Ένα δήθεν απολιτικό πολυσυλλεκτικό κίνημα που συγκροτήθηκε στο όνομα της «θλίψης», καθώς και fake αντισυστημικοί και δημοκρατικοί κομματικοί σχηματισμοί διαμορφώνουν το πλαίσιο της εν δυνάμει εναλλακτικής πρότασης, κόντρα στην κυβέρνηση και τη συστημική αντιπολίτευση.
Μία αριστεροδεξιά ελίτ χρησιμοποιεί ως πρόσχημα και επικοινωνιακό «τέχνασμα» την τραγωδία των Τεμπών για να βάλει νέους όρους στην αναδιανομή και τους συσχετισμούς της πολιτικής ισχύος. Πηγή τροφοδοσίας είναι η κοινωνική αντίδραση και η δυναμική των συγκεντρώσεων, με αίτημα την αλήθεια και την απονομή δικαιοσύνης στο σιδηροδρομικό δυστύχημα.
Τα πολιτικά άκρα επιχειρούν να σκυλεύσουν το σώμα του οργανωμένου πολιτικού συστήματος και μιας ευνομούμενης πολιτείας, ασπαζόμενα τη βιβλική ρήση «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων» και επενδύοντας στη ρευστότητα από την κυριαρχία του κλίματος επιτηδευμένης συγκίνησης και οργής.
Στόχος είναι η πολιτική απορρύθμιση και η εκκωφαντική αποτυχία του πολιτικού συστήματος. Να πέσει η χώρα στα βράχια, να πνιγεί στα χρέη και την κοινωνική απαξίωση για να έρθουν οι… αντισυστημικοί στρατηλάτες και να πάρουν τις τύχες των πολιτών στα χέρια τους. Νοσταλγοί του παρελθόντος και της δραχμής, στην πλειονότητά τους, ορέγονται επιστροφή σε μία μικρή χώρα, απομονωμένη από την Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο. Το σενάριο φαντάζει εφιαλτικό…
Ευάλωτη δημοκρατία
Η Ελλάδα, παρά τα όποια βήματα σταθερότητας και ανάπτυξης, είναι ακόμη ευάλωτη. Με αφετηρία τις μοιραίες εκλογές του «λεφτά υπάρχουν» του 2009, την ένταξη στον μηχανισμό στήριξης των μνημονίων και την κοινωνική φτωχοποίηση των «προγραμμάτων στήριξης», η χώρα βίωσε μία παρατεταμένη, σύνθετη, πολυεπίπεδη και πολυπαραγοντική παρακμή, με τη φθορά να έχει μολύνει κάθε κύτταρο του δημοσίου βίου και να δηλητηριάζει κάθε γέννα ατομικής και συλλογικής δράσης. Μία φθορά που δείχνει να παίρνει χαρακτηριστικά κανονικότητας.
Η εθνική τραγωδία των Τεμπών λειτουργεί ως πυροκροτητής της απόγνωσης που αισθάνεται η κοινωνία και η συγκυρία ευνοεί τα αντισυστημικά ρεύματα, διαμορφώνει τις προϋποθέσεις και τον οδικό χάρτη για την αναζήτηση αντίστοιχων προσώπων.
Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, περίπου το 50% των ερωτηθέντων μοιράζει την ψήφο εμπιστοσύνης του στα λεγόμενα κόμματα του «αντισυστημισμού», ακροδεξιά κι ακροαριστερά. Από τον Βελόπουλο –εμπνευστή του ξυλόλιου– και τη Λατινοπούλου έως το… κίνημα της Ζωής Κωνσταντοπούλου, και τα… υπόλοιπα του Βαρουφάκη.
