Η διαμαρτυρία είναι δικαίωμα και υποχρέωση, και ο σεβασμός σ’ έναν γονιό που έχασε το παιδί του αυτονόητος. Ο Πάνος Ρούτσι επέλεξε την απεργία πείνας ως μέσο πίεσης προκειμένου να γίνει δεκτό το αίτημά του για την εκταφή του παιδιού του. Επί του αιτήματος αρμόδια να αποφασίσει είναι η Δικαιοσύνη. Η οποία αποφάσισε, παρά την αντίθετη γνώμη του τηλεδικαστικού ρεπορτάζ και του υπαίθριου λαϊκού δικαστηρίου της Πλατείας Συντάγματος.
Αντιλαμβανόμαστε τους λόγους για τους οποίους ο πατέρας συνεχίζει να δίνει τον δικό του αγώνα, γιατί αυτό πιστεύει ότι οφείλει στη μνήμη του παιδιού του να κάνει. Αλλά δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε τους «πειναλέους» για ψήφους πολιτικούς που με τη στάση τους –άλλοι διά της τεθλασμένης και άλλοι ευθέως– αμφισβητούν τη διάκριση των εξουσιών και κατ’ επέκταση του κράτους δικαίου και της Δημοκρατίας.
Προφανώς κάποιοι συμπάσχουν αποσκοπώντας στη δημοφιλία και κάποιοι στην ψηφοθηρία. Τόσο οι μεν όσο και οι δε παρεμβαίνουν στο έργο της Δικαιοσύνης, είτε ομιλούν ως «άνθρωποι» (λες και όταν είσαι βουλευτής ή υπουργός δεν είσαι άνθρωπος) είτε ως πληρεξούσιοι δικηγόροι του απεργού πείνας.
Το κωμικό, κατά τον Ευγένιο Ιονέσκο, που επί του πεδίου επιβεβαιώνουν οι πολιτικοί «Μπισμπίκηδες», επειδή έχει την αίσθηση του παράδοξου, δείχνει περισσότερη απελπισία από το τραγικό.
