«ΟΑλέξης Τσίπρας προσπάθησε να μιμηθεί τον Ανδρέα Παπανδρέου και κατέληξε πολιτικός νάνος», τόνισε ο Πέτρος Ευθυμίου για τον πρώην πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, ρίχνοντας τα «καρφιά του».
«Το ΠΑΣΟΚ είναι από τη φύση του, από την παράδοσή του κόμμα εξουσίας» τόνισε ο Πέτρος Ευθυμίου, μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του κόμματος μιλώντας στην εκπομπή του ΕΡΤNews «Επίλογος» με τον Απόστολο Μαγγηριάδη.
«Θα ήταν μεγάλο λάθος» αν θεωρούταν ο θέμα προσώπου το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. «Και στη σημερινή συνθήκ – η έτσι ξεκίνησα χθες την ομιλία μου στο Πολιτικό Συμβούλιο – το ΠΑΣΟΚ, το τώρα ΠΑΣΟΚ, αφήνω την ιστορία του, το ΠΑΣΟΚ της τελευταίας δεκαετίας οφείλει σε δύο ανθρώπους. Στη Φώφη Γεννηματά που μας έβγαλε από το πηγάδι και μας έβγαλε στην πολιτική επιφάνεια και στον Νίκο Ανδρουλάκη που με τη ρωμαλέα θέση, ούτε Τσίπρας ούτε Μητσοτάκης, ξανάδωσε στο ΠΑΣΟΚ την πολιτική του αυτονομία. Άρα δεν είναι θέμα προσώπου, με την έννοια να δείξεις την αιτία του κακού στο πρόσωπο.
Είναι θέμα όμως συνολικά πολιτικών που ασκήθηκαν και πολιτικών που πρέπει να μεταβληθούν. Διότι αν μείνεις στατικός, πιστεύοντας ότι όλα πάνε καλά και δε λάβεις υπόψη σου τις συνολικές συνθήκες, ότι στην κυριολεξία για το ΠΑΣΟΚ έβρεχε χρυσάφι, συρρικνωνόταν η Νέα Δημοκρατία, διαλυόταν ο ΣΥΡΙΖΑ και εν πάση περιπτώσει δεν κάναμε, ας το πούμε έτσι, ουσιώδη παρέμβαση, έτσι ώστε να συσπειρώσουμε πάνω μας τόσες απογοητεύσεις και να τα μετατρέψουμε σε ελπίδα».
Απευθυνόμενος ο κ. Ευθυμίου στον Νίκο Ανδρουλάκη ανέφερε ότι όποιος προσπαθεί να μιμηθεί τον Ανδρέα στο Πεντελικό καταλήγει πολιτικός νάνος σαν τον Αλέξη Τσίπρα. «Είπα ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε διοικητισμούς στην πολιτική. Ότι τελευταία φορά στο ΠΑΣΟΚ διοικητισμός εκδηλώθηκε από τον Ανδρέα Παπανδρέου πριν 34 χρόνια στο Πεντελικόν. Όταν είχε προτείνει τον Άκη Τσοχατζόπουλο για γραμματέα. (…) Μια σειρά στελεχών είχε αντιδράσει και προκειμένου να επιβάλει τον Άκη Τσοχατζόπουλο είχε απειλήσει με σκληρή γλώσσα ότι υπάρχουν τυχοδιώκτες κλπ και όχι απλώς διαγραφές, ότι θα διαλύσει το κόμμα για να φτιάξει καινούργιο. Με πολύ σκληρή γλώσσα. Αυτό δεν έχει επαναληφθεί στην ιστορία του ΠΑΣΟΚ. Εκεί που σημείωσα είναι ότι πρέπει πάντα να έχεις υπόψη σου τη διαφορά μεγεθών και τη διαφορά εποχών.
