Οι Έλληνες, αν και δεν φημίζονται για τη βιβλιοφιλία τους, έχουν ιδιαίτερη έφεση στις παρουσιάσεις βιβλίων. Κυρίως του πολιτικού μυθιστορήματος, όπου περισσότερες είναι οι παρουσιάσεις βιβλίων από τις πωλήσεις. Έχει σημασία ποιοι πολιτικοί γράφουν και ποιοι παρουσιάζουν.
Στην πρώτη κατηγορία συναντάμε όσους βαριούνται στα ορεινά έδρανα της Βουλής, όσους κουράστηκαν από τα βάρη της εξουσίας και όσους δεν έχουν τίποτα να πουν και (μας)… γράφουν.
Στη δεύτερη κατηγορία, των παρουσιαστών, βρίσκουμε τους πολιτικούς που όταν δεν έχουν τι να κάνουν για να περάσει η ώρα τους, παρουσιάζουν τα βιβλία των πολιτικών που δεν έχουν τι να πουν. Αναφερόμαστε σ’ αυτούς που είχαν πει πολλά και δεν έκαναν τίποτα.
Σημειώστε δε ότι οι πιο ηχηρές παρεμβάσεις έγιναν από πολιτικούς αυτής της κατηγορίας.
Κάποτε, διαβάζοντας ένα Άρλεκιν ξεχνιόμασταν. Τώρα, με μια «Ιθάκη» ο συγγραφέας θέλει να ξεχάσουμε ότι όταν κυβέρνησε την Ελλάδα έγινε της… Πηνελόπης.
Προφανώς, τα θέματα της χώρας και τα προβλήματα των πολιτών δεν λύνονται με καταγραφές αναμνήσεων, ούτε βέβαια ο σχολιασμός τους συνιστά πρόταση για το μέλλον. Όταν, μάλιστα, οι κρίνοντες πολιτικοί έχουν κριθεί, και αξιολογηθεί ταυτόχρονα, επί των ιδίων προβλημάτων που άφησαν στο ράφι πριν αποκτήσουν την ιδιότητα του «πρώην».
