Ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης βρέθηκε σήμερα στη Λευκωσία, όπου παρέστη στο ετήσιο μνημόσυνο του Γλαύκου Κληρίδη, ιδρυτή του Δημοκρατικού Συναγερμού και πρώην Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας. Στον επιμνημόσυνο λόγο του, ο Έλληνας Πρωθυπουργός απέδωσε τιμή στην προσωπικότητα και το έργο του Κληρίδη, τονίζοντας τη σημαντική του συμβολή στην πορεία του Κυπριακού και το όραμά του για μια ενωμένη και ευρωπαϊκή Κύπρο.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης τίμησε τον πρώην Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, υπογραμμίζοντας το διαχρονικό του όραμα για ενότητα, ρεαλισμό και προσήλωση στην πατρίδα.
Εστίασε στην κοινή στρατηγική Ελλάδας και Κύπρου, χαρακτηρίζοντάς τες «φάρους σταθερότητας στην Ανατολική Μεσόγειο».
Ο Πρωθυπουργός στην ομιλία του εστίασε στο κοινό μέλλον Ελλάδας και Κύπρου αναφέροντας ότι είναι «φάροι σταθερότητας στην Ανατολική Μεσόγειο».
«Μακαριώτατε, κυρία Πρόεδρε της Βουλής και του Δημοκρατικού Συναγερμού, αξιότιμοι τέως Πρόεδρε της Δημοκρατίας, Αγαπητέ Νίκο και Επίτιμε Πρόεδρε του ΔΗΣΥ, κυρίες και κύριοι Υπουργοί και Βουλευτές, εκπρόσωποι κομμάτων, κύριε Πρόεδρε του Ινστιτούτου Κληρίδης, Φίλες και φίλοι, θέλησα να βρεθώ στη Λευκωσία δώδεκα χρόνια από τον θάνατο του Γλαύκου Κληρίδη, για να υποκλιθώ με συγκίνηση στην πολιτική του παρακαταθήκη.
Σε μια φορτισμένη συγκυρία, μάλιστα, μετά την πρόσφατη απώλεια της αγαπημένης κόρης του Καίτης, μιας γυναίκας η οποία, όπως και εκείνος άλλωστε, ήξερε να προσφέρει απλόχερα αλλά και να διεκδικεί μαχητικά.
Σήμερα, λοιπόν, τιμάμε έναν ηγέτη που με το όραμά του και με τις δυναμικές του πρωτοβουλίες διαμόρφωσε τη σύγχρονη Κύπρο, γι’ αυτό και αγαπήθηκε όσο λίγοι, εμπνέοντας πίστη στους πολιτικούς του φίλους, αλλά και σεβασμό στους αντιπάλους.
Και αυτό διότι σε όλη του τη διαδρομή επέδειξε ένα σπάνιο ήθος και ένα αξιοθαύμαστο πολιτικό ανάστημα που ξεπέρασε τα όρια της πατρίδας.
Πράγματι, σε μια εποχή που άλλοι επέλεγαν την εύκολη οδό των συνθημάτων, εκείνος ακολούθησε τον δύσβατο δρόμο της αλήθειας, ενώ όταν αρκετοί επεδίωκαν το χειροκρότημα, εκείνος αναζητούσε λύσεις, με το αποτύπωμα της πολιτικής του αντίληψης να καθρεφτίζει τη βενιζελική προσέγγιση, η οποία δεν υποτασσόταν στη ροή των γεγονότων, αλλά επιχειρούσε να τη διαμορφώσει», ανέφερε ο Πρωθυπουργός.
Μιλώντας για τον πρώην Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο κ. Μητσοτάκης δήλωσε:
«Φάρος της πορείας του Γλαύκου Κληρίδη ήταν τα συμφέροντα της πατρίδας του, που δεν έπαψε να υπηρετεί ούτε μέρα, καθώς ανήκε σε μια γενιά στην οποία ανήκε και ο πατέρας μου.
Βγαλμένος από τη βοή του αντιφασιστικού πολέμου, αλλά και γαλουχημένος στις μάχες της δημοκρατίας. Ήταν πράγματι μια γενιά από άλλο μέταλλο.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως τους συνέδεε μια βαθιά προσωπική φιλία.
Τους ένωνε, όμως, και η θέση ότι ο πραγματικός πατριωτισμός δεν φυλακίζεται στην εύκολη ρητορική, γι’ αυτό αποτελεί και τη δύσκολη επιλογή, μακριά από τον λαϊκισμό και τα κίβδηλα λόγια.
Θυμίζω ότι ο Κληρίδης υπήρξε από τους πρώτους που διέγνωσαν ότι ένα ανεξάρτητο κυπριακό κράτος ήταν η βέλτιστη λύση για τον Ελληνισμό μετά το τέλος του αγώνα της ΕΟΚΑ.
Και όταν αργότερα, το 1974, η Κύπρος αναμετρήθηκε με τη μεγαλύτερη δοκιμασία της, τότε ο Γλαύκος ήταν παρών ως προεδρεύων της Δημοκρατίας για να αναλάβει την ευθύνη και να σηκώσει το βαρύ φορτίο.
Θα μπορούσε να είχε αρνηθεί. Θα μπορούσε να είχε λιποψυχήσει. Όμως ουδέποτε οπισθοχώρησε.
Κλήθηκε να διαχειριστεί την παράνομη τουρκική εισβολή που οδήγησε στην κατοχή του βόρειου τμήματος του νησιού — ένα καθήκον μόνο για γενναίους.
