Η συζήτηση για το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη προκαλεί - δικαιολογημένα- αποστροφή. Εισαγωγικά, να συμφωνήσουμε ότι ένα μνημείο έμπροσθεν της Βουλής δεν χρειάζεται καμία ειδική ρύθμιση για να προστατευτεί. Προστατεύεται ούτως ή άλλως ως δημόσιος χώρος. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Πώς φτάσαμε ως εδώ;
Πρώτον, η αρμόδια Δημοτική Αρχή αδιαφόρησε λόγω συγκεκριμένης πολιτικής τοποθέτησης να λάβει μέτρα ώστε να μην καταντήσει το μνημείο σε αυτά τα χάλια.
Δεύτερον, η κυβέρνηση έδωσε μια λανθασμένη εντύπωση ανοχής στα κομματικά χάπενινγκ που διοργανώνονται εδώ και δύο χρόνια έμπροσθεν του μνημείου λόγω της τραγωδίας των Τεμπών.
Τρίτον, η αντιπολίτευση προσδοκώντας μικροκομματικά οφέλη από ένα κύμα διαμαρτυρίας και συγκινησιακής φόρτισης που γέννησε η τραγωδία των Τεμπών, σιγόνταρε αυτά τα χάπενινγκ.
Κοινή συνισταμένη και των τριών αυτών παραλείψεων είναι η έλλειψη κοινής λογικής. Η κοινή λογική είναι αυτή που απαγορεύει το οποιοδήποτε δρώμενο μπροστά στο μνημείο. Καμία κυβέρνηση και κανένα υπουργείο. Αποκλειστικά και μόνο η κοινή λογική. Γι’ αυτό πρέπει να φύγουν όλα τα παραπήγματα, οι γλάστρες και τα φαναράκια.
Και κάτι τελευταίο: Σε όλα που πρέπει να φύγουν από τον Άγνωστο Στρατιώτη περιλαμβάνονται και τα 57 ονόματα των νεκρών στα Τέμπη. Ούτε τιμή, ούτε δικαίωση τους προσφέρει η επιδαπέδια αναγραφή τους. Απλώς δίνει πάτημα σε κάθε λογής τυμβωρύχους και κομματόσκυλα.
Τα αιτήματα και οι επιδιώξεις των οικείων (ακόμα και οι πολιτικές) είναι θεμιτές. Η Δημοκρατία επιτρέπει να διεκδικείς ό,τι θεωρείς ότι σου ανήκει. Όμως, τα ονόματα των 57 αδικοχαμένων δεν περιλαμβάνονται σε αυτά.
