Κάθε πόλεμος, όσο κι αν ντύνεται με μεγάλα λόγια, είναι μια ήττα για την ανθρωπότητα. Κάθε βόμβα που πέφτει, κάθε παιδί που χάνεται, κάθε πρόσφυγας που ξεριζώνεται, είναι μια πληγή που δεν επουλώνεται ποτέ πραγματικά.
Η Ουκρανία μάς το υπενθυμίζει με τον πιο σκληρό τρόπο. Ο πρόεδρός της, Βολοντίμιρ Ζελένσκι, συναντήθηκε αυτές τις μέρες με ηγέτες της Δύσης, αναζητώντας κάτι απλό αλλά θεμελιώδες: εγγυήσεις ότι η ειρήνη δεν θα είναι μια παύση πυρός που θα καταρρεύσει, αλλά μια δίκαιη λύση που θα προστατεύει τη χώρα και τον λαό του. Η Ουκρανία δεν ζητάει ελεημοσύνη. Ζητάει το αυτονόητο: ασφάλεια, ανεξαρτησία, ελευθερία.
Και δεν είναι η μόνη. Στην Παλαιστίνη, ένας άλλος λαός εξακολουθεί να ζει μέσα σε βία και αβεβαιότητα. Άλλο πλαίσιο, άλλη ιστορία, αλλά το ίδιο δράμα: άνθρωποι που πληρώνουν το τίμημα των γεωπολιτικών συγκρούσεων. Το κοινό μήνυμα είναι ξεκάθαρο: χωρίς δικαιοσύνη, δεν υπάρχει ειρήνη που να αντέχει.
Η Ελλάδα, που γνωρίζει καλά τι σημαίνει πόλεμος, κατοχή και προσφυγιά, έχει επιλέξει τη σωστή πλευρά της ιστορίας. Από την πρώτη στιγμή έχει σταθεί δίπλα στην Ουκρανία, όχι από τυπική υποχρέωση, αλλά από συνέπεια με τη δική της ιστορική μνήμη. Γιατί ένας λαός που έχει ζήσει την καταπίεση, δεν μπορεί να κλείσει τα μάτια όταν ένας άλλος αγωνίζεται για την ελευθερία του.
Ο κόσμος μας δεν αντέχει άλλες «παγωμένες» συγκρούσεις που ξαναφουντώνουν, άλλες ειρήνες-παυσίπονα που οδηγούν στον επόμενο πόλεμο. Οφείλουμε να πούμε το αυτονόητο: καμία δικαιολογία, καμία ιδεολογία, καμία σφαίρα επιρροής δεν μπορεί να σταθεί πάνω από την ανθρώπινη ζωή.
Σήμερα, οι κραυγές από κάθε πόλεμο μας καλούν να δούμε κατάματα την αλήθεια: η ειρήνη δεν είναι μια λέξη για τα συνέδρια, είναι η προϋπόθεση για να μπορούμε όλοι να υπάρχουμε. Και είναι στο χέρι μας, ως κοινωνίες και κυβερνήσεις, να σταθούμε αντάξιοι αυτού του αιτήματος.
