Δεν είμαι από εκείνους που ισχυρίζονται ότι στην Ελλάδα υπάρχουν κόμματα και πολιτικοί που είναι περισσότερο ή λιγότερο πατριώτες από άλλους. Ούτε από εκείνους που με μεγάλη ευκολία μιλούν για προδότες και μειοδότες.
Ωστόσο, το να βλέπω διάφορους από ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ να κουνάνε το δάχτυλο στην κυβέρνηση, με αφορμή κάποιες απόψεις που εξέφρασε (και με τις οποίες δεν συμφωνώ) αλλά ξεκαθάρισε ότι ήταν λάθος, ο κ. Τσάφος, είναι άλλο πράγμα. Διότι ο πατριωτισμός κρίνεται στο πεδίο.
Αλήθεια, κουνάει το πατριωτικό δάχτυλο το ΠΑΣΟΚ, όταν επί ημερών του έγιναν τα Ίμια και παραδόθηκε ο Οτσαλάν στους Τούρκους; Μιλάει το ΠΑΣΟΚ, που επί των ημερών του ανακηρύχθηκε το ψευδοκράτος; Μιλάει το ΠΑΣΟΚ, το οποίο ήταν υπέρ του Σχεδίου Ανάν με ό,τι αυτό θα σήμαινε για την Κύπρο;
Και ας πάμε τώρα στον ΣΥΡΙΖΑ. Αλήθεια, κουνάει το δάχτυλο, το κόμμα που έφερε τη συμφωνία των Πρεσπών, κάνοντας μάλιστα διαπραγματεύσεις πίσω από την πλάτη των πολιτικών αρχηγών; Μιλάει ο ΣΥΡΙΖΑ, που τμήματά του έκαναν λόγο για Πρέσπες του Αιγαίου; Μιλάει ο ΣΥΡΙΖΑ, εντός του οποίου υπάρχουν στελέχη που υποστήριζαν ότι το Αιγαίο δεν είναι ελληνική λίμνη και πρέπει να συζητήσουμε με τους Τούρκους;
Τα υπενθυμίζω αυτά για να καταλάβουν κάποιοι ποιοι είναι αυτοί που κουνούν το δάχτυλο σήμερα υποκριτικά στην κυβέρνηση. Διότι ο πατριωτισμός είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να γίνεται με όρους τηλεπαιχνιδιού, με χαρτάκια στις κάμερες και ζουμ σε κινητά.
Δεν μπορώ να πουλάνε πατριωτισμό αυτοί που στο πεδίο έκαναν άλλα. Διότι δεν κρινόμαστε για όσα λέμε ή δεν λέμε, αλλά για όσα κάνουμε. Και αυτά που αποφάσισαν ή έπραξαν το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ μόνο εθνικές επιτυχίες δεν ήταν. Για να μην αναφερθώ στα όσα διαπραγματεύτηκαν από το… mea culpa, μέχρι τη Λισαβόνα, που ήταν εθνικά επιζήμια.
Αλλά όλους τους κρίνει η ιστορία και ο χρόνος…
