Η πρόσφατη άφιξη από τα παράλια της Λιβύης εκατοντάδων παράνομων μεταναστών στην Κρήτη δεν αποτελεί ούτε «ατύχημα της ιστορίας» ούτε μεμονωμένο περιστατικό. Αντιθέτως, πρόκειται για άλλο ένα επεισόδιο στο ίδιο σίριαλ που παίζεται εδώ και χρόνια: τη συστηματική εισβολή μεταναστών, οι οποίοι βαφτίζονται «ευάλωτοι», «απελπισμένοι» και «θύματα», προκειμένου να αποκτήσει άλλοθι η ανεξέλεγκτη παραμονή τους.
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη φαντασία για να αντιληφθεί κανείς ποιοι ωφελούνται από αυτή τη ρητορική: όσοι πολιτεύονται με το δόγμα της ανοιχτής πόρτας, εκείνοι που θεωρούν την εθνική κυριαρχία μια «ξεπερασμένη έννοια» και όσοι κάνουν καριέρα υπερασπιζόμενοι καθετί ξένο, αδιαφορώντας πλήρως για τους Έλληνες πολίτες που ζουν δίπλα στα κύματα αυτής της παράνομης ροής.
Οι εικόνες από το λιμάνι της Σητείας, με τις δεκάδες βάρκες και τους μετανάστες να αποβιβάζονται σχεδόν ανενόχλητοι, αποτυπώνουν ένα σκληρό ερώτημα που ελάχιστοι τολμούν να διατυπώσουν δημοσίως: ποια είναι τελικά τα δικαιώματα των ανθρώπων που κατοικούν σ’ αυτόν τον τόπο και πληρώνουν φόρους για να προστατεύεται η πατρίδα τους; Γιατί η «ευαισθησία» πρέπει πάντα να είναι επιλεκτική, επικεντρωμένη αποκλειστικά στον μετανάστη και ποτέ στον γηγενή πολίτη που φοβάται για την ασφάλεια της οικογένειάς του;
Η αντιπολίτευση, με προεξάρχοντα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και τις γνωστές ΜΚΟ που λειτουργούν ως πολλαπλασιαστές προπαγάνδας, έσπευσε να μιλήσει για «δικαιώματα των απελπισμένων». Σιωπή, όμως, για τα δικαιώματα των Ελλήνων να νιώθουν ασφαλείς. Σιωπή για τις τοπικές κοινωνίες που καλούνται κάθε τόσο να φιλοξενήσουν χωρίς καμία προετοιμασία και χωρίς καμία στήριξη εκατοντάδες άγνωστους ανθρώπους. Σιωπή και για την εργαλειοποίηση της μετανάστευσης από χώρες που εκμεταλλεύονται την ανθρωπιστική ρητορική για να αποσταθεροποιούν την Ευρώπη.
Η κυβέρνηση κινείται με αποφασιστικότητα, στέλνοντας σαφές μήνυμα ότι η χώρα μας δεν θα μετατραπεί σε «ξέφραγο αμπέλι». Οι επιχειρήσεις αποτροπής στα θαλάσσια σύνορα ενισχύονται, οι διαδικασίες επαναπροώθησης επισπεύδονται και η Ευρώπη ενημερώνεται με τεκμηριωμένο τρόπο για τη συστηματική πίεση που δέχεται η Ελλάδα. Το κρίσιμο, ωστόσο, είναι να πάψει η κοινωνία να αισθάνεται ότι κάποιοι στον δημόσιο διάλογο μιλούν μόνο για τα «δικαιώματα των απελπισμένων», αγνοώντας σκανδαλωδώς τα δικαιώματα των Ελλήνων που έχουν μετατραπεί σε πολίτες δεύτερης κατηγορίας μέσα στην ίδια τους τη χώρα.
Η Κρήτη δεν είναι η πρώτη περιοχή που γίνεται αποδέκτης παράνομων ροών και σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία. Αυτό που αλλάζει είναι η αντοχή των τοπικών κοινωνιών, που δοκιμάζεται όλο και περισσότερο, και η αποφασιστικότητα της πολιτείας να προστατεύσει το αυτονόητο: τα σύνορα, την ασφάλεια και την κοινωνική συνοχή.
Ίσως, λοιπόν, η επόμενη φορά που κάποιος θα μιλήσει για τα «δικαιώματα των ευάλωτων» να θυμηθεί ότι υπάρχουν και οι Έλληνες πολίτες. Που δεν είναι ούτε λιγότερο άνθρωποι ούτε λιγότερο απελπισμένοι. Απλώς δεν έχουν κανέναν να τους υπερασπιστεί στα τηλεοπτικά πάνελ και στις βαρύγδουπες δηλώσεις περί «ανθρωπισμού».
