Η εικόνα της κατά κόσμον «προοδευτικής» αντιπολίτευσης από τη μία αλλά και της αντιπολίτευσης«ευκαιρίας» και απροσδιορίστου πολιτικής ταυτότητας από την άλλη συγχρονίστηκαν προκειμένου να παρουσιάσουν σκηνές από τα προσεχώς. Μια Vulgata –σαν εκείνη της Αγίας Γραφής που μεταφράστηκε κατ’ εντολήν του πάπα στα λατινικά πριν από μερικούς αιώνες– προσαρμοσμένη από τα κόμματα της μεσαιωνικών αντιλήψεων και νοοτροπιών αντιπολίτευσης, στη γλώσσα του μίσους και της εκδίκησης.
Πόσο δίκιο είχε ο Πιερ Πάολο Παζολίνι –τέτοιες ημέρες του μακρινού 1974– γράφοντας προς τιμήν του Μάρκο Πανέλα ένα άρθρο-επικήδειο, με τίτλο «Ο φασισμός των αντιφασιστών». Το άρθρο περιέγραφε τη μισαλλοδοξία του ολοκληρωτισμού προκειμένου να αποδείξει ότι η νοοτροπία του φασίστα δεν διαφέρει από εκείνη του κομμουνιστή. Και για να καταδείξει ότι η αριστερή σκέψη έχει αναλώσει σημαντικό μέρος των πνευματικών αποθεμάτων της στη διαφοροποίηση από τον φασισμό, που στην ουσία όμως είναι μια σύγκρουση με την αθέατη πλευρά της.
Και αυτή η πλευρά αποκαλύφθηκε κατά τη διάρκεια της συζήτησης της πρότασης για τη σύσταση Προανακριτικής Επιτροπής που κατέθεσαν το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι αρχηγοί των κομμάτων της αντιπολίτευσης, παρασυρμένοι από το ορμέμφυτο που τους καθιστά ομήρους ενός φαντασιακού προοδευτισμού, έδειξαν πόσο δίκιο είχε ο Παζολίνι.
