Ημέρα δημοσκοπήσεων χθες και το μήνυμα εστάλη προς πάσα κατεύθυνση, καθώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης, παρά το γεγονός πως διαβαίνει τη χειρότερη πολιτική αντιπαράθεση από το 2019 που ανέλαβε τα ηνία της χώρας, είναι ο μόνος από τους πολιτικούς αρχηγούς που καταφέρνει – στο ερώτημα ποιον πολιτικό αρχηγό εμπιστεύεστε περισσότερο για πρωθυπουργό – να συγκεντρώνει ποσοστό υψηλότερο από αυτό του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας, όταν όλοι οι άλλοι, από εκεί και κάτω, καταγράφουν σαφώς μικρότερα ποσοστά από αυτά των κομμάτων που ηγούνται.
Αυταπόδεικτο πλέον το γεγονός πως ούτε οι ίδιοι οι ψηφοφόροι των παρατάξεων της αντιπολίτευσης εμπιστεύονται στους εκάστοτε προέδρους τους τη διαχείριση του κράτους, ούτε καν αυτοί οι ίδιοι τους θεωρούν άξιους και ικανούς να επηρεάσουν με αποφάσεις τους από θέσεις ισχύος το μέλλον τους και το μέλλον των παιδιών τους.
Άρα η ψήφος τους είναι εν γνώσει τους είτε ψήφος διαμαρτυρίας είτε ψήφος κατ’ ανάγκην, έτσι απλά για να τη ρίξουν κάπου.
Άρα αποδεδειγμένη από τη βούληση του λαού –εκτός των ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας– σοβαρή πρόταση για εναλλαγή στη διακυβέρνηση δεν υπάρχει.
Και τότε γιατί όλοι αυτοί θέλουν να πέσει η κυβέρνηση;
Δύο τα τινά: ή γιατί απλώς τρέφουν μίσος για τον Μητσοτάκη, που προφανώς δεν είναι τωρινό, το ίδιο έτρεφαν από το 2019· ή απλώς ξέρουν ότι αν δεν προκύψει αυτοδύναμη κυβέρνηση έχουν πιθανότητες να εισέλθουν μερικώς στην εξουσία.
Εξάλλου δεν είναι η πρώτη φορά, ας μην ξεχνάμε και το περίφημο «Η Ελπίδα έρχεται» του ΣΥΡΙΖΑ – και τότε η μόνη που ήρθε ήταν η κυρία Ελπίδα από δίπλα που έφερε λίγο κέικ και μας είπε ιστορίες με τα εγγόνια της.
Καμία άλλη.
