Σε μια απροσδόκητη και μάλλον ακατανόητη επιλογή, οι διοργανωτές του Μαραθωνίου της Αθήνας αποφάσισαν να συμπεριλάβουν στη φετινή playlist του αγώνα τον… «Ύμνο του ΕΑΜ». Ναι, καλά διαβάσατε — στο μουσικό χαλί μιας γιορτής του αθλητισμού, που ενώνει χιλιάδες δρομείς από όλον τον κόσμο, βρήκε θέση ένα βαθιά πολιτικοποιημένο και κομματικά φορτισμένο τραγούδι της Αριστεράς.
Η διοργάνωση που θα έπρεπε να αποπνέει ενότητα, αθλητικό πνεύμα και εθνική υπερηφάνεια, μοιάζει να… παρασύρθηκε σε ιδεολογικά μονοπάτια, επιλέγοντας να ντύσει τον Μαραθώνιο με συνθήματα άλλης εποχής. Γιατί, άραγε; Δεν υπάρχουν εκατοντάδες εμπνευσμένα, σύγχρονα, διεθνή τραγούδια που θα μπορούσαν να εκφράσουν τον παλμό, τον αγώνα και το μεγαλείο της στιγμής;
Αντί να αναδειχθεί το παγκόσμιο μήνυμα του Μαραθωνίου –το κουράγιο, η προσπάθεια, η ειρήνη και η ενότητα των λαών– κάποιοι προτίμησαν να… θυμίσουν εμφυλιακές νότες και πολιτικές διαχωριστικές γραμμές.
Ειλικρινά, το επόμενο βήμα ποιο θα είναι; Να ξεκινήσει ο αγώνας με συνθήματα από τα «Δεκεμβριανά»; Να μοιράζονται φυλλάδια «λαϊκού αγώνα» στα σημεία... ανεφοδιασμού;
Ο Μαραθώνιος της Αθήνας αξίζει πολύ περισσότερα από τέτοιες γραφικές και αχρείαστες ιδεολογικοπολιτικές... «μουντζούρες». Ο αθλητισμός ενώνει, δεν διχάζει και σίγουρα δεν χρειάζεται να ντύνεται με πολιτικά τραγούδια.
