Έφτασα στο Μπέργκαμο με τρένο από το Μιλάνο ενώ είχε μεσημεριάσει. Βγήκα από τον σιδηροδρομικό σταθμό και άρχισα να παρατηρώ τα πάντα γύρω μου. Αυτοκίνητα, μοτοσικλέτες, λεωφορεία, πεζοί, ντόπιοι και επισκέπτες όπως εγώ, κυκλοφορούσαν σαν να μην έχει συμβεί ποτέ τίποτα, σαν να μην είχε ζήσει αυτή η πόλη τον εφιάλτη της πανδημίας. Ήταν τόσο τραγικά όσα συνέβησαν τότε που για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα το Μπέργκαμο αναφερόταν ως παράδειγμα προς αποφυγήν. «Μην τυχόν και γίνουμε Μπέργκαμο», άκουγες εδώ κι εκεί και κυρίως στις σφοδρές πολιτικές αντιπαραθέσεις της εποχής για τη διαχείριση της πανδημίας.
Πράγματι ουδείς θα ήθελε να ήταν στο Μπέργκαμο το 2020. Έναν χρόνο μετά, τον Μάρτιο του 2021 και ενώ ακόμα η ανθρωπότητα πάλευε με τον κορονοϊό, στην πόλη της Λομβαρδίας μετρούσαν 16.000 νεκρούς, τους μισούς από όσους είχαν χάσει μέχρι τότε τη ζωή τους από covid-19 συνολικά στην Ιταλία.
Η γειτονική χώρα μπήκε σε lockdown στις 9 Μαρτίου του 2020, μερικές μέρες πιο αργά από άλλες χώρες. Στο Μπέργκαμο ο ιός κάλπασε και θέρισε τους ηλικιωμένους στα γηροκομεία και τα σπίτια. Βρήκε να χτυπήσει πολλούς ανθρώπους στην τρίτη ηλικία γιατί το προσδόκιμο ζωής σε αυτήν την πόλη ήταν και παραμένει μεγάλο.
Για αυτόν ακριβώς τον λόγο θεωρώ ότι και σήμερα το Μπέργκαμο μπορεί να αποτελεί παράδειγμα αλλά προς μίμηση. Δεν είναι τυχαίο ότι εκεί οι άνθρωποι ζουν παραπάνω.
Βρέθηκα σε μια απόλυτα ανθρώπινη πόλη με κατοίκους που εργάζονται σε φυσιολογικούς ρυθμούς και αναπνέουν οξυγόνο στην καρδιά της φύσης. Το έβλεπες, το ένιωθες και το καταλάβαινες παντού στη νέα πόλη.
Παρατήρησα και κάτι ακόμη: οι εννιά στους δέκα είχαν σκύλο – και δεν το θεωρώ τυχαίο. Είναι ένδειξη ανθρωπιάς να είναι κάποιος φιλόζωος.
Όσο για την παλιά, μεσαιωνική πόλη του Μπέργκαμο, την Alta Citta, δεν υπάρχουν λόγια να αποδώσουν απόλυτα πόσο ξεχωριστή είναι. Για την ακρίβεια, στα δικά μου μάτια –και εκτιμώ και στα μάτια των περισσότερων που είχαν την τύχη να την επισκεφθούν, πρόκειται για μία από τις πιο όμορφες πόλεις της Ιταλίας, από τις πιο ωραίες που έχω πατήσει το πόδι μου!
Ολοκληρώνοντας αυτό το 4ήμερο ταξίδι μου στο Μιλάνο με αφορμή τη συμμετοχή μου στον Μαραθώνιο της πόλης, έβαλα σε ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου το Μπέργκαμο.
Και αν κάτι σκέφτομαι τώρα που έχω επιστρέψει στην Ελλάδα είναι πως μακάρι να μπορούσαμε να γίνουμε Μπέργκαμο, με εξαίρεση φυσικά τη διαχείριση της πανδημίας.