Αυτό αποτελεί και το κομβικό μάθημα της κληρονομιάς του:
Η πολιτική δεν είναι φήμη και δόξα· σημαίνει αφοσίωση, υπηρεσία, θάρρος και θυσία.
Παρέμεινε σταθερός όταν εξήγησε ότι απέναντι στη διχοτόμηση που ήθελε η Τουρκία, προτιμότερη ήταν η λύση της επανένωσης μέσω της Ομοσπονδίας.
Ήταν από το 1976 θερμός υποστηρικτής του ευρωπαϊκού προσανατολισμού της Κύπρου.
Ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, χαράσσοντας κοινή στρατηγική με την Ελλάδα, πέτυχε την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση — μια σοφή επιλογή που θωράκισε τον κυπριακό Ελληνισμό.
Χάρη σε αυτό το ευρωπαϊκό κεκτημένο, οι διάδοχοί του διαχειρίστηκαν το Κυπριακό με ευνοϊκότερους όρους, σφυρηλατώντας το μέτωπο Αθήνας–Λευκωσίας, ενδυναμώνοντας την άμυνα και κρατώντας σταθερή πυξίδα την πολιτική ενότητα και τη φράση «Την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω».
Σε μια τέτοια σύναξη τιμής προς έναν εθνικό ηγέτη, ο Πρωθυπουργός τόνισε ότι θα αποφύγει τους κομματικούς τόνους, υπογραμμίζοντας τους δεσμούς ΝΔ και Δημοκρατικού Συναγερμού και τη συνεργασία με την Αννίτα Δημητρίου.
Μίλησε για το παρόν και το μέλλον των κοινών προσπαθειών Κύπρου και Ελλάδας σε ένα περιβάλλον αστάθειας και ανατροπών.
Τα δύο κέντρα του Ελληνισμού αποτελούν τους ισχυρότερους φάρους σταθερότητας στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, δύο ευρωπαϊκά κράτη που αναπτύσσουν τις οικονομίες τους και μειώνουν το χρέος ταχύτερα από τον μέσο όρο.
Επίσης, θωρακίζουν την άμυνά τους και μετέχουν στη διαμόρφωση του ενεργειακού χάρτη της Ανατολικής Μεσογείου με έργα ηλεκτρικής διασύνδεσης.
Με άλλα λόγια, Αθήνα και Λευκωσία συμβαδίζουν με ταύτιση, συνέπεια και αποφασιστικότητα, επιτυγχάνοντας την επανέναρξη των άτυπων συζητήσεων για το Κυπριακό υπό τη σκέπη του ΟΗΕ.
Η Ελλάδα συνέβαλε καθοριστικά, εμμένοντας στα ψηφίσματα του ΟΗΕ για διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία με πολιτική ισότητα, μία κυριαρχία, μία ιθαγένεια, μία νομική προσωπικότητα, απορρίπτοντας τη λύση δύο κρατών.
Στην εποχή μας, η οικονομία είναι συντελεστής άμυνας και η άμυνα παράμετρος της δημοκρατίας· και οι δύο είναι κλειδιά κοινωνικής συνοχής.
Η στρατηγική συμπόρευση Ελλάδας–Κύπρου είναι πολυεπίπεδη και σταθερή.
Οι θετικές εξελίξεις έρχονται μόνο με ενεργή διπλωματία, όχι με στασιμότητα.
Όποιος έχει ισχυρά επιχειρήματα και το δίκαιο με το μέρος του, αλλάζει τους συσχετισμούς με ευθύνη, τόλμη και ρεαλισμό.
Η εμπειρία του Κληρίδη μας διδάσκει ότι η καθήλωση ισοδυναμεί με οπισθοχώρηση και ότι πίσω από τις κορόνες ψευτοπατριωτισμού κρύβονται οι αποτυχίες του μέλλοντος.
Χρειαζόμαστε τον πατριωτισμό της ευθύνης, του ρεαλισμού και του αποτελέσματος.
Οι λαοί μας συνδέονται όχι μόνο με τη γλώσσα, την ιστορία και τη θρησκεία, αλλά και με την κοινή προοπτική ειρήνης, Ευρώπης, δημοκρατίας, δικαιοσύνης, προόδου και συνεργασίας.
Τιμούμε λοιπόν έναν ηγέτη του οποίου η φωνή σίγησε, αλλά τα νοήματα ηχούν δυνατά.
Η ιστορία καταγράφει τις δύσκολες αποφάσεις και δικαιώνει τους οραματιστές.
Το μεγαλύτερο παράσημο για έναν πολιτικό είναι να τον μνημονεύουν ως οδηγό δράσης για τις προκλήσεις του μέλλοντος.
Όχι γιατί κέρδισε όλες τις μάχες, αλλά γιατί δεν δείλιασε να τις δώσει.
Κι αν δεν έδωσε όλες τις απαντήσεις, τόλμησε να θέσει τις καίριες ερωτήσεις.
Γι’ αυτό, ο ιδανικός φόρος τιμής στη μνήμη του Γλαύκου Κληρίδη είναι να ξαναδιαβάσουμε τη διαδρομή του, αντλώντας διδάγματα και προσαρμόζοντας την τακτική μας στην υπηρεσία του μεγάλου στόχου μιας ενωμένης και ειρηνικής Κύπρου.
