Η Ζωή Κωνσταντοπούλου ανακοίνωσε πως «συζητάει με τον εαυτό της» το ενδεχόμενο να γίνει πρωθυπουργός. Το είπε δημόσια, σοβαρά, με συγκίνηση. Όχι σαν αστείο, ούτε σαν μεταφορά. Κυριολεκτικά. Η επικεφαλής της Πλεύσης Ελευθερίας παίρνει τον εαυτό της ιδιαιτέρως στα σοβαρά. Και, απ’ ό,τι φαίνεται, εκείνος συμφωνεί.
Αυτή η απομόνωση –πολιτική και ψυχική– δεν είναι καινούργια. Η Ζωή δεν συνομιλεί με την κοινωνία, συνομιλεί με το είδωλό της. Δεν διαβουλεύεται, δεν συνεργάζεται, δεν εμπιστεύεται κανέναν άλλον πέρα από το εσωτερικό της «δικαστήριο», όπου εκείνη παίζει και τον κατήγορο και τον αθώο. Μια αυτοδίκαιη ετυμηγορία: είναι έτοιμη. Όχι τώρα. Αλλά έρχεται.
Η πολιτική παρουσία της μοιάζει πια περισσότερο με μοναχική παράσταση παρά με συμμετοχή στον δημόσιο διάλογο. Μιλάει για το μέλλον της χώρας όπως θα μιλούσε ένας μεσσίας στον καθρέφτη του. Με την απόλυτη βεβαιότητα πως όλα τα ερωτήματα έχουν ήδη απαντηθεί – από την ίδια. Εναλλακτικό νόμισμα; Φυσικά. Δραχμή; Ίσως. Πρωθυπουργία; Γιατί όχι.
Όλα αυτά δεν θα ήταν πρόβλημα, αν μιλούσαμε για μια ακόμη γραφική φιγούρα της δημόσιας σφαίρας. Αλλά εδώ έχουμε μια πολιτικό που ανεβαίνει στις δημοσκοπήσεις, φλερτάρει με το κατώφλι της εξουσίας και μιλάει ανοιχτά για τη δυνατότητα να κυβερνήσει. Ενώ συνομιλεί αποκλειστικά με τον εαυτό της.
Η πολιτική, όμως, δεν είναι εσωτερικός μονόλογος.
Και κάπως έτσι, από το «λαγούμι του Τσίπρα», περάσαμε στο εσωτερικό σύμπαν της Ζωής. Όπου ο μόνος που ρωτάει, απαντά και συμφωνεί είναι η ίδια.
