Σε μια συνέντευξη που κινείται με επιμέλεια στο πλαίσιο του πολιτικού καθωσπρεπισμού, ο Παύλος Γερουλάνος εμφανίζεται ως νηφάλιος παρατηρητής με θεσμικό λόγο και αίσθηση ευθύνης. Πίσω, όμως, από τις ήπιες εκφράσεις, ξεδιπλώνεται ένας έντονος αντικυβερνητικός λόγος, ο οποίος, παρά την έντασή του, δεν συνοδεύεται από την παραμικρή δόση αυτοκριτικής. Ο πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ, που διετέλεσε σε καίρια θέση την περίοδο της οικονομικής κατάρρευσης, μιλά σήμερα σαν να μην είχε ποτέ καμία εμπλοκή. Υποδύεται τον υπέρμαχο της διαφάνειας και της αξιοκρατίας, λες και το κόμμα του δεν πρωταγωνίστησε στη μονιμοποίηση της κομματοκρατίας. Οι ευθύνες του παρελθόντος αποσιωπούνται – και αυτό δεν είναι απλώς αβλεψία. Είναι επιλογή.
Και πάλι, όπως πάντα, η μνήμη επιλεκτική. Γιατί όταν ο Γερουλάνος μιλά για τη «Διαύγεια», το ΑΣΕΠ και τα ηλεκτρονικά εργαλεία, ξεχνά σκόπιμα ότι όλα αυτά έγιναν όταν το ΠΑΣΟΚ κυβερνούσε με δανεικά – με τις «πλάτες» των μνημονίων που η ίδια η κυβέρνησή του έφερε. Ξεχνά επίσης ότι η «Διαύγεια» κινδύνευσε να γίνει ακόμη μια ελληνική γραφειοκρατική παρωδία, αν δεν υπήρχε πολιτική βούληση και συστηματική προσπάθεια για να λειτουργήσει σωστά – κάτι που σήμερα, παρά τις αδυναμίες, συνεχίζει και βελτιώνεται από την παρούσα κυβέρνηση.
Και, ναι, ο κ. Γερουλάνος τόλμησε να μιλήσει για κομματοκρατία – λες και κυβερνούσε σε άλλη χώρα, ή σε κάποιον άυλο, «παραδεισένιο» δημόσιο τομέα, που δεν πέρασε ποτέ από τις πράσινες σκιές του παρελθόντος. Σαν να μην υπήρξε ποτέ το ΠΑΣΟΚ των «ημετέρων», των ΔΕΚΟ-φαντάσματα και των ατελείωτων στρατιών συμβούλων.
Ρομαντισμοί χωρίς ευθύνη
Στον σχολιασμό για τον ΟΠΕΚΕΠΕ, ο ΠαύλοςΓερουλάνος κουνάει το δάχτυλο, παραδίδοντας... σεμινάρια υπευθυνότητας στον πρωθυπουργό. «Οι γόρδιοι δεσμοί λύνονται», λέει, όχι κόβονται. Λόγια γλυκά, σαν ποίημα. Μόνο που η πραγματικότητα δεν είναι αφήγημα του Netflix – είναι διαχείριση. Και η κυβέρνηση Μητσοτάκη, αντί να παριστάνει τη φιλοσοφική σχολή του ΠΑΣΟΚ, έκανε το προφανές: διέλυσε τις σκιές, καθάρισε το τοπίο, και τώρα θεσπίζει πλαίσιο ώστε να μην ξανασυμβούν παρόμοια φαινόμενα. Όχι με συνθήματα, αλλά με δομή.
Η προσπάθεια του κυρίου Γερουλάνου να παρουσιάσει τη διακυβέρνηση ΠΑΣΟΚ ως υπόδειγμα εξυγίανσης είναι τουλάχιστον προσβλητική για τη συλλογική μνήμη. Η ΕΡΤ έγινε πλεονασματική; Πόσοι θυμούνται ποια κυβέρνηση την έκλεισε για να τη μεταρρυθμίσει πραγματικά; Και η Λυρική Σκηνή; Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς: τη «νοικοκυρεμένη» διοίκηση ή την πλήρη εξάρτηση από το κράτος;
Ο ρομαντισμός του κ. Γερουλάνου είναι γοητευτικός για όσους έχουν ξεχάσει. Για τους υπόλοιπους είναι απλώς αποστειρωμένος λόγος χωρίς επαφή με τη σκληρή αλήθεια: ότι το ΠΑΣΟΚ κυβέρνησε επί δεκαετίες με τους ίδιους όρους που σήμερα υποτίθεται ότι καταγγέλλει.
Η παλιά συνταγή με νέα συστατικά
Ο Γερουλάνος ολοκληρώνει τη δημόσια παρουσία του με επίκληση σε πρώην πρωθυπουργούς και υπουργούς Εξωτερικών, δήθεν για εθνική συνεννόηση. Το ακούσαμε και αυτό – από εκείνον που θέλει να μιλήσει για «σοβαρότητα» και «δουλειά στη βάση». Ποιος τη σταμάτησε, άραγε; Ποιος έστησε τις δομές που απορροφούν σήμερα εθνική ενέργεια, και ποιος ζητεί τώρα να παίξει ρόλο ρυθμιστή, μόνο και μόνο επειδή κάποτε πέρασε από το Μαξίμου;
Το πραγματικό ερώτημα είναι: Τι έχει να προτείνει το ΠΑΣΟΚ σήμερα, πέρα από την πολιτική του ανακύκλωση και την υστερόβουλη κριτική; Ο κ. Γερουλάνος εμφανίζεται ως πολιτικός που «ξέρει», αλλά δεν αναλαμβάνει. Καταγγέλλει, αλλά δεν χτίζει. Οραματίζεται, αλλά δεν δεσμεύεται.
Στην πραγματικότητα, το μόνο που κάνει είναι να ξαναζεσταίνει τη σούπα της ΠΑΣΟΚικής αυταρέσκειας, σερβίροντάς τη πασπαλισμένη με ολίγη «σοβαρότητα». Η χώρα όμως έχει χορτάσει από θεωρίες. Αυτό που χρειάζεται είναι αποτελεσματικότητα – και αυτό ακριβώς υπηρετεί η σημερινή κυβέρνηση.
