Με αυτές τις λέξεις σχολίασε ο Νίκος Καρβέλας τα όσα ακολούθησαν μετά την προβολή της τραγελαφικής συνέντευξης που έδωσε στη Νίκη Λυμπεράκη. Ομολογώ ότι μπερδεύομαι. Για ποια αλήθεια ομιλεί ο μουσικοσυνθέτης; Για την αλήθεια των όσων είπε; Για τη γενικώς παραδεδεγμένη αλήθεια; Για την αλήθεια ως θέσφατο; Δεν μπορώ να το αντιληφθώ, προφανώς διότι δεν έχω φτάσει στο επιθυμητό εκείνο επίπεδο της «νοοσοφίας», της καρβελικής δηλαδή θεωρίας για τη λειτουργία του εγκεφάλου και τη χρήση της γλώσσας.
Πάμε ένα βήμα πίσω. Αδιαμφισβήτητα, ο Νίκος Καρβέλας είναι ένας ταλαντούχος και άκρως εμπορικός συνθέτης, με μουσικές ανησυχίες που εκτείνονται από την ανάλαφρη ποπ της ροζ τσικλόφουσκας έως το (βαρύ) λαϊκό τραγούδι και τη ροκ όπερα. Το αν αρέσουν ή δεν αρέσουν οι δημιουργίες του είναι ζήτημα άκρως υποκειμενικό. Σημασία έχει ότι για σχεδόν 50 χρόνια γράφει ασταμάτητα τραγούδια που σε κάποιους αρέσουν. Σημασία επίσης έχει ότι είναι το βασικό πρόσωπο πίσω από την επιτυχία της Άννας Βίσση. Και επίσης το βασικό πρόσωπο πίσω από τις «επιτυχίες» που έντυναν μουσικά τα «Παρατράγουδα» της Αννίτας Πάνια. Η ιδιότητα του μουσικοσυνθέτη προφανώς δεν τον κάνει φιλόσοφο, πολλώ δε μάλλον δεν του δίνει το δικαίωμα να είναι αγενής όταν εκφέρει δημόσιο λόγο.
Για να επανέλθω στην αρχή: Μπορεί ο ίδιος να θεωρεί ότι κατέχει τη μία και μόνη αλήθεια, αλλά αυτό δεν αφορά κανέναν άλλον εκτός από τον ίδιο και -ίσως- ορισμένα στενά οικεία του πρόσωπα. Η αλήθεια άλλωστε είναι «η πορδή της πλειοψηφίας», όπως έλεγε και ο Μπέκετ. Σαν αυτή, δηλαδή, που... αμόλησε on air όταν εκλήθη να σχολιάσει τη σχέση του με τους δημοσιογράφους και άφησε τη Νίκη Λυμπεράκη με ένα «πελιδνό πρόσωπο άφατης απορίας», όπως θα έλεγε και ο ίδιος.
