Υπάρχουν κάποια πράγματα στη ζωή που παραμένουν σταθερά: ο ήλιος ανατέλλει από την ανατολή, η βαρύτητα εξακολουθεί να ισχύει, και ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν ξέρει τι θέλει.
Η υπόθεση Τριαντόπουλου το απέδειξε για ακόμα μία φορά. Πριν λίγες μέρες, ο Νίκος Ανδρουλάκης δήλωνε με απόλυτη βεβαιότητα ότι η υπόθεση πρέπει να πάει κατευθείαν στο δικαστικό συμβούλιο. Σήμερα, όμως, όταν ο ίδιος ο Τριαντόπουλος ζήτησε ακριβώς αυτό, το ΠΑΣΟΚ ξαφνικά… άρχισε να το ξανασκέφτεται!
Μήπως θυμηθήκαμε την προανακριτική; Μήπως το αφήγημα έπρεπε να προσαρμοστεί στην επικαιρότητα; Μήπως, τελικά, η σταθερή γραμμή του ΠΑΣΟΚ είναι να μην έχει γραμμή;
Το φαινόμενο αυτό δεν είναι νέο. Ο Νίκος Ανδρουλάκης έχει καθιερώσει ένα μοναδικό πολιτικό στυλ, που συνδυάζει αποφασιστικότητα και απόλυτη αβεβαιότητα στην ίδια πρόταση. Σαν τον αλησμόνητο αντιπρόεδρο του Εδεσσαϊκού, που προσπαθούσε να εξηγήσει αν η ομάδα κατέβηκε να παίξει ή όχι, το ΠΑΣΟΚ εξηγεί τι θέλει… χωρίς ποτέ να γίνεται σαφές αν το θέλει πραγματικά.
Πρέπει να πάει ο Τριαντόπουλος στο δικαστικό συμβούλιο; Ναι, αλλά όχι έτσι. Να γίνει προανακριτική; Ναι, αλλά δεν είμαστε σίγουροι. Να συνεργαστούμε με τον ΣΥΡΙΖΑ; Όχι, αλλά και ναι, ανάλογα με τη μέρα.
Αυτή η τακτική μπορεί να είναι πολιτικά ασφαλής, αλλά έχει ένα πρόβλημα: δεν εμπνέει κανέναν. Δεν μπορείς να παριστάνεις τον ηγέτη αν κάθε σου δήλωση μοιάζει με εξεταστικό δοκίμιο, όπου όλες οι απόψεις αναλύονται χωρίς καμία να υπερισχύει.
Το ΠΑΣΟΚ, το κίνημα που κάποτε έβαζε τον τόνο στην πολιτική ζωή της χώρας, έχει μετατραπεί στο κίνημα της «ναι μεν, αλλά». Και ο Νίκος Ανδρουλάκης, σε έναν σύγχρονο αντιπρόεδρο του Εδεσσαϊκού, που εξηγεί ότι μια υπόθεση μπορεί να πάει στο δικαστικό συμβούλιο, αλλά καλύτερα να περάσει πρώτα από την προανακριτική, αν και κανονικά δεν χρειάζεται, αλλά καλού-κακού ας γίνει για να είμαστε σίγουροι.
Και κάπως έτσι, το ΠΑΣΟΚ συνεχίζει την πορεία του, περιμένοντας να δει πού φυσάει ο άνεμος. Μόνο που στην πολιτική, αν δεν αποφασίσεις εσύ την κατεύθυνση, κάποιος άλλος θα το κάνει για σένα. Και τότε θα είναι αργά για δάκρυα Νίκο.
