Στέφανος Κασελλάκης, σε κάποιο πεζοδρόμιο των Αθηνών, δίνοντας συνέντευξη στον Νίκο Ευαγγελάτο: «Πιο μνημονιακή απόφαση δεν έχει γίνει από το μαξιλάρι του Τσακαλώτου». Ο νέος πρόεδρος βάλλει ευθέως κατά του Αλέξη Τσίπρα προσπαθώντας να «κοντύνει» τον Τσακαλώτο. Το διαβόητο «μαξιλάρι των 37 δισ.» ήταν εμβληματική απόφαση της κυβέρνησης Τσίπρα, η οποία διαφημίστηκε όσο καμία άλλη.
Γι’ αυτό, η άμεση επέμβαση Δραγασάκη ήταν επιβεβλημένη: «Ο Αλέξης Τσίπρας επανειλημμένα έχει δηλώσει υπερήφανος για το μαξιλάρι, θεωρώντας το επίτευγμα του #ΣΥΡΙΖΑΠΣ. Αυτή, μάλιστα, δεν ήταν απόφαση κάποιου υπουργού, αλλά συλλογική κυβερνητική επιλογή. Το μαξιλάρι δεν ήταν μνημονιακή υποχρέωση, αλλά αναγκαίο μέτρο για να διευκολύνουμε την έξοδο της χώρας στις αγορές (…). Είναι απαραίτητο να διαβάσεις τον απολογισμό του κόμματος του οποίου ηγείσαι, ώστε να μην εκτίθεσαι & (…) να μην υπονομεύεις τον συλλογικό άθλο του ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο 2015-19 υπό την καθοδήγηση & την πρωθυπουργία του Αλέξη Τσίπρα».
Κατεβαίνω σκαλοπάτια...
Ο Στέφανος Κασσελάκης θα δώσει συνέντευξη στον Νίκο Χατζηνικολάου σήμερα το βράδυ. Εάν δεν πρόκειται για κάποια διαβολική συνωνυμία, πρόκειται για τον ίδιο Νίκο Χατζηνικολάου που στολίζει με κάθε ευκαιρία ο Παύλος Πολάκης καταλογίζοντάς του τον μισό ποινικό κώδικα για κάτι δάνεια.
Θυμίζω, δε, ότι ο υπερτομεάρχης έχει πάρει σαφή θέση: «Όταν πηγαίνεις στον Χατζηνικολάου και αντί να του ζητήσεις να εξηγήσει στους τηλεθεατές πώς επί Μητσοτάκη διέγραψε την υποθήκη που είχε επιβληθεί στο σπίτι του επί ΣΥΡΙΖΑ, για χρέη πάνω από 3 εκατ. ευρώ, ή να τον ρωτήσεις αν πλήρωσε καμία δόση από τα χρέη του, τον σιγοντάρεις όταν λέει “κι εγώ έχω τραβήξει πολλά απ' τον Πολάκη”, τότε έχεις κατέβει όλη τη σκάλα» (facebook, 22.9.2023). Για να δούμε λοιπόν εάν ο Στέφανος ρωτήσει τον Νίκο Χατζηνικολάου για τα δάνειά του και το «αν πληρώνει καμιά δόση».
Κατάρρευση
Παρακολουθώ καταγγελτικό βίντεο Χάρη Μαμουλάκη στο Twitter/X: «Βρίσκομαι στο ΟΑΚΑ, στο στέγαστρο Καλατράβα. Εδώ που ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν προχώρησε στην απαραίτητη συντήρηση που υποσχέθηκε το 2021, αφήνοντας κόσμο να συνωστίζεται με κίνδυνο τη ζωή τους. Ευτυχώς, η “κακιά η ώρα” με πιθανή οιονεί κατάρρευση μέρους του στεγάστρου δεν ήρθε ποτέ (…). Θα αποδοθούν ευθύνες. Ετοιμάζουμε άμεσα επίκαιρη ερώτηση στον αρμόδιο υπουργό».
Καλό ως σύλληψη και εκτέλεση, θέλει όμως δουλειά το κείμενο (το «οιονεί», παρότι ως λόγιο δίνει έναν τόνο σοβαρότητος, δεν κολλάει κάπου). Ένα 7/10 για την προσπάθεια.
