Μενδωνίζομαι (ρ) 1. εξοργίζομαι από την αδικία που γίνεται σε βάρος μου «είναι λογικό να μενδωνίζεται όταν έχει δώσει εκατομμύρια και ακούει ότι μια δουλειά δεν έγινε επειδή έλειπαν 45.000»
2. τσακώνομαι δημοσίως με κάποιον υφιστάμενό μου «μπορεί να μην είναι κολακευτικό για έναν προϊστάμενο να μενδωνίζεται, αλλά καμιά φορά χρειάζεται»
Σε αντίθεση με πολλούς συμπολίτες δεν θέλω να πάρω θέση στον καβγά της υπουργού Μενδώνη με την επικεφαλής της αρχαιολογίας της Αργολίδας, Άλκηστη. Δεν θεωρώ απαραίτητο να διαλέγεις, σώνει και καλά, πλευρά σε έναν καβγά, ειδικά στις περιπτώσεις εκείνες που μπορείς να τον απολαύσεις ως ουδέτερος τρώγοντας τα ποπκόρν σου.
Λέω «ουδέτερος» γιατί στη συγκεκριμένη περίπτωση και οι δύο πλευρές εκπροσωπούν το πρόβλημα, δηλαδή το κράτος. Το κράτος που ανέχεται τη μακαριότητα των αμετακίνητων υπαλλήλων του, δεν αξιολογεί, δεν ελέγχει, δεν αστυνομεύει. Το κράτος που, αναπαυμένο στη βολική γραφειοκρατία του, αρνείται να κουνηθεί για οτιδήποτε πέρα από τα (επίσης βολικά) προβλεπόμενα και βυθίζεται σε μια σαπίλα που είναι μεταδοτική σε όλους μας.
Έτσι, ένας επικεφαλής δημόσιας υπηρεσίας μπορεί να μην προσφέρει τίποτα και μια υπουργός να το διαπιστώνει ιδίοις όμμασι, να τσακώνονται και την επόμενη μέρα όλα να επιστρέφουν στη μακάρια κανονικότητά τους. Αφού δεν αλλάζει τίποτα, τουλάχιστον ας απολαύσουμε τον καβγά και τα ποπκόρν.
Μεσότητα
Άκουσα τον βουλευτή Πλεύρη να λέει πόσο του άρεσε το χουλιγκανοσυριζαϊκής αισθητικής σύνθημα των φοιτητών της σχολής υπαξιωματικών του Πολεμικού Ναυτικού και ότι τέτοια θέλει να ακούει και όχι το «Μικρό μου Πόνι» περιγράφοντας, φαντάζομαι άθελά του, το πρόβλημα των άκρων: δεν καταλαβαίνουν ότι ανάμεσα στα δύο υπάρχουν και οι σοβαρές συμπεριφορές.
Τι άλλο να έκανε δηλαδή;
Πιο ενοχλητική από την κυρία που ήθελε να μουτζουρώσει το μάρμαρο του Μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη βρήκα την εξαιρετικά ήπια αντιμετώπιση από τον στρατιώτη που προσπαθεί να την απομακρύνει. Μετά θυμήθηκα τον χαμό που έγινε όταν σβήστηκαν τα ονόματα των θυμάτων των Τεμπών και συνειδητοποίησα ότι όταν η επίσημη Πολιτεία σημαίνει υποχώρηση, όλα τα όργανά της αναγκαστικά ακολουθούν.
Μπορδοροδοκόκκινο
Είδα φωτογραφίες του Νικήτα του Κακλαμάνη από τη χτεσινή παρέλαση και σκέφτομαι ότι το παιχνίδι «κλείνω τα μάτια, απλώνω το χέρι στην ντουλάπα και φοράω ό,τι στην τύχη έχω πιάσει» είναι πολύ ενδιαφέρον, τουλάχιστον για όσους αντικρίζουν τα αποτελέσματά του. Και η μόνη μου ένσταση είναι ότι ο πρόεδρος της Βουλής δεν συνδύασε την ενδιαφέρουσα εμφάνισή του με ένα πολύχρωμο καπέλο.
