Το ΠΑΣΟΚ ανεβαίνει στη ΔΕΘ με το σύνθημα «Μια Ελλάδα για όλους». Σαν να βρήκε τη φράση που θα το ξαναβάζει στο παιχνίδι. Το μόνο πρόβλημα; Την ίδια ακριβώς είχε χρησιμοποιήσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας το 2021. Τέσσερα χρόνια μετά, επιστρέφει ως… «καινούργια ιδέα».
Ο Νίκος Ανδρουλάκης το παρουσιάζει με σοβαρό ύφος, μιλώντας για κοινωνική συνοχή και δικαιοσύνη. Όμως όταν ξεκινάς με λόγια που έχουν ήδη ακουστεί, το αποτέλεσμα μοιάζει με ηχώ και όχι με πρόταση. Σαν να σου λέει κάποιος «εμπιστεύσου με», ενώ εσύ ήδη έχεις ακούσει το ίδιο τέσσερα χρόνια πριν.
Η Νέα Δημοκρατία το είπε από θέση ισχύος, το ΠΑΣΟΚ το ξαναλέει σαν να ψάχνει να καλύψει ένα κενό. Στην πρώτη περίπτωση ήταν σύνθημα με βαρύτητα, στη δεύτερη μοιάζει με σκηνικό που προσπαθεί να φανεί καινούργιο, αλλά μυρίζει δανεικό.
Και εκεί φαίνεται η αλήθεια: όταν χρειάζεσαι ξένα λόγια για να περιγράψεις τον εαυτό σου, η φωνή σου ακούγεται αδύναμη. Μπορεί να ντύνεις τα λόγια με κοινωνικό πρόσημο, αλλά οι πολίτες μυρίζονται αμέσως την ανακύκλωση. Τότε δεν ακούς ούτε όραμα ούτε στρατηγική. Ακούς απλώς αναζήτηση ταυτότητας.
Το ΠΑΣΟΚ θέλει να εμφανίζεται ως η «εναλλακτική λύση». Αλλά ποιος θα το πάρει στα σοβαρά όταν το βασικό του σύνθημα δεν είναι δικό του; Η πολιτική δεν είναι παζάρι λέξεων, ούτε παιχνίδι με απομιμήσεις. Αν δεν έχεις κάτι πραγματικά δικό σου, όσο κι αν το προσπαθήσεις, φαίνεται.
Κι έτσι η «Ελλάδα για όλους» του Ανδρουλάκη δεν είναι όραμα, είναι δανεική φωνή. Και ένας αρχηγός που ξεκινά από δανεικά, δύσκολα θα γράψει ποτέ κάτι δικό του. Αν ήθελε να δανειστεί συνθήματα θα μπορούσε να αντλήσει από την ανεξάντλητη δεξαμενή του ΠΑΣΟΚ. Ας χρησιμοποιούσε το «Λεφτά υπάρχουν» που ταιριάζει και στην επικείμενη υποσχεσιολογία του.
