Η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας, Ζωή Κωνσταντοπούλου, επέλεξε ξανά τον δρόμο των εντυπώσεων, καταθέτοντας επείγουσα ερώτηση για όσα χαρακτηρίζει «αστυνομική βία και αυθαιρεσία» στην Άνδρο. Η γλώσσα της ερώτησης είναι δραματική και φορτισμένη, αλλά τα γεγονότα που περιγράφει είναι σαφώς αποσπασματικά και παρουσιάζονται με υπερβολή, με στόχο περισσότερο τη δημοσιότητα παρά την ουσιαστική πολιτική διερεύνηση.
Η κ. Κωνσταντοπούλου περιγράφει ένα υποτιθέμενο σκηνικό καταστολής ως «αδιανόητο για ένα κράτος δικαίου», ενώ παραλείπει να αναδείξει στοιχεία που να αποδεικνύουν σοβαρή παραβίαση νόμων ή διαδικασιών. Η έμφαση σε πανό και φωνές πολιτών παρουσιάζεται σαν μείζον ζήτημα, κάνοντας την όλη καταγγελία να μοιάζει περισσότερο με θέατρο παρά με πολιτική ανάλυση.
Η ερώτησή της στοχεύει στην επίθεση προς το Υπουργείο, αλλά δεν περιλαμβάνει καμία πρόταση ή μέτρο για επίλυση του ζητήματος. Η τακτική της είναι γνωστή: εντυπωσιακές καταγγελίες που εξυπηρετούν την επικαιρότητα και όχι τον ουσιαστικό έλεγχο της εξουσίας.
Στην πράξη, η όλη προσπάθεια αναδεικνύει προσωπική προβολή και επικοινωνιακή εκμετάλλευση περιστατικών, εκθέτοντας την ίδια και όχι το αντικείμενο της καταγγελίας. Η πολιτική σκηνή έχει μάθει να αναγνωρίζει αυτά τα σόου, που συνήθως λειτουργούν περισσότερο ως προσωπική προβολή παρά ως υπεράσπιση δημοκρατικών δικαιωμάτων.
