Ο Αλέξης Τσίπρας ανέβηκε στο βήμα με τον αέρα ενός ανθρώπου που θα μιλήσει και θα μαγέψει το ακροατήριο, γιατί αυτό πιστεύει για τον εαυτό του: ότι είναι μάγος. Από αυτούς που με μια κίνηση, μια κουρτίνα που ανοιγοκλείνει, μια κωλοτούμπα στη σκηνή όλα είναι μπροστά στα μάτια σου, αλλά και πουθενά.
Έκανε μια φιλότιμη προσπάθεια να εμφανιστεί ελαφρώς σοφότερος με δανεικά λόγια αρχαίων φιλοσόφων –τα διάβασε από τις σημειώσεις του, δεν είναι παίξε-γέλασε ο Πλάτων– εν τέλει απέδειξε ότι είναι βαρέως αμετανόητος.
Κατέφυγε σε μερικές μετονομασίες –επιλεγμένων διά χειρός του– δεινών που επί πρωθυπουργίας του χτύπησαν αλύπητα την Ελλάδα, κάτι σαν μερικούς δρόμους που ξαφνικά παίρνουν άλλο όνομα ενώ διατηρούν τις ίδιες λακκούβες, θεωρώντας προφανώς πως απευθύνεται σε αίθουσα χρονίως πασχόντων από αμνησία.
Με ύφος που αν είχες κλειστό τον ήχο μπορεί και να πίστευες ότι υποφέρει από μια στομαχική κρίση ή υπέρταση, επιχείρησε επίθεση στη νοημοσύνη όσων του γύρισαν την πλάτη και τον έστειλαν να συνομιλήσει με το μαξιλάρι του, το οποίο και του συνέστησε να παραμερίσει.
Τώρα, τι έγινε και ξαναγύρισε με λίγα αγγλικούλια παραπάνω και δανεικές αρχαιότητες, δεν ξέρω. Μπορώ μόνο να εικάσω πως άλλαξε μαξιλάρι – πάντως πλευρό δεν άλλαξε…