Επιτέλους
Σύμφωνα με τις έως τώρα πληροφορίες, η διάταξη για τα μη κρατικά πανεπιστήμια αναμένεται να τεθεί σύντομα σε δημόσια διαβούλευση. Θα περιλαμβάνει ασφαλείς δικλίδες οι οποίες θα αποκλείουν τη δημιουργία
ιδρυμάτων με αυτοτελείς ιδιωτικές πρωτοβουλίες, αφού θα πρέπει σε κάθε περίπτωση να υπάρχει σύμπραξη ξένου ΑΕΙ.
Επίσης, με την ίδια λογική, θα δίνεται το δικαίωμα ίδρυσης παραρτημάτων ξένων ΑΕΙ στην Ελλάδα, συνεργαζόμενα είτε με δημόσιους είτε με ιδιωτικούς φορείς. Πέραν αυτών, θα προβλέπεται διαδικασία αδειοδότησης, για την οποία θα κρίνεται πληθώρα προϋποθέσεων, όπως η επάρκεια υποδομών, η χρηματοδότηση και η αναπτυξιακή προοπτική του εγχειρήματος.
Ωμός ρεαλισμός
Σαν άλλη Ράνια Θρασκιά και εγώ (που όταν βρίσκει χρόνο διαβάζει το Σύνταγμα) προσπαθώ να ολοκληρώσω το εξαιρετικό πόνημα του Βαρλάμ Σαλάμοφ «Ιστορίες από την Κολυμά» (εκδ. Άγρας, 2022). Είναι ένα ντοκουμέντο ωμού ρεαλισμού για τη σταλινική καταπίεση, μια μαρτυρία από τα γκουλάγκ της φρίκης.
Οι ήρωές του είναι πρόσωπα υπαρκτά, με τις ζωές τους, τη δραστηριότητά τους, που η τραγική μοίρα τούς έφερε αντιμέτωπους με τη φρίκη του εγκλεισμού σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Ο Σαλάμοφ έζησε την εμπειρία
του σοβιετικού γκουλάγκ για 29 έτη, από τα 21 ως τα 50 του χρόνια. Δεν πρόλαβε να ζήσει «μιαν άλλη κοινωνία» όπως ονειρευόταν.
Τον Φεβρουάριο του 1929 συλλαμβάνεται την ώρα που τυπώνει στον πολύγραφο μια επιστολή-διαθήκη του Λένιν με αρνητικές παρατηρήσεις για την προσωπικότητα του Στάλιν και τον στέλνουν στο στρατόπεδο του Βίσερα, κοντά στα Ουράλια, όπου αντιλαμβάνεται ότι «η μοναξιά είναι η ευνοϊκότερη συνθήκη για τον άνθρωπο».
Το 1935 αποφυλακίζεται, αλλά το 1937 συλλαμβάνεται και πάλι ως τροτσκιστής και καταδικάζεται σε εγκλεισμό στο στρατόπεδο της Κολυμά, εκεί όπου «ο χειμώνας διαρκεί δώδεκα μήνες», σε ένα κάτεργο πολύ πιο τρομακτικό από εκείνο που περιγράφει ο Ντοστογιέφσκι στις «Αναμνήσεις από το σπίτι των πεθαμένων».
Ο Σαλάμοφ θα ζήσει στην Κολυμά δεκαέξι χρόνια και θα απελευθερωθεί μόλις το 1953, με τον θάνατο του Στάλιν. Το 1.500+ σελίδων βιβλίο αφηγείται με ανεπανάληπτο τρόπο την εξοντωτική απανθρωπιά των σταλινικών στρατοπέδων συγκέντρωσης, είναι ένα έργο που, αν μη τι άλλο, ανανεώνει το είδος, ξεπερνώντας κάθε προηγούμενο.
Το παράδοξο δε είναι ότι ο Σαλάμοφ δεν καταπιάνεται με το (αναμενόμενο) πολιτικό κατηγορητήριο κατά του σταλινισμού και του κομμουνιστικού καθεστώτος. Μεταφέρει και προσωποποιεί αριστοτεχνικά τη φρίκη.
