Υπάρχει κάτι σχεδόν μυθικό στην Ελβετία. Βουνά που μοιάζουν να φυλάνε μυστικά, λίμνες που δεν ταράζονται ποτέ, πόλεις που αναπνέουν με την ακρίβεια ρολογιού. Κι όμως, πίσω από αυτή την ήρεμη εικόνα, κρύβεται ένας φόβος τόσο μεγάλος που κανείς δεν ομολογεί: ο φόβος να αγγίξεις αυτό που λάμπει παραπάνω απ’ όσο αντέχει το ανθρώπινο μάτι...Ο φόβος του μεγάλου πλούτου.
Η χώρα που έχτισε τη φήμη της πάνω στην ασφάλεια, φέρεται να τρέμει την παραμικρή ιδέα ότι οι πολύ λίγοι, αυτοί με περιουσίες που μοιάζουν να ξεπερνούν τα όρια του πραγματικού, θα κληθούν να αφήσουν ένα ίχνος ευθύνης πίσω τους. Σαν τα κάστρα του χρήματος να είναι φτιαγμένα από γυαλί, κι ένα άγγιγμα να αρκεί για να θρυμματιστούν.
Αυτό που βλέπω εγώ είναι μια κοινωνία που προτιμά να προστατεύει τη σιγή γύρω από τον πλούτο, σαν να είναι μέρος της εθνικής της ταυτότητας. Μια σιωπή καλοκουρδισμένη, που διδάσκει πως το σύστημα λειτουργεί όσο όλοι κάνουν πως δεν βλέπουν τα κενά του. Ο πλούτος δεν είναι απλώς χρήμα, είναι το ταμπού τους. Το ιερό δισκοπότηρο. Το όριο που δεν πρέπει να αγγίξει κανείς.
Και σκέφτομαι πως είναι παράξενο, πώς μια χώρα τόσο σίγουρη για τον εαυτό της προς τα έξω, να φοβάται τόσο βαθιά μια μικρή αναδιανομή προς τα μέσα.
Σαν να κοιτάζει τον εαυτό της στον καθρέφτη και να λέει: «Αν πειράξω αυτό, θα χαλάσω την εικόνα».
Σαν να προσπαθεί να διατηρήσει έναν μύθο που την ξεπερνά.
Για μένα, εδώ δεν έχουμε ένα «όχι» σε έναν φόρο. Έχουμε ένα «ναι» σε έναν τρόπο ζωής που φοβάται την αλήθεια: ότι η σταθερότητα δεν κινδυνεύει από τη δικαιοσύνη, αλλά από την απουσία της.
Ότι η κοινωνική ειρήνη δεν είναι δώρο των λίγων προς τους πολλούς, αλλά χτίζεται ξανά και ξανά από μικρές πράξεις ισότητας. Και ότι ο πραγματικός πλούτος μιας χώρας μετριέται στο θάρρος της να κοιτάξει τον εαυτό της χωρίς υπεκφυγές.
Αν η Ελβετία εξακολουθεί να φυλά τους θησαυρούς της σαν να είναι δράκος πάνω σε σωρό από χρυσάφι, τότε το ερώτημα δεν είναι πότε θα φορολογήσει τον πλούτο. Το ερώτημα είναι... πότε θα απελευθερωθεί από τον ίδιο της τον φόβο;
