Οι επερχόμενες εθνικές εκλογές θα είναι καθοριστικές για το μέλλον της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Ένα μέλλον που ενώ σήμερα μας κάνει να ελπίζουμε, πριν από 4 χρόνια έμοιαζε να βαλτώνει στην απραξία και την ανικανότητα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Ο καθένας λοιπόν από εμάς, καλείται να πάρει μία απόφαση. Για το Πανεπιστήμιο της επόμενης ημέρας, για τις θέσεις εργασίας και τις ευκαιρίες της επόμενης ημέρας, την κοινωνία εν γένει, αλλά και την Ελλάδα της επόμενης ημέρας, ευρύτερα. Και αρκεί για να πάρει μία τέτοια απόφαση, να συγκρίνει. Δύο τετραετίες, δύο πρωθυπουργούς, δύο πολιτικές. Εμείς πάλι ως φοιτητές, δύο Πανεπιστήμια. Το ελληνικό Πανεπιστήμιο του χθες και αυτό του σήμερα. Και όσο και αν αυτές οι συγκρίσεις δυσαρεστούν την Αριστερά, απ’ την άλλη πλευρά, είναι αρκετές για να μετατρέψουν τα διλήμματα σε ρητορικά ερωτήματα.
Γράφει ο Κυριαζής Σωτηρίου*
Δεν ήταν λίγες οι φορές που ως φοιτητές και ως μέλη της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, κληθήκαμε να αντιπαρατεθούμε για τη φοιτητική μέριμνα. Αντιθέτως, ένα σταθερά μείζον ζήτημα και όχι άδικα, παρέμενε το κατά πόσο ένα Πανεπιστήμιο μπορεί να καλύψει τις στεγαστικές ανάγκες των φοιτητών. Όχι αυστηροποιώντας τα κριτήρια, λόγω της έλλειψης υποδομών, αλλά αυξάνοντας τη διαθεσιμότητα. Και η Σύμπραξη Δημοσίου & Ιδιωτικού Τομέα ή αλλιώς το περίφημο ΣΔΙΤ, μία διαχρονική πρόταση της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, έμοιαζε ιδανική λύση μπροστά σε ένα τέτοιο πρόβλημα. Δυστυχώς για τη φοιτητική κοινότητα, όχι απλά δεν υιοθετήθηκε από την προηγούμενη κυβέρνηση
αλλά μέχρι και σήμερα, στο «παράλληλο σύμπαν» της Αριστεράς, η συνεργασία με τον ιδιωτικό τομέα, καταχωρείται ως «νάρκη». Και αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα, για να καταλάβει κάθε αναγνώστης, τη διαφορά μίας πολιτικής που θέτει στο επίκεντρο τους νέους και τις ανάγκες τους, με μία όπως η παραπάνω, η οποία αντί να λύνει ένα πρόβλημα των νέων, το διαιωνίζει, πετώντας τη μπάλα στην εξέδρα.
Ευτυχώς όμως τα Πανεπιστήμια έχουν γυρίσει σελίδα. Γιατί σήμερα το ΣΔΙΤ, από ιδανική λύση, πλέον αποτελεί μία πραγματικότητα, αλλά και το μέσο, ώστε μεγάλα Πανεπιστήμια της χώρας, σύντομα να διαθέτουν αναβαθμισμένες εγκαταστάσεις και σύγχρονες φοιτητικές εστίες, αφού τα έργα έχουν ήδη εγκριθεί. Άραγε, θα γύριζε κανείς πίσω σε μία εποχή που μία τέτοια τομή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, έμοιαζε με σενάριο επιστημονικής φαντασίας; Ρητορική η ερώτηση.
