Το σύνθημα του ΠΑΣΟΚ στη ΔΕΘ ήταν «Ελλάδα για όλους». Λάθος. Έπρεπε να είναι «Λεφτά για όλους».Γιατί αυτό ακούσαμε από τον Νικόλα. Λεφτά σε μισθούς, λεφτά σε σπίτια, λεφτά σε φόρους. Όλα μοιράζονται απλόχερα, σαν προεκλογικό φυλλάδιο της δεκαετίας του ’80.
Τρεις μέρες έχουν περάσει και ακόμη δεν ξέρουμε πόσο κοστίζουν όλα αυτά. Ούτε καν μια πρόχειρη εκτίμηση, μια στρογγυλοποίηση να πούμε «άντε, τόσα βγαίνει». Τίποτα. Μόνο γενικότητες και το γνωστό: «Θα εφαρμοστούν σταδιακά». Σταδιακά, δηλαδή ποτέ.
Και στο ενδιάμεσο; Εκλογές. Ο Νικόλας θέλει κάλπες εδώ και τώρα. Με ποιο πρόγραμμα; Με ποιο κόστος; Με ποια λογική; Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει το σύνθημα. Το χαμόγελο στο βήμα. Η ατάκα να παίξει στα δελτία. Τα υπόλοιπα ας τα λύσει η αριθμητική… κάποια στιγμή.
Μοίρασε 13ους μισθούς στο Δημόσιο, υποσχέθηκε μειώσεις ΦΠΑ σε βασικά αγαθά, τιμαριθμική προσαρμογή στη φορολογία, προστασία της πρώτης κατοικίας, μείωση ΕΝΦΙΑ για τις πολύτεκνες οικογένειες, νέο ΕΚΑΣ, αξιολόγηση στο Δημόσιο, ακόμα και ανασχεδιασμό υπουργείων. Όλα στο τραπέζι, όλα γενναιόδωρα, όλα «για όλους». Μόνο που δεν είπε ποτέ ποιος θα πληρώσει τον λογαριασμό. Γιατί, όπως φαίνεται, ο λογαριασμός δεν αφορά εκείνον. Αφορά εμάς. Εμείς θα βάλουμε πλάτη όταν τα «λεφτά για όλους» γίνουν «φόροι για όλους».
Το πιο αστείο είναι πως νομίζει ότι φέρνει κάτι καινούργιο. Στην πραγματικότητα, μας σερβίρει χλιαρή σούπα από το 2009. Τότε ήταν «Λεφτά υπάρχουν». Τώρα είναι «Λεφτά για όλους». Copy–paste. Και εμείς, υποτίθεται, πρέπει να ενθουσιαστούμε.
Τρεις μέρες μετά, δεν έχουμε αριθμούς, δεν έχουμε πρόγραμμα, μόνο υποσχέσεις. Πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Την ελπίδα που έρχεται, κάτι μας θυμίζει αυτή η ελπίδα, κάπου την ξανακούσαμε. Μόνο που αυτή τη φορά ξέρουμε το έργο. Ξέρουμε πού οδηγεί. Και μπορούμε να γελάμε πικρά όταν ακούμε ότι λεφτά υπάρχουν.
