Η τοποθέτηση του Κώστα Παπαδάκη για το Κυπριακό στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου θα μπορούσε να είναι απόσπασμα από ομιλία της δεκαετίας του ’70. Για το ΚΚΕ, τίποτα δεν αλλάζει ποτέ: η ΕΕ, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ είναι οι αιώνιοι ένοχοι για όλα, ενώ η Τουρκία παραμένει σχεδόν διακοσμητική λεπτομέρεια στο αφήγημά του. Όταν μιλά για κατοχή, το ΚΚΕ βιάζεται να προσθέσει «με τις πλάτες των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ», λες και το 1974 γράφτηκε χθες και κανένα γεγονός, καμία νέα ισορροπία, δεν συνέβη από τότε.
Στην πραγματικότητα, η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ο μόνος διεθνής θεσμός που έχει διασφαλίσει την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας και παρέχει πολιτική και οικονομική στήριξη στο νησί. Όμως για το ΚΚΕ, η ΕΕ είναι «συνένοχη» απλώς και μόνο επειδή υπάρχει. Αντί να μιλήσει για τον πραγματικό αναθεωρητισμό της Άγκυρας, προτιμά να ψάχνει φαντάσματα ιμπεριαλισμού στις Βρυξέλλες. Έτσι, η συζήτηση μετατρέπεται από ανάλυση της τουρκικής προκλητικότητας σε μια μονότονη αντιδυτική καταγγελία, χωρίς ούτε ένα συγκεκριμένο μέτρο ή πρόταση.
Η ειρωνεία είναι πως το κόμμα που καταγγέλλει τη «ΝΑΤΟποίηση του νησιού» αποσιωπά ότι ακριβώς αυτές οι συμμαχίες αποτελούν την ασπίδα αποτροπής απέναντι σε όποιον απειλεί την κυριαρχία της Κύπρου. Η ασφάλεια δεν διασφαλίζεται με διακηρύξεις περί «λαϊκής κυριαρχίας», αλλά με συμμαχίες, αποτρεπτική ισχύ και διπλωματική συνέπεια. Το ΚΚΕ, βυθισμένο στη ρητορική της απομόνωσης, επιμένει να βλέπει τη γεωπολιτική σαν ιδεολογικό πανεπιστήμιο, όπου κάθε λύση πρέπει πρώτα να εγκριθεί από τα εγχειρίδια του Μαρξισμού.
Και κάπως έτσι, μισό αιώνα μετά την εισβολή, το ΚΚΕ εξακολουθεί να αντιμετωπίζει το Κυπριακό όχι ως εθνικό και ευρωπαϊκό ζήτημα, αλλά ως σκηνικό για την αγαπημένη του θεωρία περί «ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών». Ενώ η Κύπρος δίνει αγώνα επιβίωσης μέσα σε μια ταραγμένη Ανατολική Μεσόγειο, ο Περισσός επιλέγει να μένει καθηλωμένος σε μια αφήγηση που δεν αλλάζει - γιατί το να δεις τον κόσμο όπως είναι, απαιτεί να βγάλεις τα γυαλιά του Ψυχρού Πολέμου.
