Ως κεραυνός εν αιθρία ήρθε η δήλωση του Νίκου Ανδρουλάκη, ο οποίος είπε ότι θα προτείνει στη Συνταγματική Αναθεώρηση, η αλλαγή της ηγεσίας της Δικαιοσύνης, να γίνεται με τα 4/5 της Βουλής! Συγκεκριμένα, ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ είπε μιλώντας στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ ότι «στην αλλαγή του Συντάγματος, θα πάρω πρωτοβουλία με τα κόμματα της αντιπολίτευσης -που απ' ό,τι είδα και στη Βουλή, δείχνουν να έχουν αντιληφθεί το μέγεθος του προβλήματος, να αλλάξει ο τρόπος επιλογής της ηγεσίας της Δικαιοσύνης. Που δεν μπορεί να διορίζεται ούτε από τον Τσίπρα, ούτε από τον Μητσοτάκη, γιατί την εργαλειοποιούν». Στην ερώτηση του δημοσιογράφου πώς θα γίνει αυτό, ο κύριος Ανδρουλάκης είπε «θα το συζητάμε, εγώ έχω μια άποψη - τη συζητάω βεβαίως. Μια πρόταση θα μπορούσε να είναι με 3/5 ή 4/5 από τη Βουλή και όταν υπάρχει κωλυσιεργία, να πηγαίνει θεσμικά ο αντιπρόεδρος - αλλά το συζητάμε».
Όπως είναι προφανές, το να βρεθεί μια πλειοψηφία 4/5 της Βουλής, η οποία θα συναινέσει για την ηγεσία της Δικαιοσύνης, είναι περίπου αδύνατον. Εδώ, ακόμη και για τις Ανεξάρτητες Αρχές -που απαιτούνται τα 3/5- και δεν μπορούν να βρεθούν οι απαραίτητες συναινέσεις. Το αστείο στην υπόθεση, είναι ότι μερικά λεπτά πριν τη συγκεκριμένη δήλωση, ο κύριος Ανδρουλάκης υπερασπιζόταν την άρνησή του -ως θεσμική μάλιστα- στην αλλαγή του Συνηγόρου του Πολίτη, με την αστεία πρόφαση ότι «έχει ανοιχτή υπόθεση ο εν ενεργεία πρόεδρος της Ανεξάρτητης Αρχής, για το ναυάγιο της Πύλου»! Δηλαδή, είτε θα μένει ακέφαλη η Δικαιοσύνη, είτε θα τοποθετείται κάποιος δικαστικός λειτουργός, ο οποίος θα έχει τεράστια εμπειρία στο... PR. Διότι για να υπερψηφιστεί ένα πρόσωπο από τα 4/5 της Βουλής, είναι προαπαιτούμενο να κατέχει σε επίπεδο «γκουρού» τις δημόσιες σχέσεις με όλα τα κόμματα. Βέβαια, το γεγονός ότι για να έχει καταφέρει κάποιος δικαστικός λειτουργός να απολαμβάνει της εκτίμησης σχεδόν όλων των κομμάτων της Βουλής, μάλλον δε θα είχε αρκετό χρόνο για να επιτελέσει το δικαστικό του έργο. Αλλά ψιλά γράμματα αυτά, για τον κύριο Ανδρουλάκη. Το παν για εκείνον, είναι να μπορέσει να βγάλει από επάνω του τη «ρετσινιά» του «πράσινου ΣΥΡΙΖΑ» και να μπορέσει να φιλοτεχνήσει για τον εαυτό του, το προφίλ ενός θεσμικού πολιτικού που πιστεύει στις συναινέσεις, προκειμένου κάποτε (;) να γίνει «πρωθυπουργήσιμος». Μόνο που με τις παντελώς ανεδαφικές του προτάσεις, κινδυνεύει να του βγάλουν παρατσούκλι, όπως π.χ. «ο πράσινος Βαρουφάκης».
