Οι παγκόσμιες ημέρες ανέκαθεν είχαν κάτι σπουδαίο να πουν και κάτι γελοίο να κάνουμε, από χθες ασχολούμαστε με τον βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Δημήτρη Κυριαζίδη, ο οποίος προέτρεψε τη Ζωή Κωνσταντοπούλου «να πάει να κάνει παιδί ή να υιοθετήσει» – φράση που συμπυκνώνει όλον τον κοινωνικό αναλφαβητισμό και την αλλοπρόσαλλη μπρουταλιτέ της «ευρωπαϊκής» ανατολίτικης επαρχιούλας μας.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης τον παρέπεμψε με το ερώτημα της διαγραφής και ζήτησε συγγνώμη από την κυρία Κωνσταντοπούλου, χωρίς περιστροφές και μεθερμηνείες.
Πέρυσι σαν σήμερα ασχοληθήκαμε με τον Δημήτρη Κουτσούμπα και την ατάκα του περί «sugar daddies», που άνοιξε τις εορταστικές εκδηλώσεις της Παγκόσμιας Ημέρας για τη Γυναίκα. Κάποιοι σκέφτηκαν αρχικώς ότι κάτι άλλο ήθελε να πει ο γενικός γραμματέας, ότι μπορεί να μην ήξερε και τι σημαίνει ακριβώς η φράση στα αγγλικά – ήταν μια προσπάθεια αυτών των κάποιων να διατηρήσουν μέσα τους τον ρομαντισμό με τον οποίο περιβάλλουν τον κύριο Δημήτρη με τα ωραία αστεία του, τις viral καρδούλες του και προπάντων την εκ Θεού εκπορευόμενη αθωότητα του κομμουνιστικού ιδεώδους.
Διαψεύστηκαν παταγωδώς καθώς αποδείχτηκε από τις τοποθετήσεις και άλλων στελεχών του ΚΚΕ ότι ακριβώς αυτό ήθελε να πει ο γραμματεύς: άπαξ και στενευτεί οικονομικώς ένα κορίτσι, η μόνη λύση είναι να γίνει πουταναριό – διότι ο καπιταλισμός εκεί οδηγεί τα πράγματα, εν αντιθέσει με τον κομμουνισμό που τα έχει λυμένα όλα αυτά στους δρόμους του αγώνα. Ουδείς ζήτησε συγγνώμη, ουδείς διέγραψε ουδέναν, αυτά δεν γίνονται στην Αριστερά.
Για σήμερα έχω να πω ότι οι παγκόσμιες ημέρες έχουν νύχτες, και το φουστάνι που στένεψε στους γοφούς, και τις γόβες που στραγγαλίζουν τα δάχτυλα, και την αντιγηραντική που τελειώνει προτού τελειώσει το πρόσωπο, και το χαρτάκι με το ραντεβού για την επόμενη μαστογραφία, και το χάπι για τις νυχτερινές εξάψεις της εμμηνόπαυσης, και το πιεσόμετρο που σου χάρισε η μάνα, αλλά εσύ θα είσαι πάντα το κορίτσι…
«Η γυναίκα γιορτάζει κάθε μέρα» – αυτό το λέει πάντα ένας άντρας που δεν έχει ιδέα τι είναι γυναίκα. Μη μου λες «χρόνια πολλά». Δεν γιορτάζω απολύτως τίποτα σήμερα… Γιορτάζω όμως κάθε φορά που με κοιτάζεις κατάματα και όχι κατάστηθα, μου δίνεις το χέρι σου να κρατηθώ, ανοίγεις την πόρτα να περάσω, δεν ξέρεις αν το φουστάνι μου είναι σημερινό ή προπέρσινο, αλλά ξέρεις να μελετάς τις αποχρώσεις της φωνής μου και τις σκιές στο βλέμμα μου, περιμένεις να μιλήσω, ζητάς συγγνώμη, μιλάς χαμηλόφωνα, ξέρεις πού πονάω και πού πρέπει να σταθείς μέχρι να γίνω καλά, λες καληνύχτα και καλημέρα, δεν λες το όνομά μου, έχεις λέξεις δικές σου για μένα, νιώθεις υπερηφάνεια σε κάθε μου βήμα, μου λες «εγώ είμαι εδώ» σε κάθε μου στραβοπάτημα, φοβάσαι και το δείχνεις, κλαις και δεν κρύβεσαι, με κάνεις να γελάω, χορεύεις ένα τραγούδι, αλλάζω και το σέβεσαι, αλλάζεις και το παραδέχεσαι, ακούς τις σιωπές μου, μου λες να προσέχω και με προσέχεις, «διαβάζεις» αυτό που είμαι και μαθαίνεις πώς να το αγαπάς κι ας μη συμφωνείς με όλες τις «σελίδες» μου…