Και πρόσθεσα το εξής, ότι ο κ. Τσίπρας θέλησε να αντλήσει από τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ένα μεγάλο ηγέτη δηλαδή. Και σας θυμίζω ότι ο μιμητισμός του έφτασε στο τραγικό επίπεδο της εγγαστριμυθίας, να μιμείται και τον τόνο της φωνής του Ανδρέα και τις χειρονομίες. Και είπα ότι όταν είσαι ένα παιδί όπως ο κ. Τσίπρας, απαίδευτο, ακαλλιέργητο και με κακή κοινωνική αγωγή, η σύγκριση με αυτό που διαλέγεις, δηλαδή έναν πολιτικό γίγαντα, σε οδηγεί να είσαι πολιτικός νάνος. Άρα δεν παίρνουμε τους ηγέτες και τους μιμούμαστε, διότι εκεί υπάρχουν μεγάλοι κίνδυνοι. Κάθε εποχή έχει τις δικές της ανάγκες, τα δικά της χαρακτηριστικά και πιστεύω προσωπικά ότι ο καθένας πρέπει να εγγράφει το δικό του είδος ηγεσίας και δεν μπορούμε να ανασύρουμε μοντέλα που υπηρετήθηκαν σε άλλες εποχές και από άλλα μεγέθη. Αυτό είπα», εξήγησε ο κ. Ευθυμίου.
Ολόκληρη η συνέντευξη με τον Πέτρο Ευθυμίου στην εκπομπή «Επίλογος»:
Θεωρείτε ότι Νίκος Ανδρουλάκης είναι αυτός ο οποίος ευθύνεται γι’ αυτό το αποτέλεσμα;
Θα ήταν μεγάλο λάθος. Και να σας πω και κάτι; Δεν έχει κανένα νόημα όταν θες να μεγαλώσεις, να πιστεύεις ότι σου περισσεύει κανείς, δεν σου περισσεύει κανείς. Και στη σημερινή συνθήκη έτσι ξεκίνησα χθες την ομιλία μου στο Πολιτικό Συμβούλιο, το ΠΑΣΟΚ, το τώρα ΠΑΣΟΚ, αφήνω την ιστορία του, το ΠΑΣΟΚ της τελευταίας δεκαετίας οφείλει σε δύο ανθρώπους. Στη Φώφη Γεννηματά που μας έβγαλε από το πηγάδι και μας έβγαλε στην πολιτική επιφάνεια και στον Νίκο Ανδρουλάκη που με τη ρωμαλέα θέση ούτε Τσίπρας ούτε Μητσοτάκης ξανάδωσε στο ΠΑΣΟΚ την πολιτική του αυτονομία. Άρα δεν είναι θέμα προσώπου, με την έννοια να δείξεις την αιτία του κακού στο πρόσωπο. Είναι θέμα όμως συνολικά πολιτικών που ασκήθηκαν και πολιτικών που πρέπει να μεταβληθούν. Διότι αν μείνει στατικός, πιστεύοντας ότι όλα πάνε καλά και δε λάβεις υπόψη σου τις συνολικές συνθήκες, ότι στην κυριολεξία για το ΠΑΣΟΚ έβρεχε χρυσάφι, συρρικνωνόταν η Νέα Δημοκρατία, διαλυόταν ο ΣΥΡΙΖΑ και εν πάση περιπτώσει δεν κάναμε, ας το πούμε έτσι, ουσιώδη παρέμβαση, έτσι ώστε να συσπειρώσουμε πάνω μας τόσες απογοητεύσεις και να τα μετατρέψουμε σε ελπίδα.
Είπατε απευθυνόμενος στον Νίκο Ανδρουλάκη όποιος προσπαθεί να μιμηθεί τον Ανδρέα στο Πεντελικό καταλήγει πολιτικός νάνος σαν τον Αλέξη Τσίπρα. Θέλετε να μου εξηγήσετε ακριβώς τι εννοούσατε;
Μπορώ να σας πω περίπου. Είπα ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε διοικητισμούς στην πολιτική. Ότι η τελευταία φορά στο ΠΑΣΟΚ διοικητισμός εκδηλώθηκε από τον Ανδρέα Παπανδρέου πριν 34 χρόνια στο Πεντελικόν.
Όταν είχε προτείνει τον Άκη Τσοχατζόπουλο για γραμματέα.
Ακριβώς.
Και μια σειρά στελεχών είχε αντιδράσει.
