Η Έλενα Ακρίτα, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και Τομεάρχης Δικαιωμάτων και Ισότητας του κόμματος, απέδειξε για άλλη μια φορά πως η ιδεοληψία και ο ελιτισμός της Αριστεράς δεν γνωρίζουν όρια.
Σχολιάζοντας τη συμμετοχή ενός μαθητή με αναπηρία στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου, έσπευσε να καταγγείλει ως «μισαναπηρισμό» τον τρόπο που παρουσιάστηκε η πράξη του από τα μέσα ενημέρωσης. Προφανώς, η ίδια γνωρίζει καλύτερα από το παιδί, την οικογένειά του και τους εκπαιδευτικούς του τι είναι «σωστό» και τι «λάθος» για τα Άτομα με Αναπηρία.
Στην ανάρτησή της μίλησε για «αποτρόπαιο δείγμα μισαναπηρισμού», αναπαράγοντας τη γνωστή ρητορική ότι η κοινωνία δεν αντιμετωπίζει τα ΑμεΑ ως ίσα μέλη της.
Με μια τέτοια προσέγγιση, ωστόσο, ακυρώνει πλήρως τη βούληση του ίδιου του παιδιού, το οποίο με απόλυτη συνείδηση της πράξης του επέλεξε να σηκωθεί και να περπατήσει υποβασταζόμενο, ζώντας μια προσωπική στιγμή υπερηφάνειας. Δεν είχε ανάγκη από την άδεια ή τη συγκατάθεση της κ. Ακρίτα.
Η υπεύθυνη εκπαιδευτικός της παρέλασης διευκρίνισε πως ο μαθητής ζήτησε να παρελάσει και πως ήταν επιθυμία του να περπατήσει, κάτι που ως εκπαιδευτικός όφειλε να σεβαστεί. Δηλαδή, η Ακρίτα καταγγέλλει την ίδια την επιλογή του μαθητή, επειδή δεν συμβαδίζει με το αφήγημα που έχει στο μυαλό της περί δικαιωμάτων.
Ακόμη πιο αποκαλυπτική είναι η δήλωση της μητέρας του παιδιού:
«Του κόβει τα φτερά, νιώθει ντροπή. Ένιωσε πάρα πολύ δυνατός και ίσος με τα άλλα παιδιά και πολύ υπερήφανος που περπάτησε δίπλα στην ελληνική σημαία»
Αλλά τι σημασία έχει η άποψη της μητέρας, όταν υπάρχει η «φωτισμένη» προσέγγιση της Τομεάρχη Δικαιωμάτων και Ισότητας του ΣΥΡΙΖΑ;
Για την κ. Ακρίτα, οι άνθρωποι με αναπηρία δεν είναι αυτόνομα άτομα με δική τους βούληση, αλλά πιόνια σε ένα πολιτικό αφήγημα που τους θέλει αιώνια καταπιεσμένους. Αν δεν ακολουθούν το στερεότυπο του αδύναμου και κατατρεγμένου, τότε κάτι πάει στραβά.
Αλήθεια, ποιος είναι ο πραγματικός μισαναπηριστής; Η κοινωνία που σέβεται την επιθυμία ενός παιδιού να περπατήσει ή η βουλευτής που του λέει ουσιαστικά ότι θα έπρεπε να παραμείνει καθηλωμένο στο αμαξίδιο για να εξυπηρετηθεί μια συγκεκριμένη ιδεολογική αφήγηση;
Το ακόμα πιο εξοργιστικό είναι πως η κ. Ακρίτα έχει θεσμικό ρόλο στον τομέα των Δικαιωμάτων και της Ισότητας του ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή, το κόμμα της την έχει τοποθετήσει σε θέση ευθύνης για να προωθεί την ισότητα, αλλά η ίδια ακυρώνει το θεμελιώδες δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού ενός μαθητή. Μιλάμε για την απόλυτη υποκρισία.
Η πραγματική ένταξη των ανθρώπων με αναπηρία δεν έρχεται με ηθικολογικές καταγγελίες ούτε με «κηδεμονεύσεις» από πολιτικούς που θεωρούν πως αυτοί γνωρίζουν καλύτερα τι είναι καλό για τους άλλους.
Έρχεται με σεβασμό στις προσωπικές τους επιλογές, όποιες κι αν είναι αυτές. Και αν κάτι προκύπτει από αυτή την υπόθεση, είναι πως ο πραγματικός μισαναπηρισμός δεν βρίσκεται στα ΜΜΕ ή στην κοινωνία, αλλά στη νοοτροπία των ανθρώπων που θέλουν να αποφασίζουν για λογαριασμό των άλλων.
