Όσοι με διαβάζουν, γνωρίζουν την άποψή μου για τη Eurovision. Πρόκειται για ένα καλτ πανηγύρι ετερόκλητων πολιτισμικών στοιχείων και ακόμα πιο ετερόκλητων συμφερόντων. Και ως τέτοιο έχει το κοινό του. Και καλώς συμμετέχει η χώρα μας.
Χθες βράδυ, παρακολούθησα τον β’ ημιτελικό στην ΕΡΤ, στον οποίο συμμετείχε και η χώρα μας με την Κλαυδία. Η χώρα μας κατάφερε και πέρασε στον μεγάλο τελικό του Σαββάτου. Ανεξαρτήτως αποτελέσματος, η φετινή συμμετοχή της χώρας μας είναι ένα pop τραγούδι με σύγχρονα στοιχεία και «σημερινό» ήχο. Η δε τραγουδίστρια, παρά το νεαρό της ηλικίας της, βγάζει μια σιγουριά στη σκηνή και ερμηνεύει το τραγούδι με αξιοπρέπεια.
Δεν σχολιάζω το μήνυμα του τραγουδιού, αφού αυτό φέρει ένα ειδικό βάρος και μια ιδιαίτερη συναισθηματική φόρτιση μόνο για εμάς τους Έλληνες, το οποίο δύσκολα επικοινωνείται στην ευρωπαϊκή νεολαία που αποτελεί κατά βάση τους φανς του διαγωνισμού.
Οι συγκρίσεις με πέρσι είναι αναπόφευκτες. Πέρυσι είχαμε στείλει επίσης μια νέα και πρόσχαρη κοπέλα με κάτι που ομοίαζε σε τραγούδι και με ένα συνοδευτικό βίντεοκλιπ που γελοιοποιούσε την Ελλάδα, προβάλλοντας παντιλίκια με BMW 30ετίας, σουβλάκια, τζατζίκια, χωριάτικη και μπύρες. Απεδείχθη δε, ότι η διαγωνιζόμενη αδυνατούσε να κατανοήσει ότι εκπροσωπεί μια χώρα και νόμιζε ότι όλο αυτό γίνεται καθαρά για την προσωπική της προβολή.
Σε κάθε περίπτωση, μου προκαλεί εντύπωση ότι λειψοί στο μυαλό σχολιαστές σε διάφορα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πολιτικοποιούν ακόμα και ένα διαγωνισμό μουσικής και τα βάζουν π.χ. με την Κλαυδία επειδή έδωσε συνέντευξη σε ισραηλινό μέσο ενημέρωσης ή με τη συμμετοχή του Ισραήλ...
Ακριβώς τα ίδια έκαναν και πέρσι με τη συμμετοχή του Ισραήλ και της Ουκρανίας. Τελικά, οι χώρες αυτές τερμάτισαν στην πρώτη πεντάδα, αποδεικνύοντας ότι η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας διατηρεί αποστάσεις από τους κάθε λογής μυαλοσακατεμένους.
