Σύμφωνα με τις εξαγγελίες του Πρωθυπουργού και του Υπουργού Παιδείας, το επόμενο διάστημα κατατίθεται προς διαβούλευση το νομοσχέδιο για την Ανώτατη Εκπαίδευση, με τίτλο «Ελεύθερο Πανεπιστήμιο». Ένα νομοσχέδιο που προβλέπει μεταξύ άλλων, τη θεσμοθέτηση μη κρατικών Πανεπιστημίων στην Ελλάδα. Και όλοι εμείς στη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, δεν μπορούμε παρά να είμαστε περήφανοι που μία διαχρονική μας πρόταση, παίρνει επιτέλους σάρκα και οστά.
«Κλειδί» σε μία τόσο εμβληματική μεταρρύθμιση, το Άρθρο 28 και η ενωσιακή νομοθεσία που μέσω των διακρατικών συμφωνιών, επιτρέπουν σε Πανεπιστήμια του εξωτερικού να επενδύσουν στην Ελλάδα ιδρύοντας παραρτήματα, με την εγγύηση και την εποπτεία του κράτους. Μία μεταρρύθμιση που έρχεται ουσιαστικά, να διορθώσει μία αδικία δεκαετιών, να αφήσει πίσω τις ιδεοληψίες συγκεκριμένων πολιτικών χώρων και να «απελευθερώσει» την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση από αγκυλώσεις του παρελθόντος.
Πρόκειται όμως πολύ περισσότερο, για μία επιβεβλημένη μεταρρύθμιση. Επιβεβλημένη γιατί κάθε χρόνο χιλιάδες μαθητές φεύγουν από την Ελλάδα για να σπουδάσουν σε ένα μη κρατικό Πανεπιστήμιο του εξωτερικού, γιατί αρκετοί εξ αυτών δεν επιστρέφουν ποτέ και όλα αυτά την ίδια στιγμή που οι ελληνικές οικογένειες επιβαρύνονται σε μεγάλο βαθμό οικονομικά, προκειμένου το παιδί τους να σπουδάσει σε μία ξένη χώρα.
Τίποτα από όλα αυτά δεν θα συνέβαινε, αν όλα αυτά τα παιδιά (40 χιλιάδες, περισσότεροι και σε απόλυτο αριθμό και σε ποσοστό από την Ισπανία (35.348) των 46 εκ. κατοίκων, το Ηνωμένο Βασίλειο (33.109), την Αυστρία (17.501) ή την Πορτογαλία (12.951)), είχαν την ευκαιρία να παραμείνουν και να σπουδάσουν στη χώρα μας.
Η καταπολέμηση του brain drain και η επιστροφή των νέων, η προσέλκυση εκατοντάδων ξένων φοιτητών στην Ελλάδα, ο επαναπατρισμός Ελλήνων ακαδημαϊκών και επιστημόνων, οι νέες θέσεις εργασίας, η περαιτέρω εδραίωση της Ελλάδας ως εκπαιδευτικό κέντρο, οι επενδύσεις στην έρευνα, αλλά και τα πολλαπλά οικονομικά οφέλη από τις δαπάνες για παράδειγμα, που αντί να καταλήξουν στο ΑΕΠ μιας ξένης χώρας, θα μείνουν εδώ συμβάλλοντας στην εγχώρια αγορά, είναι μόνο ορισμένοι από τους λόγους, που η θεσμοθέτηση μη κρατικών Πανεπιστημίων καθίσταται εκτός από επιβεβλημένη και αναγκαία.
Σε πείσμα μάλιστα όσων υπαινίσσονται πως το Ελληνικό Δημόσιο Πανεπιστήμιο θα υποβαθμιστεί, ας μην ξεχνάμε πως σε κάθε προηγμένη χώρα η συνύπαρξη δημόσιων και μη κρατικών πανεπιστημίων ωφελεί τα Δημόσια, ενώ το νομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας, προασπίζει πρωτίστως την ανταγωνιστικότητα, την βιωσιμότητα και την εξέλιξη του Δημόσιου Πανεπιστημίου. Με αριθμούς, η Δημόσια τριτοβάθμια εκπαίδευση θα ενισχυθεί μεσοπρόθεσμα, με 1 δις ευρώ με κονδύλια που προέρχονται από τον Προϋπολογισμό, το Ταμείο Ανάκαμψης και το ΕΣΠΑ.
Κλείνοντας σε κάθε περίπτωση, ο διάλογος όσον αφορά ένα τέτοιο ζήτημα, για να είναι ουσιαστικός, οφείλει να διεξαχθεί σε επίπεδο ποιοτικών και ποσοτικών κριτηρίων και να μην εξαντληθεί στο αν πρέπει να υπάρχουν ή όχι, μη κρατικά Πανεπιστήμια. Στην αυστηρότητα δηλαδή του πλαισίου και στις προϋποθέσεις, ούτως ώστε το επίπεδο σπουδών και η παρεχόμενη γνώση της εκάστοτε μη κρατικής σχολής, να ανταποκρίνονται στον τίτλο σπουδών που θα απονέμεται.
Ας δώσουμε λοιπόν ως Φοιτητικοί Σύλλογοι, ένα τέλος σε μία παγκόσμια πρωτοτυπία που κράτησε δέσμια την Ανώτατη Εκπαίδευση, με πρωτοτυπία. Συνδιαμορφώνοντας και κάνοντας όλοι μαζί το επόμενο βήμα. Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και σε αυτή τη μάχη, είναι και θα είναι εδώ. Εδώ για τους φοιτητές, εδώ για ένα ελεύθερο Πανεπιστήμιο.
* Κυριαζής Σωτηρίου, Γραμματέας ΔΑΠ-ΝΔΦΚ