Είχαν αντιδράσει και προκειμένου να επιβάλει τον Άκη Τσοχατζόπουλο είχε απειλήσει με σκληρή γλώσσα ότι υπάρχουν τυχοδιώκτες κλπ και όχι απλώς διαγραφές ότι θα διαλύσει το κόμμα να φτιάξει καινούργιο. Με πολύ σκληρή γλώσσα. Αυτό δεν έχει ξανά επαναληφθεί στην ιστορία του ΠΑΣΟΚ. Εκεί που σημείωσα είναι ότι πρέπει πάντα να έχεις υπόψη σου τη διαφορά μεγεθών και τη διαφορά εποχών.
Και πρόσθεσα το εξής ότι ο κύριος Τσίπρας θέλησε να αντλήσει από τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ένα μεγάλο ηγέτη δηλαδή. Και σας θυμίζω ότι ο μιμητισμός του έφτασε στο τραγικό επίπεδο της εγγαστριμυθίας να μιμείται και τον τόνο της φωνής του Ανδρέα και τις χειρονομίες. Και είπα ότι όταν είσαι ένα παιδί όπως ο κύριος Τσίπρας, απαίδευτο, ακαλλιέργητο και με κακή κοινωνική αγωγή, η σύγκριση με αυτό που διαλέγεις, δηλαδή έναν πολιτικό γίγαντα, σε οδηγεί να είσαι πολιτικός νάνος. Άρα δεν παίρνουμε τους ηγέτες και τους μιμούμαστε, διότι εκεί υπάρχουν μεγάλοι κίνδυνοι. Κάθε εποχή έχει τις δικές της ανάγκες, τα δικά της χαρακτηριστικά. Και πιστεύω προσωπικά ότι ο καθένας πρέπει να εγγράφει το δικό του είδος ηγεσίας και δεν μπορούμε να ανασύρουμε μοντέλα που υπηρετήθηκε σε άλλες εποχές και από άλλα μεγέθη. Αυτό είπα.
Επειδή ξέρετε πολύ καλά το χώρο εδώ και 50 χρόνια πλέον και επειδή είστε ένας άνθρωπος ο οποίος έχετε καταγράψει μια μεγάλη ιστορική διαδρομή, ποια είναι η άποψή σας; Τι πρέπει να γίνει από δω και πέρα;
Εγώ πιστεύω ότι όπως του πρότεινα χθες, πρέπει ο ίδιος ο Πρόεδρος, ο Νίκος Ανδρουλάκης, να πάρει την πρωτοβουλία και να προσφύγει στη βάση. Αυτό έχει δύο ενδεχόμενα. Ένα είναι να επικυρωθεί η πολιτική του και όσα προσθέσει ενδεχομένως στην Κεντρική Επιτροπή, που θα είναι το διήμερο 29-30 Ιουνίου. Που σημαίνει ότι παίρνει δύναμη ενόψει των αναμετρήσεων και των εξελίξεων στην Κεντροαριστερά, που είμαι βέβαιος, θα με ρωτήσετε μετά. Ή θα έχουμε μια διαδοχή από κάποιον άλλον που κι αυτός θα ξεκινάει με καινούργιο κεφάλαιο προκειμένου να εγκαθιδρύσει το ΠΑΣΟΚ στο κέντρο των πολιτικών εξελίξεων. Άρα για μένα η προσφυγή στη βάση είναι μια υγιής διαδικασία. Καθαιρεί όλα αυτά που είναι παιχνίδια εξουσίας, μικρο εξουσίας, δελφινάρια. Όλα αυτά και πάμε καθαρά στο να ενεργοποιήσουμε τη βάση να δώσει εντολή είτε επικύρωση του Νίκου Ανδρουλάκη είτε σε έναν άλλον που θα προβληθεί και θα ψηφιστεί. Και αυτό είναι κεφάλαιο για την παράταξη κεφάλαιο αφετηρίας. Πιστεύω ότι είναι η πιο υγιής κίνηση. Αυτό ζήτησα εγώ από τον Πρόεδρο τον Νίκο Ανδρουλάκη, να ζητήσει ο ίδιος και να καθοδηγήσει αυτή τη διαδικασία.
