Νομίζω ότι δεν αποτελώ εξαίρεση. Κάθε φορά που πετυχαίνω ταινία του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου στην τηλεόραση «κολλάω» κι ας την έχω δει αμέτρητες φορές. Τις δεκαετίες του ’60 και του ’70 θεωρώ πως βγήκαν οι καλύτερες ελληνικές ταινίες, με «διαμάντια» σενάρια και με τους ηθοποιούς της εποχής να είναι πραγματικά σπουδαίοι με αστείρευτο ταλέντο!
Πρόσφατα λοιπόν έπεσα σε μια σκηνή με Κώστα Βουτσά, Ντίνο Ηλιόπουλο και Χλόη Λιάσκου που υποτίθεται ήταν σε κάποιο πάρτι και παρατήρησα το εξής: άπαντες ντυμένοι στην τρίχα. Αλλά και σε άλλες ταινίες, όπως για παράδειγμα τη «Λατέρνα, Φτώχεια και Φιλότιμο» του 1955 βλέπουμε τους λατερνατζήδες Μίμη Φωτόπουλο και Βασίλη Αυλωνίτη με σακάκι και πουκάμισο μέσα στην απίστευτη φτώχεια τους και στο λιοπύρι για να βγάλουν το ψωμί τους. Αλλά και σε εξωτερικά γυρίσματα που έχουν κάποιες ελληνικές ταινίες της εποχής, μπορούμε να παρατηρήσουμε τον κόσμο να κυκλοφορεί στους δρόμους με κοστούμι –έστω και αν είναι ένα παλιό κοστούμι– και καπέλο.
Σήμερα δυστυχώς η εικόνα είναι πολύ διαφορετική. Το γούστο θα μου πείτε είναι υποκειμενικό. Καμία αντίρρηση. Αλλά αντικειμενικά υπάρχουν κάποιες σταθερές. Το κοστούμι στον άνδρα και το φόρεμα στη γυναίκα είναι τέτοιες σταθερές. Το λεγόμενο «κλασικό» ντύσιμο είναι διαχρονικό και ακτινοβολεί. Στις μέρες μας πιστεύω τα έχουμε ισοπεδώσει όλα. Καθεμιά και καθένας φοράει ό,τι να ’ναι όπου να ’ναι και, όσο και αν ακούγεται αυτό φιλελεύθερο, τελικά δεν παύει να αλλοιώνει τη γενική εικόνα και να παραβιάζει άγραφους μεν, πλην όμως βασικούς, κανόνες καλαισθησίας.
Ξέρω ότι σε κάποιους ακούγονται υπερσυντηρητικά αυτά που λέω, αλλά είναι η άποψή μου. Δεν θεωρώ ότι με τα ίδια ρούχα που πάει κάποιος στη λαϊκή αγορά, μπορεί να πάει και στο θέατρο. Ούτε θεωρώ ότι μπορεί κανείς να φορά τα αθλητικά του παπούτσια για να πάει π.χ. σε κάποιον γάμο.
Κι όμως όλα αυτά και άλλα πολλά παρόμοια συμβαίνουν. Όλα χύμα, όλα σαλάτα, όλα ίδια. Και μάλιστα εκείνοι που τηρούν τους άγραφους κανόνες καλαισθησίας που προανέφερα κινδυνεύουν να χαρακτηριστούν και ως μη προοδευτικοί από τους δήθεν «προχώ» των ημερών μας.
Ζηλεύω εκείνη την Ελλάδα των μεταπολεμικών χρόνων. Τότε που οι άνθρωποι δεν είχαν λεφτά ούτε για τα βασικά, αλλά δεν διαπραγματεύονταν την αξιοπρέπειά τους. Γιατί κάποια ντυσίματα σήμερα, φίλες και φίλοι, φτάνουν ακόμα και στο σημείο της αυτογελοιοποίησης.
