5 Μαΐου 2010: Δεκαπέντε χρόνια πέρασαν από τη δολοφονική επίθεση στο υποκατάστημα της Marfin στην οδό Σταδίου. Τρεις άνθρωποι –ανάμεσά τους και μια έγκυος γυναίκα– κάηκαν ζωντανοί σε ένα φλεγόμενο κτήριο, την ώρα που κουκουλοφόροι έσπαγαν, έριχναν μολότοφ και εμπόδιζαν ακόμα και τη διάσωσή τους!
Κι όμως, το έγκλημα αυτό –με όλα τα χαρακτηριστικά οργανωμένης δολοφονικής βίας– παραμένει ατιμώρητο. Οι ένοχοι κυκλοφορούν ελεύθεροι, αγνώστου ταυτότητος, καλυμμένοι πίσω από μια κουλτούρα ανοχής, ατολμίας και επιλεκτικής σιωπής.
Οι ενδείξεις τότε, όπως και σήμερα, δείχνουν προς συγκεκριμένο χώρο: τον αντιεξουσιαστικό!
Εναν χώρο που για χρόνια απολαμβάνει όχι μόνο την ανοχή, αλλά και την κάλυψη –ρητή ή άρρητη– από τμήματα του πολιτικού και ακαδημαϊκού χώρου.
Οι κουκούλες μπορεί να κρύβουν πρόσωπα, αλλά δεν μπορούν να κρύψουν την αλήθεια. Και η αλήθεια είναι μία: Η Marfin δεν ήταν ένα «ατυχές περιστατικό». Ηταν ένα έγκλημα μίσους!
Κι όμως, δεκαπέντε χρόνια μετά, κάθε Μάιο, τα ίδια: σιωπή…
Μουδιασμένες ανακοινώσεις «για τα μάτια του κόσμου». Καμιά πραγματική ενδοσκόπηση, καμία ανάληψη ευθύνης από τον αυτοαποκαλούμενο «προοδευτικό χώρο», που εξακολουθεί να φέρεται σαν το έγκλημα της Marfin να είναι ένα «άβολο» επεισόδιο που καλό είναι να ξεχαστεί επιτέλους!
Σαν η Marfin να είναι ένα «ντροπιαστικό φορτίο», που χαλά κάποιο πολιτικό αφήγημα. Γιατί αν οι μολότοφ είχαν πέσει από την άλλη πλευρά του πολιτικού φάσματος, η καταδίκη θα ήταν γενική, διαρκής και η μνήμη αδιαπραγμάτευτη!
Η πρόσφατη εισβολή κουκουλοφόρων σε εκδήλωση στη Νομική Σχολή Αθηνών, με τον σοβαρό τραυματισμό ενός φοιτητή, δεν είναι «μεμονωμένο περιστατικό». Είναι η πολιτική συνέχεια της Marfin. Είναι η ίδια λογική βίας και τρομοκράτησης στο όνομα μιας δήθεν ριζοσπαστικής «αντίστασης». Είναι η ίδια ιδεολογική κουλτούρα που έκαψε ανθρώπους ζωντανούς και σήμερα χτυπά φοιτητές, εκφοβίζει πανεπιστήμια, επιβάλλει σιγή.
Οσοι σιωπούν, όσοι επιλέγουν την ιδεολογική τύφλωση ή την πολιτική σκοπιμότητα είναι μέρος του προβλήματος. Γιατί η ατιμωρησία δεν είναι τυχαία. Είναι επιλογή. Και η σιωπή απέναντι στη βία, όταν αυτή προέρχεται «από τους δικούς μας», είναι συνενοχή.
Η μνήμη της Αγγελικής Παπαθανασοπούλου και των δύο συναδέλφων της δεν τιμάται με ανακοινώσεις-υποχρεώσεις. Τιμάται με πράξεις: με καταδίκη χωρίς αστερίσκους, με απαίτηση για δικαιοσύνη, με τερματισμό της ιδεολογικής ασυλίας στη βία.
Δεκαπέντε χρόνια είναι πολλά. Η ανοχή πρέπει να τελειώσει. Και μαζί της, το ψέμα!
