Εδώ και έναν χρόνο από την τραγική εκείνη τη μέρα, που στην πατρίδα είδαμε να χάνονται τόσο άδικα 57 νέοι άνθρωποι στις ράγες των Τεμπών, ελάχιστα έχω μιλήσει γι’ αυτό το θέμα. Πάνω απ’ όλα έβαλα το σεβασμό στη μνήμη των θυμάτων και τον πόνο που βιώνουν καθημερινά οι δικοί τους άνθρωποι, οι οποίοι ανεβαίνουν έναν πραγματικό Γολγοθά. Ειλικρινά, πιστεύω ότι τα όποια λόγια είναι περιττά και δεν μπορούν να γαληνέψουν τις ψυχές τους. Τόσο εκείνων που χάθηκαν σε μία μοιραία στιγμή όσο κι αυτών που τους περίμεναν για να τους σφίξουν στην αγκαλιά τους.
Πριν από μερικές μέρες, στη Βουλή ολοκληρώθηκε η Εξεταστική Επιτροπή για τη συγκεκριμένη υπόθεση. Μετά από 30 χρόνια πολιτικής διαδρομής, δυστυχώς, δεν ήταν η πρώτη φορά που είδα ότι τα πορίσματα, όπως αυτά για την ανείπωτη τραγωδία των Τεμπών, δεν κατέληξαν σε ένα κοινό συμπέρασμα.
Κι αν για το κυβερνητικό πόρισμα ήταν αναμενόμενο, αφού η αντιπολίτευση έπρεπε να κάνει… αντιπολίτευση, διερωτώμαι εύλογα το εξής: Γιατί τα υπόλοιπα οκτώ κόμματα δεν κατέληξαν σε έναν κοινό παρονομαστή ευθυνών, ώστε να αποκαλύψουν το σύνολο των αιτιών για το μοιραίο βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου; Ετσι δεν θα ήταν σαφώς πιο εύκολο, ώστε να βάλουν στη γωνία την κυβέρνηση και να αναδείξουν πιο έντονα τα λάθη που έγιναν; Η απάντηση είναι απλή: Δεν το έκαναν για ίδιο πολιτικό όφελος.
Ποιο ήταν το αποτέλεσμα όλης της παραπάνω διαδικασίας, μη εξαιρούμενου του πορίσματος από το κόμμα μου, αν και ο πρωθυπουργός παραδέχθηκε πως «πρώτη η κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα οφείλουμε να διακρίνουμε πίσω από την τραγωδία μία συλλογική αποτυχία»; Οτι όλο το πολιτικό σύστημα δέχθηκε τη γενική χλεύη για συσκότιση των δυσάρεστων γεγονότων και όχι για τη διαλεύκανσή τους.
Προσωπικά κάτι που με ενοχλεί είναι να μπαίνουν τα πάντα σε ένα τσουβάλι και να αντιμετωπίζονται, είτε σαν «γενικά καλά» είτε σαν «γενικά κακά». Γι’ αυτό και θεωρώ ότι πρέπει, επιτέλους, να υπάρξει διαχωρισμός ανάμεσα στην εκτελεστική και στη δικαστική εξουσία, όταν προκύπτουν τόσο σοβαρά ζητήματα, όπως η «μαύρη νύχτα» στις 28 Φεβρουαρίου 2023.
Πρώτα η Δικαιοσύνη
Οταν, λοιπόν, έρθει η ώρα της συνταγματικής αναθεώρησης, να διευκρινιστεί ότι το ξετύλιγμα του κουβαριού των ερευνών-ευθυνών θα ξεκινάει από τη Δικαιοσύνη και μόνο. Κι αν κατά την πορεία διαπιστώνεται ότι μερίδιο έστω ευθύνης ανήκει σε πολιτικό πρόσωπο, τότε να ενεργοποιείται αυτόματα το άρθρο 86, που προβλέπει τη σύσταση Προανακριτικής Επιτροπής.
Με αυτόν τον τρόπο, πιστεύω ότι δεν θα πλήττεται συνολικά το κύρος του Κοινοβουλίου, όπως συμβαίνει τώρα, αφού θα διαχωρίζονται τα «ξερά από τα χλωρά». Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα από τα πρώτα βήματα για να ξεκινήσει η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των πολιτών στους θεσμούς του κράτους, που έχουν δοκιμαστεί έντονα από το 2010 ως σήμερα… ελέω Μνημονίων.
Πενήντα χρόνια μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στη χώρα μας από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, πρέπει να ισχυροποιήσουμε ξανά τα θεμέλιά της. Είμαστε υποχρεωμένοι να το πράξουμε, γιατί όσα προβλήματα κι αν αντιμετωπίζει σήμερα η Δημοκρατία μας, είναι καλύτερο πολίτευμα από την οποιαδήποτε… μη Δημοκρατία.
Τα μηνύματα που έρχονται ήδη από την Ευρώπη είναι ανησυχητικά με την «εκτόξευση» των κομμάτων που κινούνται σε «δύσβατα μονοπάτια» για την ανθρωπότητα. Ας είμαστε ξανά οι Ελληνες που θα ανεβάσουμε τον πήχη της Δημοκρατίας στον κόσμο. Του πολιτεύματος που «γέννησαν» οι αρχαίοι ημών πρόγονοι κι αποτέλεσε τη βάση για τη δημιουργία ολόκληρου του δυτικού πολιτισμού.
* βουλευτής Α΄ Αθηνών με τη ΝΔ