Αριστεροδεξιό lifestyle
Η Ακροδεξιά, ένα κομματικό σύστημα μάλλον ρωσόφιλο, φιλοτραμπικό και αντινεωτερικό, αγγίζει σταθερά το 20%. Η «αντισυστημική» Αφροδίτη Λατινοπούλου έθεσε μπλόκο στη συζήτηση για τα Τέμπη στο Ευρωκοινοβούλιο, οι «αντισυστημικοί» Σπαρτιάτες στην περσινή πρόταση δυσπιστίας επέλεξαν την τακτική των ίσων αποστάσεων. Πρωταγωνιστικό ρόλο διεκδικεί η Ελληνική Λύση. Από τον Φεβρουάριο του 2023 το κόμμα επικέντρωσε στο δήθεν παράνομο εμπόρευμα της αμαξοστοιχίας των Τεμπών. Στην περσινή πρόταση δυσπιστίας, ο ίδιος ο Κυριάκος Βελόπουλος επιχειρηματολογούσε στη Βουλή ότι η σύμβαση για την εγκατάσταση συστήματος τηλεδιοίκησης των σιδηροδρόμων ήταν δευτερεύον ζήτημα: «Αντί να ψάχνουμε γιατί κάηκαν τα παιδιά, γιατί κάηκαν οι άνθρωποι […] ασχολείστε με τη σύμβαση 717, 749, 759, 789» (28.3.2024), είπε από το βήμα της Βουλής.
Σημαντική επιρροή έχουν και κόμματα που αυτοπροσδιορίζονται αριστερά και απευθύνονται στον πολίτη με μέσο επικοινωνίας το θυμικό και το συναίσθημα. Ενδεικτική η περίπτωση της Ζωής Κωνσταντοπούλου, της… Αμαζόνας του πλήθους με τον σκληρό πολιτικό λόγο, πλαισιωμένο από τις… καρδούλες μιας ανάλαφρης νεανίζουσας επικοινωνίας. Σταθερή συνιστώσα με απόχρωση απολίτικου lifestyle το κόμμα του Γιάνη –με ένα ν– Βαρουφάκη.
Η «ασθενική» Νέα Αριστερά, σύμφωνα με τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων, εξαντλεί την πολιτική δυναμική της στις ζυμώσεις για την ώσμωση και την τυχόν συμπόρευση με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Κάτι από... Τσίπρα
Η θυελλώδης εφόρμηση της Ζωής Κωνσταντοπούλου στην πολιτική, όπως καταγράφεται σε όλες τις δημοσκοπήσεις των τελευταίων δυο μηνών, κυρίως απορρέει από την εργαλειοποίηση του ανθρώπινου πόνου στο σιδηροδρομικό δυστύχημα.
Η επικεφαλής της Πλεύσης Ελευθερίας θα μπορούσε και να καταγραφεί ως… παιδί της συγκυρίας και των κοινωνικών δικτύων. Ενώ βρίσκεται πολλά χρόνια στον δημόσιο βίο, με νωπή την εμπειρία της θητείας της ως προέδρου της Βουλής στην πρώτη περίοδο της διακυβέρνησης Τσίπρα, έχει καταφέρει να επικοινωνήσει τη σημερινή της πολιτική παρουσία ως… νέα κοινοβουλευτική είσοδο.
Μέσω των social media, η Ζωή Κωνσταντοπούλου φτάνει ανεμπόδιστα σε κοινωνικά ακροατήρια νέων ανθρώπων, με κάποιους αναλυτές να παρατηρούν ότι υπάρχουν στιγμές και τομείς της πολιτικής που νομίζεις ότι στη σημερινή της παρουσία ανακαλύπτεις τον Αλέξη Τσίπρα του 2015!
Οι όποιες νίκες κομπάζει το ΠΑΣΟΚ πως έχει καταγράψει δεν… αναγνωρίζονται, αφού οι πολίτες του γυρίζουν την πλάτη. Αντίστοιχη είναι η εικόνα και στα υπόλοιπα αντιπολιτευτικά συστημικά κόμματα, προεξάρχοντος του ΣΥΡΙΖΑ. Εχουν εγκλωβιστεί στις ίδιες τους τις καταγγελίες και δείχνουν να παραδίδονται άνευ όρων στη νέα άνοδο του μηδενισμού. Και ο μεγαλύτερος κίνδυνος μέσα σε αυτό το fake πολιτικό περιβάλλον είναι να αποδειχθεί fake η Δημοκρατία μας.
