Γιατί η Αστερομάτα άγγιξε τόσο πολύ όλους εμάς που μας αποκαλούν ειρωνικά «νοικοκυραίους»;
Γιατί χαρήκαμε τόσο πολύ που το συγκεκριμένο τραγούδι θα μας εκπροσωπήσει στον τελικό του διαγωνισμού;
Η Κλαύδια χθες επικοινώνησε στον ημιτελικό της Eurovision ότι όλοι εμείς θα θέλαμε να μας εκπροσωπήσει πάνω στη σκηνή της Βασιλείας. Επικοινώνησε την Ελλάδα της αξιοπρέπειας, την Ελλάδα των αρχών και της κουλτούρα που θέλουμε να μας διακατέχει σα λαό που ανταποκρίνεται στην ιστορία χιλιετιών.
Επιτέλους μια τραγουδίστρια με φωνητικές ικανότητες στο Θεό, ερμήνευσε ένα τραγούδι - ανατριχίλα, σε στίχους ελληνικούς, ντυμένη αξιοπρεπέστατα - και όχι γυμνή, με σκηνική παρουσία αντίστοιχη για όσκαρ υποκριτικής, μέσα σε εντυπωσιακά σκηνικά, που έκαναν εικόνα τη μελωδία και τους στίχους.
Σε ένα θεσμό που έχει εκτραπεί από τον αρχικό του σκοπό, και μόνο διαγωνισμός τραγουδιού δεν παραμένει, σε έναν θεσμό - παρέλαση μόδας και νέων ηθών, σε έναν θεσμό ανεξέλεγκτης προσβολής του θρησκευτικού στοιχείου, η παρουσία της Κλαύδια αποτέλεσε ηλιαχτίδα σε όλο αυτό που είχαμε συνηθίσει να μας επιβάλλουν τα τελευταία χρόνια.
Η Αστερομάτα θύμισε στους παλαιότερους την ιστορική συμμετοχή της Μαρίζας Κωχ στο διαγωνισμο το 1976, με το συγκλονιστικό Παναγιά μου Παναγιά μου, και για τους νεότερους να γράψω πως τότε η τραγουδίστρια είχε αρνηθεί να βγει με αλεξίσφαιρο γιλέκο, παρά την ειδοποίηση πως υπήρχε ελεύθερος σκοπευτής.
Μάλιστα δεν είναι τυχαίο που πενήντα σχεδόν χρόνια μετά η Μαρίζα Κωχ επανήλθε με σχόλιο της για το θεσμό, με άκρως υποστηρικτικό λόγο για τη φετινή συμμετοχή.
Χθες απολαύσαμε μια Βασίλισσα στη σκηνή της Βασιλείας.
Καλή επιτυχία Κλαυδία, την αξίζεις.
