Η… στρατηγική της πόλωσης και της τοξικότητας που επέλεξε ο Αλέξης Τσίπρας για ν' απευθυνθεί στους πολίτες στο πλαίσιο των εκλογών της 21ης Μαΐου βούλιαξε στον βάλτο, με τους πολίτες να γυρνούν την πλάτη στον ΣΥΡΙΖΑ στη… δημιουργική ασάφεια τόσο του προγράμματός του όσο κυρίως στην υπόθεση της δήθεν προοδευτικής κυβέρνησης που θα σχημάτιζε την επομένη των εκλογών.
Η εμφανής αδυναμία παρουσίασης ενός συνεκτικού σχεδίου για την επόμενη μέρα, η επανάληψη υποσχέσεων ίδιων με αυτές του 2014 και η αποκάλυψη μιας κρυφής ατζέντας για την εύρεση των πόρων που απαιτούνται έδειξαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας θέλησαν να απευθυνθούν στους πολίτες με λογικές «αγανακτισμένων» και «πλατειών» για να προκαλέσουν μια οργή και μια τιμωρητική ψήφου που δεν υπάρχει. Όχι τουλάχιστον στο μέγεθος που θα επιθυμούσαν στην Κουμουνδούρου.
Η νέα ήττα του Αλέξη Τσίπρα κατέρριψε οριστικά δύο μύθους που έχουν στηθεί και κυκλοφορούν στην Κουμουνδούρου και πέριξ αυτής.
Ο πρώτος μύθος αφορά τον «άχαστο» Αλέξη Τσίπρα. Αυτός ο μύθος διατηρήθηκε και μετά τις απανωτές ήττες (στις ευρωεκλογές, στις περιφερειακές εκλογές, στις αυτοδιοικητικές εκλογές και στις εθνικές) από τα ίδια τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ήταν τυχαίες ούτε οι δηλώσεις, σύμφωνα με τις οποίες «οι ψηφοφόροι δεν κατάλαβαν τι έκαναν το 2019» ούτε και αυτές που αφορούν στο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εφάρμοσε το πρόγραμμά του και ως εκ τούτου ζητεί «πρώτη ευκαιρία».
Ο δεύτερος μύθος αφορά τον «τακτικιστή» Αλέξη Τσίπρα. Στήθηκε με την άνοδο των ποσοστών του κόμματος, την κατάληψη της θέσης της αξιωματικής αντιπολίτευσης το 2012 και κορυφώθηκε με την ανάληψη της εξουσίας τον Ιανουάριο το 2015, το «Όχι» που έγινε «Ναι» του δημοψηφίσματος και τη νίκη του Σεπτεμβρίου 2015 μέσω της εξαπάτησης της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και τις δεσμεύσεις ότι δεν θα πήγαινε σε εκλογές. Δεσμεύσεις που όπως το σύνολο των… συμβολαίων Τσίπρα – ΣΥΡΙΖΑ δεν τηρήθηκαν ποτέ.
Ο «τακτικιστής» Τσίπρας και οι στρατηγικές νίκης κατεδαφίστηκαν τον Ιούλιο του 2019 και πήγαν κουβά όλα τα χρόνια που μεσολάβησαν μέχρι τις εκλογές του 2023 αφού απουσίασε αυτό που τον έφερε στην εξουσία. Η οργή και η αγανάκτηση του κόσμου που διαπίστωσε πως είναι εφικτό να έχει μια κυβέρνηση με πρόγραμμα, σχέδιο και δυνατότητες υλοποίησης ακόμη και σε συνθήκες ακραίων και πρωτοφανών, παγκοσμίως, κρίσεων όπως αυτή της πανδημίας και των πληθωριστικών πιέσεων.
Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε να μιλήσει και πάλι σε αυτούς τους… οργισμένους. Τους αναζήτησε, προσπάθησε να δημιουργήσει συνθήκες πόλωσης με τον ΣΥΡΖΑ να στήνει παραστάσεις που τελικά δεν κόβουν εισιτήρια.
Η «δημιουργική ασάφεια» της προοδευτικής κυβέρνησης που ξεκίνησε από κυβέρνηση ηττημένων για να φτάσει σε αυτήν της ανοχής και τελικά του… ειδικού σκοπού τίναξε στον αέρα κάθε αφήγημα και κάθε σκέψη περί ύπαρξης συγκεκριμένης στρατηγικής.
Κερασάκι στην τούρτα η έκκληση στους Κασιδιάρηδες να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ. Έκκληση που έλαβε τη μορφή… παράκλησης προς ψηφοφόρους που εξακολουθούν να στηρίζουν νεοναζιστικά μορφώματα.
Αποτέλεσμα: Τσίπρας και ΣΥΡΙΖΑ έμειναν με τη στρατηγική πολιτική γραμμή του πολακισμού. Τοξικότητα, πόλωση, εμφυλιοπολεμικού τύπου διχαστική ρητορική με τον «μπαμπούλα» μιας δεξιάς που υπάρχει μόνο στις φαντασιακές λογικές κάποιων ψηφοφόρων.
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν κατάφερε να αλλάξει το κόμμα τα τέσσερα χρόνια της αντιπολιτευτικής… ξηρασίας. Δεν άλλαξε όμως και ο ίδιος. Και αυτό οι πολίτες, όσο και αν τους υποτιμούν στην Κουμουνδούρου, και το βλέπουν και το χρεώνουν.
