Το Σάββατο το πρωί, ηΖωή Κωνσταντοπούλου αποχώρησε από τηλεοπτική εκπομπή επειδή η δημοσιογράφος – παρουσιάστρια «τόλμησε» να της κάνει μια ερώτηση που κατά την ίδια δεν βόλευε την επικοινωνιακή της ατζέντα και τα όσα είχε βάλει κατά νου να πει. Έτσι, με τον απαραίτητο θεατράλε τρόπο που χαρακτηρίζει κάθε της κίνηση, η Κωνσταντοπούλου αποχώρησε από το πλατό.
Δε θα χάσουμε χρόνο να σχολιάσουμε το πόσο προσβλητική ήταν η συμπεριφορά της για τη δημοσιογράφο και το μέσο που την κάλεσε. Κυρίως διότι τα ΜΜΕ καλούν όποιον κάνει νούμερα. Και η Κωνσταντοπούλου κάνει νούμερα ακριβώς λόγω του θεατράλε του χαρακτήρος της. Γενικότερα, τα κανάλια αρέσκονται να καλούν κόσμο και κοσμάκη, ο οποίος (θεωρεί ότι) καταφέρεται και επιτίθεται εναντίον της εκάστοτε κυβέρνησης. Είναι αδιάφορο δε, εάν η επίθεση αυτή έχει κάποια λογική βάση. Αρκεί να φωνάζει με τέτοια ένταση που να καλύπτει τους πάντες.
Το καραγκιοζιλίκι αυτό παγιώθηκε το 2014, όπου ένα ασκέρι τυχάρπαστων, που αργότερα κατέλαβε υπουργικές θέσεις, φωνασκούσε νυχθημερόν από τηλεοράσεως ότι θα καταργηθούν τα μνημόνια και η λιτότητα μ’ ένα νόμο κι ένα άρθρο και ουδείς εκ των δημοσιογράφων δεν ρωτούσε το προφανές: «συγγνώμη, μήπως μας λέτε μπούρδες; διότι ως μπούρδες ακούγονται όλα αυτά».
Όσοι λοιπόν αυτοπροσδιορίζονται ως επαγγελματίες φωνασκούντες γνωρίζουν πάρα πολύ καλά αυτή τη -προβληματική- λειτουργία των ΜΜΕ και την εκμεταλλεύονται. Εμφανίζονται στα πάνελ και αραδιάζουν ό,τι τους κατέβει με ύφος νταή διότι γνωρίζουν ότι το νταϊλίκι κατά της εξουσίας πουλάει. Εάν κάποιος τους βγάλει από αυτό το πλαίσιο, αποσυντονίζονται και αποχωρούν.
Το πρόβλημα όμως δεν είναι η Κωνσταντοπούλου, αλλά η λειτουργία της ενημέρωσης. Με αποκλειστική ευθύνη κυρίως των τηλεοπτικών σταθμών, η δημόσια λειτουργία της ενημέρωσης διαστρέφεται σε μια αποκρουστική εικόνα πανηγυρτζήδων που εξυπηρετούν ο καθείς τα προσωπικά του οικονομικά συμφέροντα και τίποτε περισσότερο. Και το πιο γελοίο στην όλη υπόθεση είναι ότι οι ίδιοι τύποι που οφείλονται για αυτή την παρακμιακή κατάντια, κουνάνε το δάχτυλο για την κατάταξη της χώρας μας στον δείκτη της ελευθερίας του Τύπου που εκδίδει κάθε χρόνο μια εξίσου παρακμιακή ΜΚΟ.
