Την Τρίτη ο Κούντερα εγκατέλειψε τον μάταιο τούτο κόσμο και σήμερα θα φωτίσω μια άγνωστη πτυχή της επίδρασής του στο «φαινόμενο ΠΑΣΟΚ». Σε συνέντευξή της στο vice.com το 2019, η Δήμητρα Λιάνη αποκαλύπτει ότι έχει υπάρξει μαθήτρια του Κούντερα: «Στο Παρίσι έκανα ανάλυση και τυπολογία φιλμ, εθνολογικό ντοκιμαντέρ, μοντάζ και Iστορία Tέχνης Kεντρικής Ευρώπης. Eπαιρνα την άδεια άνευ αποδοχών από την Ολυμπιακή όλη τη φοιτητική περίοδο και γύριζα το καλοκαίρι και δούλευα».
Iσως η μαθητεία της Μιμής να στάθηκε καταλυτική για να εντρυφήσει στο έργο του Τσέχου συγγραφέα και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Ο Σεραφείμ Φυντανίδης αναφέρει στο βιβλίο του «31 αξέχαστα χρόνια» ότι ο Ανδρέας του είχε εκμυστηρευτεί ότι μετά τη νοσηλεία του στο Χέρφιλντ μπόρεσε και διάβασε αρκετά βιβλία, εκ των οποίων του έκανε εντύπωση «Η αβάσταχτη ελαφρότητα του Είναι».
Παραθέτω, τιμής ένεκεν, ένα απόσπασμα: «Δυο χρόνια αφότου εγκατέλειψε τη Βοημία, βρέθηκε τελείως κατά τύχη στο Παρίσι, στην επέτειο της ρωσικής εισβολής. Νεαροί Γάλλοι σήκωναν τη γροθιά τους σφιγμένη και ούρλιαζαν συνθήματα εναντίον του σοβιετικού ιμπεριαλισμού. Δεν μπόρεσε να μείνει στην πορεία παρά μόνον λίγα λεπτά. Μίλησε σε φίλους της Γάλλους για την εμπειρία αυτή. Απόρησαν: “Δεν θέλεις λοιπόν ν’ αγωνιστείς εναντίον της κατοχής στη χώρα σου;”. Hθελε να τους πει ότι ο κομμουνισμός, ο φασισμός, όλες οι κατοχές και όλες οι εισβολές, κρύβουν ένα θεμελιώδες και οικουμενικό κακό· γι’ αυτήν η εικόνα του κακού τούτου ήταν οι πορείες ανθρώπων που παρελαύνουν σηκώνοντας το χέρι και φωνάζοντας ομόφωνα τις ίδιες συλλαβές».
Φοβούνται τους απόδημους
Κι όμως, υπήρξε μια περίοδος που ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν φανατικά υπέρ της ψήφου των αποδήμων διότι ήταν «θέμα δημοκρατίας». Αντιγράφω από την επίσημη σελίδα του ΣΥΡΙΖΑ (25.11.2014): «Σε παρέμβασή του στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στο Στρασβούργο, ο Μανώλης Γλέζος έθεσε το φλέγον θέμα της ψήφου των αποδήμων, λέγοντας: “Η Δημοκρατία παραβιάζεται στην Ελλάδα, όταν οι πολίτες της που ζουν στο εξωτερικό δεν μπορούν να ψηφίσουν στις εθνικές εκλογές, τη στιγμή μάλιστα που, εξαιτίας της κρίσης, υπάρχει ένα νέο μεταναστευτικό κύμα, κυρίως νέων ανθρώπων. Το ελληνικό κράτος ουσιαστικά εμποδίζει όλους αυτούς να ασκήσουν τα δημοκρατικά τους δικαιώματα, καθώς το κόστος μετακίνησης είναι απαγορευτικό (…). Γιατί η ελληνική κυβέρνηση κωφεύει στις εκκλήσεις των ελληνικών κοινοτήτων και δεν δίνει τη δυνατότητα στους απόδημους Eλληνες να ψηφίζουν από τις χώρες διαμονής τους (…); Γιατί η ελληνική κυβέρνηση δεν σέβεται τα σχετικά ψηφίσματα του Ευρωκοινοβουλίου (…); Τελικά, ποιος φοβάται ποιον σε αυτή την υπόθεση;”».
Φαντάζονται υποχωρήσεις
Επειδή παρατηρώ κάποιους αδαείς και μικροκομματικά εμπαθείς να αναμασούν φληναφήματα και να εκσφενδονίζουν ανοησίες σχετικά με τη δήθεν ικανοποίηση των αιτημάτων της Τουρκίας και την υποχώρηση των δικών μας εθνικών θέσεων, τα πράγματα έχουν ως εξής: Η μόνη πλευρά που υποχώρησε από τις αρχικές της θέσεις είναι η Τουρκία, εξαναγκαζόμενη να υπογράψει την ένταξη της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ. Η Τουρκία λόγω της προμήθειας των ρωσικών S-400 έχει αποκλειστεί από την προμήθεια των F-35. Οι δε Αμερικανοί εξ αρχής είχαν θέσει ως προαπαιτούμενο την ένταξη Σουηδίας και Φινλανδίας στην Ατλαντική Συμμαχία για να ξεκινήσει η όποια συζήτηση με την Τουρκία για την αναβάθμιση του στόλου των τουρκικών F-16 σε Viper. Εφόσον κάποια στιγμή στο μέλλον ξεκινήσει το πρόγραμμα αναβάθμισης των τουρκικών F-16, η Ελλάδα θα είναι τεχνολογικά και επιχειρησιακά σε άλλο επίπεδο, εξοπλισμένη με 24 Rafale, 80 Viper και θα παραλαμβάνει τα πρώτα F-35. Για ποια υποχώρηση μιλάμε;
Το τρικ με το μαξιλάρι
Στην προσπάθειά του να διαχωρίσει τη θέση του από τα αίσχη της διακυβέρνησης Τσίπρα, ο Νίκος Παππάς είπε στο ΟΡΕΝ κάτι το συγκλονιστικό: Οτι το «μαξιλάρι των 37 δισ.» προήλθε από υπερφορολόγηση της μεσαίας τάξης. Πρόκειται ωστόσο είτε για συγκλονιστική άγνοια του πρώην υπουργού είτε για συνειδητή απόπειρα φόρτωσης ευθυνών στον Τσίπρα. Το μαξιλάρι των 37 δισ. προήλθε κατά βάση από την τελευταία δόση του αχρείαστου Μνημονίου Τσίπρα και από τη συγκέντρωση όλων των ταμειακών διαθεσίμων των φορέων του Δημοσίου σε έναν λογαριασμό της ΤτΕ. Το διαβόητο «μαξιλάρι των 37 δισ.» δεν ήταν κάποιο δημοσιονομικό επίτευγμα του Τσίπρα και του οικονομικού του επιτελείου. Ηταν και παραμένει ένα απλοϊκό σε έμπνευση και εκτέλεση λογιστικό τρικ.
