Από το 2019 έχω παρακολουθήσει διάφορους ανόητους να επαίρονται για τα «37 δισ. μαξιλάρι της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ».
Εως πρότινος άλλωστε ήταν «το μέγιστο δημοσιονομικό κατόρθωμα» της εθνοσωτηρίου διακυβέρνησης Τσίπρα. Για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας κρίνω σκόπιμο να (ξανα)αναλύσω τι είναι και πώς προέκυψαν αυτά τα 37 δισεκατομμύρια.
Το σύνολο του ποσού αυτού αποτελούν α) περίπου 16 δισ. από το δάνειο του αχρείαστου και γελοιωδώς αστείου Μνημονίου Τσίπρα (που θα είχε αποφευχθεί εάν ο Βαρουφάκης είχε υπογράψει το e-mail Χαρδούβελη) συν τις εκδόσεις χρέους των δύο πρώτων Μνημονίων, συν πλεονάσματα υπεροφορολόγησης της μεσαίας τάξης και β) 21 δισ. που προέκυψαν από αναγκαστική συγκέντρωση των ταμειακών διαθεσίμων ΟΛΩΝ των φορέων του κράτους σε έναν λογαριασμό λίγο πριν από τις εκλογές του 2019.
Κατά της εν λόγω απόφασης, η ΚΕΔΕ προσέφυγε στο ΣτΕ, κάνοντας λόγο για μεγάλο εκβιασμό, οικονομική αφαίμαξη και αφαίρεση της συνταγματικής αυτοτέλειας των ΟΤΑ –ωστόσο η αίτηση απερρίφθη για λόγους υπέρτερου δημοσίου συμφέροντος.
Εύκολα γίνεται αντιληπτό ότι τα διαβόητα «37 δισ.» είναι μια φούσκα, ένα λογιστικό τρικ που έξυπνα δημιούργησε προεκλογικά η καταρρέουσα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, κατά πρώτον διότι υποχρεώθηκε από την Τρόικα και κατά δεύτερον για να στήσει αφήγημα χρηστής δημοσιονομικής διαχείρισης και πειθαρχίας.
Επί της ουσίας, πρόκειται για μνημονιακή λεηλασία σε βάρος όλου του Δημοσίου, και ιδίως των δήμων, για να καλλιεργηθεί η εντύπωση ότι αφήνουν πλεόνασμα «για να φάνε ο Μητσοτάκης και οι φίλοι του».
