Αυτό που δεν κατάλαβαν οι Ευρωπαίοι για τον Βλαντιμίρ Πούτιν είναι ότι κάνει ακριβώς αυτό που είχε πει πριν από 25 χρόνια ότι θα κάνει: Εισέβαλε στην Ουκρανία γιατί θεωρεί ότι ανήκει στη Ρωσία! Το ίδιο πιστεύει για την Πολωνία, τη Μολδαβία, τις χώρες της Βαλτικής και πάει λέγοντας.
Προφανώς ο Πούτιν δεν θα υποχωρήσει και δεν θα διαπραγματευτεί ποτέ, όπως εκτιμούν οι συνομιλητές του. Επομένως, είναι τουλάχιστον αφελές οι Ευρωπαίοι να τον αντιμετωπίζουν ως έναν «κανονικό» αρχηγό κράτους. Ο Πούτιν είναι μια κλασική περίπτωση δικτάτορα με προκάλυμμα κοινοβουλευτισμού που μπορεί κανείς να τον συναντήσει στους «Παράλληλους βίους» του Πλούταρχου και ερμηνεύοντας τη συμπεριφορά του να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι μόνο ο Πούτιν μπορεί να ενσαρκώσει τον Πούτιν.
Δηλαδή, αν δεν ήταν αυτός, το πιθανότερο είναι ότι δεν θα μπορούσε να είναι κάποιος άλλος. Ξαναδιαβάζοντας τον Πλούταρχο αντιλαμβανόμαστε το λάθος όλων εκείνων που διαπραγματευόμενοι με τον δικτάτορα δεν έλαβαν σοβαρά υπόψη τα λόγια του και δεν έδωσαν την οφειλόμενη σημασία στις πράξεις του.
Εν ολίγοις, τον άφησαν να ζει με το αυτοκρατορικό του όνειρο και δεν τον ξύπνησαν όταν έπρεπε. Ακόμα και τώρα η λογική του κατευνασμού που παραπέμπει στον αλήστου μνήμης Νέβιλ Τσάμπερλεν, φλερτάρει με το αναπόφευκτο.
