πορεία (η) 1. ομαδικό βασανιστήριο «όσοι είχαν την ατυχία να αιχμαλωτιστούν υποβάλλονταν σε απάνθρωπες πορείες» 2. ομαδική ψυχοθεραπεία «όταν το ψυχολογικό πρόβλημα μιας ομάδας είναι εμφανές η πορεία είναι επιβεβλημένη» 3. αντικοινωνική συμπεριφορά «το μεγαλύτερο πρόβλημα στους ελληνικούς δρόμους
είναι η πορεία των Ελλήνων»
Χτες, για άλλη μια φορά, λίγες εκατοντάδες κνίτες βασάνισαν δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους που είχαν την ατυχία να θέλουν να χρησιμοποιήσουν τους δρόμους της πρωτεύουσας, την ώρα που οι αυτοαποκαλούμενες «μαθητικές οργανώσεις» διοργάνωναν, με την άδεια της πολιτείας, άλλη μια πορεία στην προσπάθειά τους να βρουν διέξοδο στα ψυχολογικά τους αδιέξοδα και να κολλήσουν κομματικά ένσημα. Για άλλη μια φορά ούτε ο πολυδιαφημισμένος νόμος για τις συγκεντρώσεις δεν στάθηκε εμπόδιο στον τσαμπουκά των διαμαρτυρόμενων βασανιστών αποδεικνύοντας ότι είναι ένας ακόμη νόμος που ψηφίστηκε για να διαφημιστεί και όχι μια ειλικρινής προσπάθεια να απαλλαγούν οι πάρα πολλοί από την τυραννία των πάρα πολύ λίγων. Για άλλη μια φορά φάνηκε ότι ο υπέρτατος νόμος είναι η επιθυμία του ΚΚΕ, μπροστά στην οποία υποκλίνεται κάθε αρχή, προφανώς τιμώντας τους αγώνες της αριστεράς. Ολα αυτά δεν τα λέω για να απελπιστούμε, αλλά για να κάνουμε υπομονή: θα έρθει μια μέρα η ΝΔ στην εξουσία και θα απαλλάξει τους πολλούς βασανισμένους από τους λίγους βασανιστές τους.
Απίστευτο!
Μεγάλο το σοκ που ένιωσα όταν διάβασα ότι κάποιο πρώην μέλος της γνωστής οργάνωσης των «Πυρήνων της Φωτιάς» συνελήφθη για απόπειρα δολοφονίας ενός θείου του. Αραγε, ποιος να περίμενε ότι ένας τρομοκράτης μπορεί να είναι ικανός να σκοτώσει;
Αυτοθυσία στην πλατεία Συντάγματος
Δεν λέω, αξιοσέβαστη η Ιρανή (και πλέον εξαφανισμένη) φοιτήτρια που έμεινε με τα εσώρουχά της έξω από το πανεπιστήμιο προκειμένου να διαμαρτυρηθεί εναντίον του θεοκρατικού καθεστώτος και της θρησκευτικής αστυνομίας του Ιράν, αλλά μπορεί να σηκώσει τη γροθιά της με την αυτοθυσία και την επαναστατική αποφασιστικότητα μιας Νατάσας Μποφίλιου ή μιας Τάνιας Τσανακλίδου;
Αδερφάκια
Δεν καταλαβαίνω την έκπληξη από την ένθερμη ευχαριστήρια επιστολή που έστειλε o «Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου» Ιωάννης Σαββάκης στους «φίλους» του (έτσι τους αποκαλεί) του Ρουβίκωνα. Εκκλησία και αντιεξουσιαστές μοιράζονται την ίδια απέχθεια για τον δημοκρατικό και φιλελεύθερο πολιτισμό της Δύσης, τον ίδιο τυφλό δογματισμό και τον ίδιο συντηρητισμό. Θα μπορούσε κανείς να πει πως πρόκειται για αδέρφια χωρισμένα στη γέννα.