Ως πότε πρέπει να στηθούν οι κάλπες;
Νομίζω ότι το πιο ώριμο, το πιο πλήρες, είναι να στηθεί το αργότερο στα μέσα Οκτωβρίου, τέλη Σεπτεμβρίου, αρχές Οκτωβρίου και μάλιστα να έχουν ανακηρυχθεί υποψηφιότητες με σαφήνεια, ώστε γιορτάζοντας τα 50 χρόνια της ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ την 3η Σεπτέμβρη, να είναι ένα πανηγύρι πλουραλισμού. Και αντί να έχεις έναν άνθρωπο να απευθύνεται, να είναι όλοι οι υποψήφιοι που θα απευθύνονται στο ότι κλείσαμε 50 χρόνια και μπορούμε να πάμε για ακόμα περισσότερα με δημιουργικό τρόπο, τιμώντας την κληρονομιά μας και ανανεώνοντας τα περιεχόμενα της.
Για να κλείσουμε το κεφάλαιο ΠΑΣΟΚ και την εσωκομματική διαδικασία περίπτωση να γίνουν εκλογές τον Ιούλιο υπάρχει, θεωρείτε ότι είναι δυνατό;
Θεωρώ ότι πρόκειται για αυτοκτονική κίνηση. Γιατί δεν κάνεις εκλογές για να λειτουργούν οι μηχανισμοί. Κάνεις εκλογές γιατί προσδοκάς από την κοινωνία να έρθει να πλαισιώσει και να επεκτείνει και να νομιμοποιήσει τις διαδικασίες σου. Να κάνεις τις εκλογές 20-25 Ιουλίου. Κατά τη γνώμη μου δε νομίζω ότι οποιοσδήποτε το έχει σκεφτεί ή ότι θα διανοηθεί να το προτείνει κατά τη γνώμη μου.
Το τελευταίο διάστημα πάντως έχει ανοίξει μια συζήτηση, προφανώς στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, αλλά και μια συνολικότερη συζήτηση για τον χώρο της Κεντροαριστεράς. Και μάλιστα ακούμε αρκετά στελέχη του χώρου που λένε ότι θα πρέπει οι δύο πόλοι, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ, ακόμα και άλλα κόμματα που κινούνται στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο να βρουν έναν τρόπο για να κατέβουν μαζί στις επόμενες εκλογές στις εθνικές το 2027. Θα ήθελα καταρχήν μια πρώτη απάντηση αν θεωρείτε ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό.
Δεν θεωρώ ότι είναι εφικτό, αλλά και διαφωνώ απόλυτα. Κάθε μορφή συγκόλλησης σημαίνει ότι στην πραγματικότητα αναγνωρίζεις ότι δεν έχεις ούτε ιδεολογική, ότι πολιτική ταυτότητα έχεις απλώς μια δίψα για εξουσία και είμαστε ο καθένας μικρός. Δηλαδή εγώ είμαι απολύτως αντίθετος στη λογική να ενισχυθούμε δια της συγκόλλησης για να πάμε προς την εξουσία. Αυτό είναι απαξίωση της πολιτικής. Η πολιτική έχει νόημα με θέσεις, αρχές και κατεύθυνση της χώρας. Εγώ προσωπικά λέω και μην το θεωρήσετε, ας το πούμε, κανενός είδους κομματικό πατριωτισμό ότι πρέπει να αποφασίσουμε κάτι. Χρειάζεται προφανώς να δρομολογήσουμε διαδικασίες ενότητας, αλλά να συμφωνήσουμε σε μια βασική στρατηγική ότι το κόμμα που θα προκύψει θα είναι μέλος του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος. Εγώ λέω λοιπόν ότι κάθε συζήτηση για την ενότητα του χώρου θα προϋποθέτει ότι θα καταλήξει να είναι μέλος του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος.
Με αυτά που λέτε καταλαβαίνω ότι ό,τι σενάριο υπάρχει για μια ενδεχόμενη επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα, που ίσως είναι ο μόνος ο οποίος θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τον Μητσοτάκη στις εκλογές του 2027, προφανώς πέφτουν στο κενό. Διότι ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ δεν έχει ξεχάσει τον τρόπο με τον οποίο φέρθηκε ο κ. Τσίπρας στο ΠΑΣΟΚ.
