Σε προσωπικό τόνο, για πρώτη φορά απ’ αυτή τη στήλη που απηχεί τις θέσεις της εφημερίδας στον πρώτο πληθυντικό, αποχαιρετώ τον Διονύση Σαββόπουλο που γνώρισα από τον αγαπημένο μου εξάδελφο Σάκη Μπουλά το 1977, στις πρόβες του έργου «Αχαρνής: Ο Αριστοφάνης που γύρισε από τα Θυμαράκια», όπου μαζί τραγούδησαν την «Έξοδο».
Μετά από 12 χρόνια –εν μέσω μιας ταραχώδους πολιτικής περιόδου– ο Διονύσης Σαββόπουλος έκανε τη δική του παρέμβαση με το άλμπουμ «Το Κούρεμα», προκαλώντας θύελλα αντιδράσεων στον χώρο της Αριστεράς λόγω της έμμεσης στήριξης στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Θυμάμαι ότι γίναμε αποδέκτες χυδαίων σχολίων για τον Σαββόπουλο στην εκπομπή που είχαμε με τον καλό μου φίλο και συνάδελφο Δημήτρη Καπράνο στο Κανάλι Ένα του Πειραιά.
Παίξαμε το «Μην περιμένετε αστειάκια», το «Εμείς του ’60», το «Καλοκαίρι», αλλά όταν η βελόνα άρχισε να χαράζει τα αυλάκια του βινύλιου μετατρέποντας τις δονήσεις σε ήχο για να ακουστεί το τραγούδι «Η αποτυχία της Αριστεράς», καταλάβαμε το βάρος που κουβαλούσε η αυτοκριτική του Διονύση Σαββόπουλου: «Έχει αποτύχει, ας το πάρει σύμπασα η Αριστερά, έξαλλα πλήθη, το ποτάμι το ”εγώ” του Πασοκά. Ήθελε αλλαγή πάντων των άλλων, δίχως να αλλάξει αυτός κι ήρθε η πληρωμή, πέτρες σκανδάλων, σήψη πάντων προπαντός».
Καλό ταξίδι, Νιόνιο. Εμείς, του ’60 οι εκδρομείς, θα σε έχουμε πάντα στην καρδιά μας.
