Όταν η αλληλεγγύη προς τα παιδιά της Γάζας περνάει μέσα από τις φλόγες μιας μολότοφ, η ειρωνεία δεν είναι απλώς λεπτή, είναι εκτυφλωτική.
Χιλιάδες διαδηλωτές κατέβηκαν στους δρόμους της Αθήνας για να υπερασπιστούν την Παλαιστίνη και τα παιδιά της Γάζας. Με πανό, συνθήματα και ατμόσφαιρα γεμάτη «ανθρωπιά», ζητούσαν ειρήνη και ελευθερία. Και όταν τέλειωσε η πορεία, για να τιμήσουν το μήνυμα της ημέρας, κάποιοι από αυτούς αποφάσισαν να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους… πετώντας μολότοφ στους τροχονόμους.
Γιατί ναι, τίποτα δεν λέει «σώστε τα παιδιά» πιο πειστικά από ένα κοκτέιλ φωτιάς εκτοξευμένο σε εργαζόμενους με στολή. Τίποτα δεν δηλώνει τη δύναμη του «αγώνα για τη ζωή» όσο η απόπειρα να κάψεις έναν άνθρωπο ζωντανό επειδή βρέθηκε μπροστά σου την ώρα που γύριζες σπίτι από την πορεία.
Ασφαλώς, δεν ήταν όλοι οι διαδηλωτές έτσι. Μόνο μια «μικρή μερίδα», όπως λέμε κάθε φορά. Εκείνη η διαρκώς επαναλαμβανόμενη μειοψηφία, που απλώς καταστρέφει ό,τι αγγίζει. Αλλά κανείς δεν τους αποδοκιμάζει, κανείς δεν τους διαχωρίζει. Είναι όλοι μαζί ένα ευρύ μέτωπο ανθρωπιστών με αναπτήρα.
Ειρήνη στη Γάζα, λοιπόν. Αλληλεγγύη στους καταπιεσμένους. Αρκεί να μη φοράνε κράνος και να μην έχουν ελληνική σημαία στο μπράτσο. Γιατί τότε, προφανώς, δεν είναι άνθρωποι, είναι στόχοι. Και τα παιδιά τους; Παράπλευρες απώλειες σε έναν «δίκαιο αγώνα».
Κι αν κάποιος τροχονόμος καεί, ας πρόσεχε. Δεν είναι ότι οι διαδηλωτές είναι βίαιοι. Είναι απλώς υπερβολικά ευαίσθητοι. Και η φωτιά, τι άλλο είναι; Έκφραση βαθύτατου συναισθήματος.