Νομίζω ότι ο κύριος Τσίπρας θα γίνει αποδεκτός από κάθε μέλος και στέλεχος του ΠΑΣΟΚ αν ολοκληρώσει αυτό τον κύκλο αυτοκριτικής που άρχισε. Και ο καθένας έχει δικαίωμα να κάνει τα λάθη του, αλλά αν τα αναγνωρίσει, μπορείς να συζητήσεις μαζί του σε μια νέα βάση. Ωστόσο, δε θα πίστευα ότι ο κύριος Τσίπρας είναι ένας άνθρωπος που μπορεί να ξαναποκτήσει την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού στη θέση του πρωθυπουργού, κατά τη γνώμη μου. Δοκιμάστηκε και δεν εκρίθη άξιος να μπορεί να το διεκδικήσει κατά τη γνώμη μου. Δεν ξέρω. Ξέρετε, στην πολιτική δε λες ποτέ, ποτέ, αλλά καλό θα ήταν να μην μπαίνουμε σε πειρασμούς ανακύκλωσης, να μπούμε σε πειρασμούς ανανέωσης.
Μιας και αναφερθήκαμε στον Αλέξη Τσίπρα θέλω να πω ότι στο φόρουμ των Δελφών ο πρώην πρωθυπουργός, ειδικά στο κομμάτι της ασφάλειας, είπε ότι η Αριστερά θα πρέπει να επαναπροσδιορίσει τον ρόλο της ασφάλειας στον 21ο αιώνα. Είναι ακόμη ένα σημείο, αν θέλετε αυτοκριτικής ή ένα σημείο σύμπλευσης ουσιαστικά με την υπόλοιπη Κεντροαριστερά.
Χαίρομαι που ακούω ότι γίνονται διαρκώς αναθεωρήσεις, διότι σας θυμίζω ότι πραγματικά δεν υπάρχει πιο ακριβής έκφραση από τη λαϊκή. Είχαμε κουνηθεί όλοι όταν είχε πει ο Τσίπρας ότι η θάλασσα δεν έχει σύνορα. Δεν γίνονται αυτά.
Μιας και αναφερθήκατε στην Ευρώπη, το σχήμα της Γαλλίας, το σχήμα της ένωσης των προοδευτικών κεντροαριστερών δυνάμεων ενόψει των βουλευτικών εκλογών, θα μπορούσε με κάποιο τρόπο να αποτελέσει οδηγό για τις εξελίξεις στην Ελλάδα;
Όχι γιατί και εκεί είναι μια ειδικά έκτακτη συνθήκη. Την καταλαβαίνω απόλυτα από τη φράση του Ολάντ και του Ζοσπέν, μια και αναφέρατε και το όνομα του, που είπαν ότι το κάνουμε μόνο γι αυτό, ότι πρέπει να ανακοπεί η Λεπέν από το να εκλεγεί πρώτη. Και τους τιμώ γι αυτό και το καταλαβαίνω βαθιά. Είναι τρομερό να εγκαθιδρυθεί μια κυβέρνηση Λεπέν στη Γαλλία. Τρομερό για όλους μας, για την Ευρώπη. Γιατί αν επικρατήσουν αυτές οι δυνάμεις τελειώνει η έννοια πολιτικές αλληλεγγύης. Ξαναγυρίζουμε στα στενά σύνορα του έθνους κράτους. Ο καθένας κοιτάει το συμφέρον του, αδιαφορεί για τον άλλον. Θα είναι μια Ευρώπη πολύ, πολύ αρνητική και θα συμβάλει και σε ένα νέο αντιευρωπαϊκό ρεύμα στις κοινωνίες. Άρα ορθά κάνανε και μπήκανε σε αυτό το ανάχωμα. Αλλά αυτό είναι εξ ανάγκης και επιβαλλόταν να γίνει. Και καλώς έγινε. Για την Ελλάδα θέλουμε ανοιχτές διαδικασίες διαλόγου με προσδιορισμό. Του σκοπού. Αν προσδιορίσουμε τον σκοπό ότι πάμε να εγκαθιδρύσουμε μια ισχυρή παράταξη που θα είναι κομμάτι του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος, θα τα βρούμε σε όλα. Γιατί τουλάχιστον να ξέρουμε γιατί συζητάμε. Αν πάμε στην παράξενη πρόταση να ενωθούμε και να είμαστε ταυτόχρονα και μέλη του ΠΕΣ και μέλη της αριστεράς και των πράσινων κτλπ. είναι φανερό ότι είναι σημαία ευκαιρίας. Σημαίες ευκαιρίας δεν θέλει πια ο ελληνικός λαός.
