Ο Στέφανος Κασσελάκης αποδείχθηκε πολιτική φούσκα. Και όσο και αν προσπαθούν να τον κρατήσουν στην επιφάνεια με διάφορους τρόπους, φάνηκε ότι το περιβόητο πολιτικό φαινόμενο μιας εποχής δεν τραβάει. Ο άνθρωπος έδειξε ότι δεν μπορεί να κάνει τη διαφορά και ξεφούσκωσε με μεγαλύτερη ταχύτητα από αυτήν που φούσκωσε.
Βλέποντας πλέον τα αδιέξοδά του, ενώ δεν έχουν ξεκαθαρίσει οι δικαστικές περιπέτειες του, αναζητά νέα σωσίβια. Τώρα ο «με λένε Στέφανο», που θα κέρδιζε τον Μητσοτάκη, ανακάλυψε το «φαινόμενο» Ζωή Κωνσταντοπούλου, με την οποία τον ενώνουν πολλά.
Αμφότεροι παιδιά του συστήματος, επιχειρούν από κοινού να εμφανιστούν ως το άφθαρτο, το νέο και το αντισυστημικό. Παρότι δεν έχουν πρόγραμμα, γεμάτοι βερμπαλισμό, επιχειρούν να μας πείσουν ότι κάτι λένε χωρίς να λένε απολύτως τίποτα. Γεννήματα της αποτυχίας της Κεντροαριστεράς να δώσει πειστικές εναλλακτικές προτάσεις, χαϊδεμένοι από το μιντιακό σύστημα της χώρας μας, είναι έτοιμοι για όλα.
Κυρίως όμως στο να ποντάρουν στην οργή μιας κοινωνίας που αισθάνεται ότι κανείς δεν την ακούει. Αυτός είναι ο μεγάλος κίνδυνος για τη χώρα και τη δημοκρατία μας.
Όσο πιστεύουμε ότι ο Κασσελάκης και η Ζωή μπορούν να αποτελέσουν τη λύση, τόσο περισσότερο θα ρισκάρουμε να μπούμε σε έναν φαύλο κύκλο που στο τέλος της ημέρας θα τον πληρώσουμε πάλι άπαντες.
Επειδή δεν είναι η πρώτη φορά που θα πέσουμε στην παγίδα που σκάβουμε για τους άλλους, καλό είναι όσοι δεν είναι τυφλωμένοι από το πάθος τους κατά του συστήματος, να σκεφθούν ξανά τα πράγματα και να μάθουν για τους πρωταγωνιστές αυτού του γιαλαντζί αντισυστημισμού.
Η ψήφος είναι το μεγαλύτερο όπλο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας μας. Αρκεί να μην το στρέψουμε στον εαυτό μας πιστεύοντας ότι πυροβολούμε κάποιους «εχθρούς».