Δεν πρέπει όμως να σταθούμε μόνο σε αυτό. Γιατί πολύ απλά, αυτή είναι μόνο μία από τις πολλές διαφορές του χθες, με το σήμερα. Η μεγάλη διαφορά είναι πως μέρα με τη μέρα, το ελληνικό Πανεπιστήμιο αλλάζει κουλτούρα και τώρα πια, μπορεί κάποιος να πει πως ναι, έτσι είναι το Πανεπιστήμιο που ονειρεύτηκα.
Αρκεί κανείς για να πειστεί, να επισκεφτεί τη νέα Πανεπιστημιούπολη του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, στην Κοζάνη. Καθαρή, χωρίς ίχνος από πανό ή γκράφιτι, υπερσύγχρονη και φιλόξενη. Ή το νέο κτίριο των Οικονομικών Επιστημών, του Πανεπιστημίου Πατρών. Ή το «Βιόπολις» του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Ιδρύματα που κάθε φοιτητής θα ήθελε να σπουδάζει.
Την ίδια διαπίστωση μπορεί εύκολα να κάνει κανείς, αφού η εσωστρέφεια του χθες, έχει πια δώσει τη θέση της στην εξωστρέφεια. Δεν είναι τυχαίο πως τα ελληνικά Πανεπιστήμια πλέον, συνάπτουν σχέσεις συνεργασίας με τα μεγαλύτερα Πανεπιστήμια του εξωτερικού, ούτε όμως ότι προσελκύουν φοιτητές από κάθε γωνιά του κόσμου, αφού δεν είναι λίγα τα τμήματα που διαθέτουν σήμερα ξενόγλωσσα προγράμματα σπουδών.
Όσο για την ασφάλεια μέσα στα Πανεπιστημιακά campus, είναι γεγονός πως όλοι όσοι δώσαμε μάχες μέσα στις σχολές μας, αλλά και όλοι όσοι «πλήρωσαν» ακριβά το τίμημα μίας παρεξηγημένης έννοιας, του ασύλου, στις 8 Αυγούστου του 2019, αισθανθήκαμε δικαίωση. Δικαίωση γιατί το άσυλο επανήλθε στην πραγματική του μορφή. Αυτή του ασύλου ιδεών. Αυτή που δεν χωράει παραβατικά στοιχεία, αλλά μόνο γνώση. Τα στέκια ένα ένα σήμερα, δίνουν τη θέση τους σε βιβλιοθήκες και τα ορμητήρια, επιστρέφουν ως χώροι εκπαίδευσης στους φοιτητές. Και στις εικόνες του χθες που μόνο θλίψη και απογοήτευση προκάλεσαν κανείς δεν θα γυρίσει πίσω.
Αυτό είναι όμως τελικά, το διακύβευμα των επερχόμενων εκλογών. Να μην γυρίσουμε πίσω. Και ως ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, ως φοιτητές, ως πολίτες αυτής της χώρας, δε γυρίζουμε πίσω. Δε γυρίζουμε πίσω στις εποχές της εσωστρέφειας, δε γυρίζουμε πίσω, στις εποχές που οι καταστροφές και οι βανδαλισμοί αποτελούσαν καθημερινότητα στα ΑΕΙ, δε γυρίζουμε πίσω, στις εποχές που οι καταλήψεις ήταν
νόμιμες. Οι εποχές της απόλυτης ισοπέδωσης ανήκουν στο παρελθόν. Γιατί με το μέλλον μας δεν μπορεί να παίζει κανείς, όσα «χάου του» και αν διαφημίσει.
Κύριε Τσίπρα, ποιος έχει το «know how», ξέρουμε πια πολύ καλά. Το ίδιο και οι φοιτητές. Και για άλλη μία φορά, η απάντησή τους θα είναι εκκωφαντική. Ως ΔΑΠ- ΝΔΦΚ σφραγίσαμε την αλλαγή. Ώρα να σφραγίσουμε και κάθε δρόμο επιστροφής. Τώρα, προχωράμε μπροστά και δε γυρίζουμε πίσω.
* Ο Κυριαζής Σωτηρίου είναι Γραμματέας της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ
