Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Νίκος Ανδρουλάκης εμφανίστηκε ξανά ως σωτήρας της χώρας, αυτή τη φορά με ένα πρόγραμμα «2,6 δισ. ευρώ» που παρουσιάζεται ως η μαγική λύση για όλα τα δεινά. Μόνο που η κοστολόγηση μοιάζει περισσότερο με αριθμητική σχολικής τάξης παρά με σοβαρή οικονομική πρόταση. Η Ελλάδα έχει δει πολλές φορές κόμματα της αντιπολίτευσης να μοιράζουν χρήματα που δεν υπάρχουν και να υπόσχονται «13ους μισθούς» ως πανάκεια. Ο Ανδρουλάκης, με φανερή αγωνία να διαφοροποιηθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ, απλά αναπαράγει τα ίδια φθαρμένα συνθήματα.
Το επιχείρημά του για τις ξένες επενδύσεις είναι αποκαλυπτικό: χαρακτηρίζει «αντεθνικό» το real estate, δηλαδή τις επενδύσεις που στηρίζουν την οικονομία και δημιουργούν θέσεις εργασίας σε ολόκληρη τη χώρα. Όταν η κυβέρνηση της ΝΔ έφερε στην Ελλάδα κολοσσούς της τεχνολογίας, των logistics και της ενέργειας, ο κ. Ανδρουλάκης περιορίζεται να καταγγέλλει την… πώληση οικοπέδων. Πρόκειται για πολιτική μυωπία, που υποτιμά την πραγματικότητα και τα οφέλη για την κοινωνία.
Στα εθνικά θέματα, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ καταφεύγει σε μεγαλοστομίες χωρίς καμία ουσιαστική πρόταση. Κατηγορεί την κυβέρνηση για την ηλεκτρική διασύνδεση Ελλάδας-Κύπρου, λες και η Αθήνα ελέγχει τις γεωπολιτικές ισορροπίες στην Ανατολική Μεσόγειο. Και βέβαια, ανακάλυψε ότι η ΝΔ «χαϊδεύει τα ολιγοπώλια»· μια κατηγορία που ταιριάζει γάντι στο ίδιο του το κόμμα, το οποίο επί δεκαετίες είχε άριστες σχέσεις με το κατεστημένο που τώρα υποτίθεται ότι πολεμά.
Το αποκορύφωμα της ειρωνείας είναι η επίθεσή του στον Ανδρέα Λοβέρδο. Ο κ. Ανδρουλάκης, που στηρίχθηκε όσο κανείς άλλος στα «deal» των εσωκομματικών ισορροπιών για να βρεθεί στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, ανακαλύπτει ξαφνικά ότι η πολιτική δεν είναι «παζάρια». Με λίγα λόγια: ο ίδιος που ζει πολιτικά μόνο μέσα από τις ίντριγκες και τις ισορροπίες, εμφανίζεται τώρα ως κήρυκας της «αλήθειας». Ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν είναι η πολιτική αλλαγή· είναι η πολιτική ανακύκλωση.
