιτικός μπιζιμπόντης και ο τρισμέγιστος πολιτικάντης επιχειρεί να «ξανασυστηθεί» στην πολιτική σκηνή ως κάτι «νέο». Λες και ο λύκος αλλάζει χούγια…
Αντί επιλόγου, παραθέτουμε (σ.σ.: καμία σχέση και σύνδεση με τον παραπάνω «δικό» μας πολιτευτή) ως ελάχιστο φόρο τιμής για την προσφορά του στον πολιτισμό μας, ένα από τα σπουδαία τραγούδια του Διονύση Σαββόπουλου, στον οποίο σήμερα η Ελλάδα λέει το τελευταίο αντίο.
Ο πολιτευτής
Αυτά τα λόγια με σφίξανε σαν πένσα
τα είπε χθες το βράδυ μια ψυχή
κι ένας φαλάκρας, απ’ έξω και από μέσα
χαμογελούσε, ναι, γιατί να σκοτιστεί.
Θυμάσαι που βαλάντωνες εκεί στην εξορία
και διάβαζες και Ρίτσο και αρχαία τραγωδία
τώρα κοκορεύεσαι επάνω στον εξώστη
και μιλάς στο πόπολο σαν τον ναυαγοσώστη.
Στη φοιτητριούλα που σ’ έχει ερωτευτεί
θα σε καταγγείλω πονηρέ πολιτευτή τζάμπα χαραμίζει,
θα πάω να της πω το νεανικό της και αγνό ενθουσιασμό.
Εκείνο που υψώνεται και σε εκμηδενίζει
είναι της καρδούλας μου το φως που ξεχειλίζει
κι ό,τι σε γλιτώνει και σου δίνει την αιτία
είναι που χρειάζεται κι η γραφειοκρατία.
Ο πρώτος προβοκάτορας
απ’ όλους στη ζωή μου είναι η αφεντιά σου
που αντιγράφει τη φωνή μου
άλλαξες το σώμα μου με έπιπλα και σκεύη
σαν τον αριστεροχουντισμό που σε βολεύει.
Χαρά να σε γιαούρτωνα εκεί που ρητορεύεις
εκεί που με χειροκροτάς χωρίς να το πιστεύεις
παίρνεις την αλήθεια μου και μου την κάνεις λιώμα
απ’ το πόδι με τραβάς βαθιά μέσα στο χώμα.
*Μουσική/Στίχοι: Σαββόπουλος Διονύσης
