Στα παιδικά μου χρόνια τη δεκαετία του ’80 θυμάμαι να γίνεται μια αντίστοιχη κουβέντα. Στα οικογενειακά τραπέζια και στις παρέες οι μεγάλοι της εποχής συζητούσαν για το ενδεχόμενο επιστροφής του Στέλιου Καζαντζίδη στη νυχτερινή ζωή της Αθήνας. Με τον ίδιο τρόπο πολλοί –πάρα πολλοί– συζητούν στις μέρες μας αν θα επιστρέψει στις πίστες και στη δισκογραφία ο Νότης Σφακιανάκης.
Και οι δύο έχουν πολλά κοινά. Μοναδικοί, ταλαντούχοι, φωνάρες, ιδιόρρυθμοι. Κυριολεκτικά ο κόσμος τους λάτρεψε!
Τελικά ο Καζαντζίδης δεν επέστρεψε ποτέ και όταν ήρθε η ώρα που έφυγε από τη ζωή, οι θαυμαστές του τον μυθοποίησαν! Ένας από αυτούς είναι και ο Νότης που άλλωστε έχει πει σε τραγούδι του τον στίχο «πού ’σαι, ρε Στέλιο, πού ’σαι, ρε Στράτο» μνημονεύοντας και τον άλλον τεράστιο ογκόλιθο του λαϊκού τραγουδιού, τον Διονυσίου. Και με αυτόν είχε πολλά κοινά ενώ, κατά πολλούς και κατά την προσωπική μου άποψη, θεωρείται δικαίως άξιος διάδοχός του. Ο Στράτος επίσης λατρεύτηκε από τον κόσμο και όταν πέθανε τόσο νωρίς και τόσο ξαφνικά, έκλαψαν και οι πέτρες.
Πάνε πέντε χρόνια από όταν ο Νότης σταμάτησε να τραγουδάει και το κενό του φαντάζει δυσαναπλήρωτο. Ακόμα και εκείνοι που είχαν ξενερώσει με κάποιες από τις θέσεις που εξέφραζε, παραδέχονται το ταλέντο, την ιδιαίτερη χροιά της φωνής του και τη σπουδαία ερμηνευτική του ικανότητα, ό,τι κι αν τραγουδούσε. Οι απόψεις είναι υποκειμενικές και φυσικά υπάρχουν και εκείνοι που δεν συγκινούνται από αυτό που ονομάζουμε λαϊκό τραγούδι. Σε όσους ωστόσο αρέσει, θεωρούν τον Νότη Σφακιανάκη αναμφισβήτητα κορυφαίο.
Το έχω συζητήσει με πασίγνωστους συνθέτες που του έγραψαν μεγάλες επιτυχίες, με μουσικούς που βγάζουν το ψωμί τους κάθε βράδυ από αυτήν τη δουλειά και με ορισμένους συναδέλφους του. Όλοι ανεξαιρέτως στο τέλος της ημέρας συμφωνούν ότι σίγουρα υπάρχουν κι άλλοι καλοί τραγουδιστές, αλλά σαν τον Νότη Σφακιανάκη, τα τελευταία 30 χρόνια, σε αυτό το είδος, κανένας.
Αυτό και μόνο αρκεί για να δικαιολογήσει κανείς τη φρενίτιδα με την οποία οι αμέτρητοι θαυμαστές του τον περιμένουν να επιστρέψει παρότι, δυστυχώς, τα σχετικά ρεπορτάζ προς το παρόν φαίνεται πως διαψεύδονται. Προφανέστατα οι συνάδελφοι που μετέδωσαν τις πληροφορίες ότι θα εμφανιστεί ξανά την ερχόμενη σεζόν σε κάποιο νυχτερινό μαγαζί ή ότι θα κάνει αρχικά κάποιες συναυλίες και μάλιστα στο Καλλιμάρμαρο, με κάποιον θα μίλησαν, κάποια πηγή θα τους έδωσε την αίσθηση πως όντως κάτι τέτοιο «ψήνεται». Έλα όμως που τελικά δεν φαίνεται να «ψήνεται» και δεν επιβεβαιώνεται τίποτα από όλα αυτά… Σύμφωνα με ρεπορτάζ επίσης καλών συναδέλφων, ο Νότης δεν έχει πάρει καμία τέτοια απόφαση, ούτε φαίνεται πιθανό να συμβεί κάτι τέτοιο στο άμεσο μέλλον.
Το δεδομένο είναι ότι ο κόσμος διψάει να τον δει ξανά ζωντανά να τραγουδάει. Στο ΤικΤοκ άλλοι λένε ότι θα πουλήσουν σπίτια, άλλοι αυτοκίνητα και άλλοι οικόπεδα για να έχουν πρώτο τραπέζι πίστα «αν επιστρέψει ο άρχοντας». Στα ραδιόφωνα που δεν σταμάτησαν ποτέ να παίζουν Σφακιανάκη, ξαφνικά αυξήθηκαν τα κομμάτια του στις play lists. Στα μπουζούκια, στα δεύτερα προγράμματα που είναι και τα καλύτερα φυσικά, οι συνάδελφοί του, όλες και όλοι, τραγουδούν Νότη. Και στο σινάφι του, συζητούν άπαντες αν θα επιστρέψει ή όχι.
Εγώ αν δεν δω αφίσα, δεν πιστεύω τίποτα. Και μέσα μου γνωρίζω ότι το πιθανότερο είναι μάλλον ότι δεν θα δω. Για όσους τον αγαπάμε όμως –με τα καλά του και τα στραβά του– ένα είναι βέβαιο: αν ποτέ επιστρέψει θα είναι σαν ν’ αναβιώνει και εκείνη η εποχή που ερωτευτήκαμε, συγκινηθήκαμε, αφιερώσαμε και ταξιδέψαμε με τη φωνή του. Σε αυτό το «ταξίδι χωρίς πυξίδα για οπουδήποτε», με τον «αετό που πεθαίνει στον αέρα ελεύθερος και δυνατός», «παράλληλα» και μαζί με «όλα τα σ’ αγαπώ» αλλά και βέβαιοι ότι αυτό το «δάνειο ζωής» δεν ξεπληρώνεται.
